Δημήτρης Παγαδάκης

Με τα ζοφερά αποτελέσματα της. Ένα φονικό, πύρινο,αποκαλυπτικό σχεδόν κοκτέιλ που αφανίζει το οικοσύστημα, απειλεί ολέθρια τη βιοποικιλότητα, μοιράζει αφόρητα πληγές, πόνο και απελπισία στη κοινωνία.

Μόνο στην Ελλάδα, εδώ και περίπου 40 χρόνια, έχουν καεί πάνω από 20 εκατομμύρια στρέμματα γης. Πυρπολήθηκαν δάση και καλλιέργειες, έγιναν στάχτη σπίτια, επιχειρήσεις και ζώα. Το πιο τραγικό, απανθρακώθηκαν άνθρωποι. Ναι, δικοί μας άνθρωποι.

Στη Ηλεία το 2007 έχασαν τη ζωή τους 63 κάτοικοι, στο Μάτι το 2018 ακόμη 103 συμπολίτες μας. Δυο ανείπωτες εθνικές τραγωδίες, όταν ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν στο τόπο τόσες πολλές δυνάμεις, τόσα τεχνολογικά μέσα, τόση σωρευμένη ευφυΐα και γνώση για να τις αποτρέψουν.

Το χειρότερο, στους πυρπολημένους τόπους πένθους, οδύνης και θρήνου απλώνεται διαχρονικά σαν σάβανο ένα υστερικό κλίμα επικοινωνιακής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεκαετίες τώρα. Με πολώσεις, προσχήματα, δικαιολογίες, παραπλανήσεις, αμοραλισμό, θεωρίες συνωμοσίας, σπέκουλα. Ποιους να πρωτοθυμηθεί κανείς από τους κατά καιρούς δακτυλοδεικτούμενους θύτες των πυρκαγιών;

Τους «αναρχικούς με τα στουπιά», τα «οργανωμένα συμφέροντα που κάλυπτε η Δεξιά» ή το «το πράσινο κόμμα που έκαιγε το πράσινο»; Τους “τεταρταυγουστιανούς”, “χουντοφασίστες”, “Ουτσεκάδες” και “Γκρίζους Λύκους” εμπρηστές;
Τις επικλήσεις “ασύμμετρων απειλών”, του “στρατηγού άνεμου”, των ακατονόμαστων “σκοτεινών κέντρων”, των αταυτοποίητων “επαγγελματιών των μυστικών υπηρεσιών”, των “μίσθαρνων εκδικητικών αλλόθρησκων μεταναστών”;

Και ποιος να πρωτοξεχάσει τη παραφιλολογία για τους, πραγματικούς ή υποτιθέμενους, μόνιμους υπαίτιους των καταστροφών; Τους “ελεεινούς οικοπεδοφάγους, τους τιποτένιους καταπατητές, τους ποταπούς εργολάβους, τους φαύλους τοπικούς άρχοντες”;

Ποιος ακόμη να απαριθμήσει τις φήμες για “τις αργυρώνητες πολεοδομίες, τους εξωνημένους δασοφύλακες, τους επικίνδυνους πυλώνες της ΔΕΗ, τις παράνομες χωματερές, την ανικανότητα των αρμοδίων της κατάσβεσης των φωτιών”; Όλοι φερόμενοι ως “ένοχοι του εγκλήματος”, ελάχιστοι κατηγορούμενοι. Κανένας στη φυλακή. Ψέματα;

Η καχυποψία μπορεί να στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις αλλά χτίζει και βολικά άλλοθι. Ειδικότερα όταν πάνω στα αποκαΐδια ποζάρει τάχα ανέμελο το έλλειμμα κοινωνικής, πολιτικής και ατομικής ευθύνης. Πόσο μάλλον όταν για μικροκομματικές επιδιώξεις η ζημία αποδίδεται κάθε φορά στη διαρκή ανικανότητα του κράτους, στην εκάστοτε αναξιόπιστη κυβέρνηση και τον ανέντιμο πρωθυπουργό της. Νισάφι πια.

Θα πίστευε ο ορθολογικός πολίτης ότι μετά από αυτή τη χρόνια σπάταλη και αδιέξοδη μανιέρα επαναλαμβανόμενης κόντρας τα πράγματα θα άλλαζαν. Τη στιγμή μάλιστα που η Μεσόγειος φλέγεται και κινδυνεύουν να γίνουν παρανάλωμα πυρός ακόμη και οι ζαρντινιέρες και οι γλάστρες θα περίμενε ότι το ντόπιο πολιτικό σύστημα θα μοιραζόταν από κοινού την αγωνία του για την έκταση της κλιματικής αλλαγής.

Ότι θα προσμετρούσε νηφάλια την πρόκληση και θα κουβέντιαζε για τη συντονισμένη αντιμετώπισή της απειλής. Ότι θα συνεργαζόταν προληπτικά για την διαχείριση των αναδυόμενων αναγκών, των επειγουσών κρίσεων, την επιβίωση του περιβάλλοντος. Μάταιες αναμονές. Στο απαράλλακτο μοτίβο κυριαρχούν μόνο δακρύβρεκτες drama queens.

Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές, έγιναν στο παρελθόν δέκτες κριτικής ή πολεμικής για τις φωτιές που ξέσπασαν στη διάρκεια της θητείας τους. Και μεταστράφηκαν σε πομπούς καταγγελιών, αμαύρωσης και αποδοκιμασίας των αντιπάλων όταν πέρασαν στην αντιπολίτευση.

Δεν περίσσεψαν αναστοχασμοί, περισυλλογές, λογοδοσία, διαφάνεια και αυτοκριτική. Ωστόσο οι εκατέρωθεν πολιτικοί στιγματισμοί δεν ασκούνταν την ώρα που τα μέτωπα των πυρκαγιών ήταν ενεργά. Αντίθετα, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση συνεχίζει τον τοξικά εχθροπαθή χαβά της πάνω στις φλόγες.

Πριν καν επουλωθούν τα εγκαύματα της συνεχιζόμενης πύρινης λαίλαπας σπεύδει ρεβανσιστικά να χρεώσει στη κυβέρνηση το «ανάθεμα» που θα ισοφαρίζει αναδρομικά τους δικούς της ολέθριους χειρισμούς στο Μάτι .
Αντί να τηρήσει αμυντική στάση καθώς κουβαλάει από το πρόσφατο παρελθόν έμπρακτες δραματικές συνάφειες, που προκαλούν στη κοινωνία καταδικαστικούς συνειρμούς, επιδίδεται σε χολερικές μικρότητες ψαρεύοντας κορόιδα.

Μεταμφιέζεται σε μετεωρολόγο που μετράει κατά το δοκούν τα μποφόρ των ανέμων, "ονειρεύεται" τεράστιες ζημιές σε εκατοντάδες καμένα σπίτια, ανιχνεύει τα πρωθυπουργικά ενσταντανέ για απρεπή στάση του σώματος και ανάρμοστα χαμόγελα.

Παρόμοιο φυγοκεντρισμό από τη πραγματικότητα με τροχιά προς το γκροτέσκο ακολουθεί και το μεγαλύτερο κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Αποδίδει επιπόλαια στην κυβέρνηση την ευθύνη για όλες τις πυρκαγιές λες και οι υπουργοί της ζωσμένοι με μπιτόνια βενζίνης και μάνικες εκτόξευσης εύφλεκτων υγρών κατακαίνε θάμνους και ξερόχορτα.

Ασφαλώς το μέτρο, η σοβαρότητα και η σύνεση που επαγγέλλεται στο πολιτικό του λόγο δεν είναι συμβατές με τις φλογερές εξάψεις, ενός καταγγελτικού αντιπολιτευτικού οίστρου μόνο για την επιδίωξη εντυπώσεων.

Ενδεχομένως για την επιμέλεια της κομματικής επικοινωνιακής ειλικρίνειας, ακρίβειας και ποιότητας χρήσιμο θα ήταν ο νεοεκλεγμένος αρχηγός του να είναι παρών στη χώρα. Πριν πάρουν φωτιά και οι αμμόλοφοι του Βελγίου.

Σαφώς για την ανταπόκριση στις 141 πυρκαγιές σε μια μέρα θα απαιτηθεί δημόσιος έλεγχος. Για το ολοκαύτωμα στο δάσος της Δαδιάς, τη κορωνίδα των ελληνικών οικοσυστημάτων, θα αναζητηθούν ευθύνες για λάθη, παραλείψεις και αστοχίες από το Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης & Πολιτικής Προστασίας.

Η δαιμονοποίηση, όμως, συνιστά ανεύθυνη, διαβρωτική, λαϊκιστική ρητορεία. Πρόκειται για ένα μεθοδευμένο φαρισαϊκό τέχνασμα από εκείνους που δοκιμάζουν να αποκομίσουν υστερόβουλα οφέλη σε συνθήκες αποπνικτικής ατμόσφαιρας, εκλυόμενης ακραίας θερμότητας, στάχτης και καμένης γης.

Επιτέλους θα πρέπει επιτέλους να γίνει αντιληπτό πως η κλιματική αλλαγή δεν αποτελεί άλλοθι διαταραχής της κανονικότητας ή εκτονωτικό πρόσχημα. Ούτε προσφέρουν παρηγοριά στα θύματα των φυσικών καταστροφών οι υποκριτικές οιμωγές και οι ανυπόφορα θεατρικοί αναστεναγμοί.

Οι πυροβάτες, άλλωστε, που βαδίζουν εν χορώ με γυμνά πέλματα πάνω σε στρώμα πυρακτωμένων κάρβουνων δεν υφίστανται κατά τη δοκιμασία τους ανάλογο εξωτερικό ερεθισμό. Καμία σχέση με όσους ανώδυνα υποδύονται ότι βρίσκονται σε έκσταση ως ενδιάμεσοι του θυμού και του οργισμένου αναβρασμού των άλλων.

Το ότι οι ίδιοι ποντάρουν ιδιοτελώς στα δεινά της κοινωνίας και εκμεταλλεύονται συμφεροντολογικά τις εθνικές συμφορές, τους καθιστά απλώς καιροσκόπους και μπαγαπόντηδες. Όχι αναστενάρηδες.