Δημήτρης Παγαδάκης

Αναπόδραστα, επικράτησε η ρηχότητα παρά η σοβαρότητα, το ξεκατινίασμα σε βάρος του όποιου διαλόγου ενώ ο ναρκισσισμός σκαντζάρισε το ρεαλισμό.

Η συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλώς μια βουερή φατριαστική ανορθογραφία σε να βαθιά εσωστρεφές και ρηγματωμένο κόμμα. Φορές θύμιζε ξεπεσμένο τσίρκο. Με θλιβερούς αμακιγιάριστους κλόουν, μια υποσιτισμένη τίγρη σε σκουριασμένο κλουβί και ένα τρύπιο δίχτυ ασφαλείας κάτω από τους ακροβάτες.

Περίσσεψε το μοιρολόι για την χαμένη δήθεν αριστεροσύνη όλων εκείνων που κάποτε χειροκροτούσαν ένθερμα τον Πάνο Καμμένο. Πλεόνασε ο ριζοσπαστικός λυγμός για την ακύρωση της ανεμπόδιστης εσωκομματικής δημοκρατίας όλων όσων συντάσσονταν άλλοτε στο ίδιο μετερίζι με τη Ραχήλ Μακρή.

Ξεχείλισε, ακόμη, το δάκρυ του κλαυθμού για τη «μετάλλαξη» του κόμματος της Αριστεράς. Και με κλαυσίγελο οι αναπάντητες κλήσεις περί προσχηματικής συναίνεσης. Πλημμύρισε, εν τέλει, η αίθουσα με κραυγές και ψίθυρους για κομμάτια και θρύψαλά. Όπως αρμόζει σε απελπισμένες φράξιες που κρύβουν λοιμογόνες τοξίνες, άγρια ένστικτα και ανομολόγητη εχθροπάθεια.

Σύντροφοι, και καλά, κοντραρίστηκαν ανάμεσα τους με εκατέρωθεν ύβρεις, κατηγορώ, χαρακτηρισμούς. Του τύπου «βοναπαρτισμός, τραμπισμός αλά ελληνικά, Μουσολινική έμπνευση, πέμπτη φάλαγγα, εναλλακτική ακροδεξιά» κλπ.

Για να επιβεβαιώσουν τη κατάρρευση, διάσπαση, αποσύνθεση και προσεχώς τη διάλυση του ιδιάζοντος μορφώματος που κάποτε συγκροτήσαν. Υπογράφοντας πλέον με το πιο εξευτελιστικό τρόπο τη ματαίωση των προσδοκιών όσων πολιτών στο παρελθόν τους εμπιστεύτηκαν. Και διαψεύστηκαν πασαλειμμένοι με αυταπάτες.

Μα τι περίμενε όλος αυτός ο γραφικός αχταρμάς των ιδεοληπτικών αργόσχολων;΄Ότι δεν θα έφτανε η ώρα να πληρωθεί με ότι του αξίζει; Και εκείνοι που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και όσοι συνθηκολόγησαν με τη παραμονή στο κόμμα υπό τη νέα ηγεσία.

Οι υπό το Τσακαλώτο «ομπρελίστες» αποχώρησαν με το αγέρωχο «κρέντο» του στυλ “δεν θα ξεμπερδέψετε τόσο εύκολα με την Αριστερά». Τα ίδια έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας κατά την προεκλογική ομιλία του στη Δραπετσώνα το περασμένο Ιούνιο. Και άπαντες αντίκρυσαν τα χαΐρια του στις εθνικές κάλπες.

Οι πέριξ της Αχτσιόγλου μένουν προς ώρας με βαρεία καρδιά. Ελπίζοντας πιθανόν να αναστήσουν την Αριστερά υπό την «ακροδεξιά» ηγεσία του Κασσελάκη , όπως τον κατήγγειλε ο ίδιος ο κύκλος της.

Από τη μεριά της η φρουρά των προεδρικών του ,υποδυομένου το Πόντιο Πιλάτο, Τσίπρα επίσης παραμένει. Υποτίθεται για να συντηρήσει την «παρακαταθήκη» του πρώην αρχηγού σε ένα κόμμα που ο νέος εκλεγμένος ηγέτης του το χαρακτήρισε «άρρωστο».

Όπως πάντως και να έχει, ο νταηλίδικα ποζάτος Στέφανος Κασσελάκης αν δεν κατανοεί το τι λέει είναι μάλλον προβληματικό. Αν καταλαβαίνει είναι επικίνδυνο. Καμιά όμως σημασία δεν έχει για τον Σφακιανό υποβολέα του Παύλο Πολάκη.

Αρκεί που ο προτεζέ του θα κρατάει τη κομματική σφραγίδα και θα εισπράττει την κρατική επιχορήγηση τα επόμενα χρόνια. Αναπόφευκτα με τέτοιο προνόμιο ο νεφελοβάτης ομογενής εξ Αμερικής, όπως κι ο προκάτοχός του στην κομματική ηγεσία, επιμένει στη δημιουργία μιας πλαστής πραγματικότητας.

Οραματίζεται πεδίο λαμπρό μετά την έξοδο των εσωκομματικά «υπονομευτών του. Και διακηρύσσει με το ατζαμίδικο λαϊκισμό του ότι από τούδε «αρχίζει η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ».

Το πώς τώρα συγκολλείται ένα θρυμματισμένο «μάπα» καρπούζι είναι ένα μυστηριώδες αίνιγμα. Ενδεχομένως ο ίδιος να διαθέτει άφθονο στόκο ταχείας πήξεως ραντισμένο με σάλτσα πουμαρό.

Ίσως πάλι προτίθεται να το συνενώσει με την «αδιαμεσδολάβητη» ερμηνεία του ως χαριτωμένος κονφερασιέ στο κομματικό ραδιόφωνο. Αφού, όμως, το αποφάσισε υπό τη έπαρση του «εγώ κάνω κουμάντο» στο κόμμα, είναι δικαίωμα του να κριθεί πολιτικά, όχι απλώς ψυχαγωγικά, στα ερτζιανά ραδιοκύματα.

Εκεί που με λόγια του αέρα μπορεί και να πιστοποιήσει το στίχο του Αλεξανδρινού ποιητή: «μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε .Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος ….μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά».