Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν είναι απλώς μια ποιητική εικόνα που συνδέει την αναγεννημένη φύση με το Θειο δράμα. Είναι ταυτόχρονα και μια υπόμνηση της κληρονομιάς, του πολιτισμού και του βιώματος των πιστών . Μια εξαγνιστική σχεδόν αναφορά στον εγκάρδιο εναγκαλισμό τους με τη ζωή και το θαύμα της. ‘Όλα αυτά που συνιστούν την αναζωογονητική μέθεξη στο ρωμέικο Πάσχα.

Θα μπορούσε άραγε κανείς να αποσυναρμολογήσει τη κατανυκτική παράδοση του τελετουργικού των εκκλησιών κατά την Εβδομάδα των Παθών; Να στοιχειώσει την υμνολογία της αγάπης της παρηγορίας και της συγχώρησης ; Να θέσει στο περιθώριο την μετάνοια, τη φιλαλληλία και τη φιλοστοργία του χριστεπώνυμου πληρώματος των ναών;

Κι όμως. Το αποπειρούνται οι γυρολόγοι πραματευτές της ορθόδοξης πίστης. Το επιχειρούν οι παραληρηματικοί κήρυκες του μίσους που επενδύουν στην εχθροπάθεια, τη τοξικότητα και το διχασμό. Το προσπαθούν οι στενοκέφαλοι λιβανιστές και οι θρησκόληπτοι καντηλανάφτες της μισαλλοδοξίας, της έντασης, της βίας.

Μη πάμε μακριά. Ο Δημήτρης Νατσιός της «Νίκης» και ο Κυριάκος Βελόπουλος της «Ελληνικής Λύσης» διαγκωνίζονται για το ποιος θα αναγορευτεί κλειδοκράτορας των θυρών των ναών. Ποιός θα ελέγχει, ως πορτιέρης σε κλαμπ, την είσοδο των πιστών. Προφανώς καμιά ενορία δεν τους εξουσιοδοτούσε να αναλάβουν ετσιθελικά τέτοιο πόστο.

Δεν πίνουν, άλλωστε, κάθε μέρα αγιασμό, δεν κοινωνούν κάθε τόσο ων Αχράντων Μυστηρίων, δεν προσεύχονται γονατιστοί σε θαυματουργές εικόνες ,ούτε έχουν ανάψει, ας πούμε, κεριά σε όλα τα μανουάλια της Αγιάς Σοφιάς. Από πού κι ως πού, λοιπόν, διεκδικούν προνόμια υπεροχής έναντι των υπολοίπων πιστών;

Σκόπιμα, όμως, υποδύονται την ευλαβική γραφικότητα ρασοφόρων νεωκόρων στις ιερές ακολουθίες. Κρούουν προσχηματικά τις καμπάνες και καυχώνται για το δήθεν θρησκευτικό τους φρόνημα προς δέλεαρ και εκμεταλλευτική άγρα ευσεβών ψηφοφόρων. Το πρωταρχικό μέλημα του υποτιθέμενου ενάρετου ρεπερτορίου τους αποβλέπει πώς να ψαρέψουν πολιτικά οφέλη για τα κόμματα τους.

Στον υποκριτικό παροξυσμό τους οι θιασώτες των δυο αυτών κόμματων εξακοντίζουν το φανατισμό τους στη στρατόσφαιρα τη επιθετικότητας. Ποια καταλλαγή και πνευματικότητα τώρα; Πρόκειται για τελάληδες της απέχθειας, της αποστροφής και της μνησίκακης βαναυσότητας.

Από τη μια χαστουκίζουν προσευχόμενους μέσα σε εκκλησία. Από την άλλη προειδοποιούν βουλευτές που υπερψήφισαν τον νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, να μην πάνε μεγαλοβδομαδιάτικα στους ναούς της επικράτειας.

Αναγκαστικά, σε αυτό τα σκηνικό χειροδικιών και εκφοβιστικών αποκλεισμών ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δήλωσε πως δεν υπάρχει χριστιανόμετρο. Στη πραγματικότητα αυτή η συμβολική μεζούρα ανέκαθεν υπήρχε και λειτουργούσε ως επωφελές πολιτικό εργαλείο.

Αν όμως η Εκκλησία είναι μεγάθυμη, η ανεκτική Δημοκρατία δεν «εκδύει τα ιμάτια της». Οφείλει να αγρυπνά και να απαντά αποφασιστικά, όταν απειλείται από δυνάμεις του σκοταδιστικού ολοκληρωτισμού. Όποιο φερετζέ κι αν αυτές φοράνε, όποια προβιά κι αν κουβαλάνε ως καμουφλάζ.