Δημήτρης Παγαδάκης

Το σερβίρισε ο Αλέξης Τσίπρας γαρνιρισμένο με τη ρήση που προέρχεται από μια προσευχή ομολογίας αμαρτιών της καθολικής εκκλησίας. Θα μπορούσε απλώς και ντόμπρα να πει, αλά Πασχάλης Τερζής. «ασυγχώρητο μου παραστράτημα, λάθος μου μοιραίο και μεγάλο». Δεν το τόλμησε.

Προτίμησε την εξεζητημένη Λατινική φράση «mea culpa». ¨Ήγουν «σφάλμα μου», αναφερόμενος στην απλή αναλογική. Το εκλογικό σύστημα το οποία ο κυβερνών, τότε, ΣΥΡΙΖΑ εισηγήθηκε το 2016 στη Βουλή και το υπερψήφισε μαζί με τα κόμματα του Καμένου και του Λεβέντη.

Η άρνηση του ΚΙΝΑΛ να συμπράξει μαζί τους αφαίρεσε τη δυνατότητα να συγκεντρωθούν 200 ψήφοι στη Βουλή ώστε η απλή αναλογική να ισχύσει άμεσα στις εκλογές του 2019. Εκτατέ διανύθηκε μια τετραετία στην οποία διαπιστώθηκε από τη μεγάλη μερίδα των πολιτών το οξύ πρόβλημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Δεν ήταν τόσο η ανεπάρκεια της να διαβάσει και να ερμηνεύσει την πραγματικότητα. ¨Ήταν η κατηγορηματική άρνηση της και το χτίσιμο μια άλλης εντελώς δικής της στην οποία μόνη αυτή εξεγερτικά διαβίωνε. Όσο, όμως, τεχνητά βολική για να λουφάζει της φαινόταν, αυτή δεν ακύρωνε την ίδια τη πραγματικότητα.

Αυτούσια και ακέραιη η πραγματικότητα πήρε τη δίκαιη ρεβάνς της από τους εμμονικά φαντασιόπληκτους που ζούσαν σε δικό τους αυτοσχέδιο σύμπαν. Και μάλιστα με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής ,όπως Συνταγματικά προβλεπόταν, οδήγησε σε καθίζηση τα ποσοστά των παγίως καταγγελτικά οργισμένων ονειροπαρμένων.

Απέμεινε στους πολιτικά καταβεβλημένους και εκλογικά καταρρακωμένους να αναζητήσουν τις αιτίες της συντριβής τους. Αφού αρχικά έριξαν τις ευθύνες στους ψηφοφόρους, ανακάλυψαν τη ρίζα της κακοδαιμονίας τους στη πρωτοβουλία τους για εφαρμογή της απλής αναλογικής. Λες και τους εξανάγκασε κανείς, πέραν των ψυχαναγκαστικών τους νευρώσεων.

Παρόλα αυτά, η τωρινή εξομολόγηση του Αλέξη Τσίπρα δεν μοιάζει να παρακινείται από ειλικρινή διάθεση αυτοκριτικής και έντιμη αναζήτηση εξιλέωσης μετά τη βροντερή φάπα που εισέπραξε στις κάλπες. Ούτε δείχνει να δοκιμάζεται από τύψεις επειδή σέρνει του ψηφοφόρους στη ταλαιπωρία των δεύτερων, κοστοβόρων για τη τσέπη τους, εκλογών. Και φυσικά δεν διανοείται να τους ζητήσει συγγνώμη.

Η παραδοχή του λάθους του εκστομίζεται με αυτάρεσκο εγωκεντρισμό σε στυλ «έγινε μια στραβή στη βάρδια μου». Δεδομένου ότι, η αφορμή θέσπισης της απλής αναλογικής δεν αποτελούσε για τον ίδιο αξιακό πρόταγμα ή ιδεολογική προτεραιότητα. Προφανώς, επίσης, και δεν τον συνέπαιρνε η επιθυμία για συμμαχικές κυβερνήσεις.

Ο αποκλειστικός λόγος και μοναδική πρεμούρα της εφαρμογής του πάγιου αιτήματος τη αριστεράς ήταν να δυσχεράνει την εκλογή μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ. Και αφού απέτυχε να ανακόψει την πορεία της προς την εξουσία, χρησιμοποιεί με προσχηματική πικρία το «mea culpa». Προκειμένου να μη του ζητηθούν ατομικές ευθύνες για τη συντριπτική καταδίκη του πολιτικού του αφηγήματος του στις κάλπες, μαστιγώνει το σαμάρι αντί του γάιδαρου που το κουβαλάει.

Η αλήθεια είναι ότι στη πλειονότητα της η ελληνική κοινωνία δεν είναι χαιρέκακη. Δεν επιχαίρει με το πολιτικό πάθημα των άλλων. Αενάως ψυχοπονιάρα σπλαχνίζεται τους βαριά καρπαζωμένους. Ακόμα κι αν η ίδια τους σφαλιάρισε εκλογικά μέχρι τελικής πτώσης.
Δεν συγχωρεί, όμως τη φενάκη, τη διπροσωπία, τον εμπαιγμό. Ούτε ανέχεται όποιον έχει ενστερνιστεί, μετά από τρεις εθνικές εκλογικέ ήττες, ως στρατηγική εντολή το «αν δεν μπορείς να πείσεις, υποκρίσου». Πόσο μάλλον, όταν αναμένεται μετά τη τέταρτη κατραπακιά να μαζέψει από το πολιτικό προσκήνιο τα «σέα και τα μέα» του.