Δημήτρης Δανίκας

Και προσπερνάω την απορία που μου ’ρχεται στο μυαλό. Γιατί, δηλαδή, μόνο ο Σπηλιωτόπουλος στην κατηγορία «εκ προσωπικοτήτων»; Γιατί δηλαδή όχι και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Ο κορυφαίος ψυχίατρος και γκουρού. Γιατί όχι κι αυτός πρέσβης «εκ προσωπικοτήτων»;

Και γιατί όχι και ο Γιώργος Μπαμπινιώτης; Και γιατί όχι ο Στέλιος Ράμφος; Και γιατί όχι ο Διονύσης Σαββόπουλος; Και γιατί όχι ο Μίκης Θεοδωράκης;

Τα προσπερνάω όλα αυτά και καταλήγω στα τρέχοντα πολιτικά. Οτι δηλαδή ο Τσίπρας ασφαλτοστρώνει λεωφόρους επικοινωνίας και πλάγιας συμμαχίας. Τόσο με Κώστα Καραμνλή junior όσο και με Γιώργο Παπανδρέου junior!

Πώς λέγεται αυτό; Φυσικά «μικροκομματική». Ενα από τα πιο δημοφιλή σπορ της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής. Τάχα μου ότι είμαστε αντικειμενικοί. Τάχα μου ότι είμαστε υπερ-κομματικοί. Τάχα μου ότι είμαστε κυβέρνηση «όλων των Ελλήνων»!

Τις πταίει; Οι πολιτικοί, θα πείτε. Η κοινωνία, θα πουν μερικοί. Και οι δύο της «μικρής» Ελλάδας. Και εμείς κι αυτοί. Χωρίς εμάς δεν υπάρχουν αυτοί. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε εμείς!

Η μικροκομματική προέρχεται από τη μικροπολιτική. Και η μικροπολιτική από μια χώρα τόσο δα μικρή. Επί της ουσίας εννοείται. Να τα κοντύνουμε όλα!

Να κοντύνουμε το Δημόσιο. Πώς; Μα φυσικά προσλαμβάνοντας τους λιγότερο ικανούς. Τους αραχτούς. Τους «εκ γενετής» παραιτημένους και «απόμαχους της ζωής». Τους αδιάφορους!

Να κοντύνουμε την επιχειρηματικότητα. Πώς; Μα φυσικά με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό. Με την ολιγαρχία. Με τους μεσάζοντες. Με τους σημαδεμένους διαγωνισμούς. Με τις σημαδεμένες αναθέσεις!

Να κοντύνουμε τους θεσμούς. Πώς; Μα φυσικά με δικούς μας διορισμούς. Με τα δικά μας παιδιά. Με την κατάργηση της αυτοτέλειας και την ανεξαρτησίας!

Να κοντύνουμε τον μόχθο, την προσπάθεια και τη δημιουργία. Πώς; Μα φυσικά με τις επιδοτήσεις. Με την ελάχιστη έως μηδενική προσπάθεια. Με τον αποκεφαλισμό της φαντασίας!
Να κοντύνουμε την Παιδεία. Με την καρατόμηση της αριστείας. Με την «αιωνιότητα» της φοίτησης και της διαρκούς απουσίας. Με την εξαέρωση της έρευνας. Με τις καταλήψεις, το μπάχαλο και την τάχα μου αντεξουσιαστική μανία!

Να κοντύνουμε την ιδεολογία. Με την ταύτιση Αριστεράς με τη μονιμότητα και την αδιαφορία. Με την ταύτιση των αραχτών εργατοπατέρων με τον συνδικαλισμό. Με την ταύτιση κάθε ιδέας προόδου, εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης με συντήρηση, οπισθοδρόμηση, παλαιοκομματική αντίληψη!

Κι εμείς; Ολοι εμείς; Α, εμείς! Πάντα έτοιμοι και ορμητικοί. Ετοιμοι και ορμητικοί. Να κατηγορήσουμε. Να χλευάσουμε. Να βρίσουμε. Ολους μα όλους. Σπηλιωτόπουλο, Παυλόπουλο, Καραμανλή, Παπανδρέου, Σαμαρά, Τσίπρα, Κανέλλη, Βαρουφάκη. Ολους!
Ποιος μας αρέσει; Φυσικά ο κανείς. Ποιος πολιτικός μας κάνει; Φυσικά κάποιος μακαρίτης. Ο νεκρός. Ο απόμαχος. Ο συνταξιούχος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ο στρατηλάτης Μεγαλέξανδρος. Ο Περικλής του χρυσού αιώνα!

Και το ερώτημα που προκύπτει ένα και μοναδικό. Τις πταίει; Οι πολιτικοί, θα πείτε. Η κοινωνία, θα πουν μερικοί. Και οι δύο της «μικρής» Ελλάδας. Και εμείς κι αυτοί. Χωρίς εμάς δεν υπάρχουν αυτοί. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχουμε εμείς!

Οπως λέμε, ποιο από τα δύο είναι πρώτο. Η κότα ή το αυγό. Θα το πω διαφορετικά: το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο μαζί το ίδιο πρόσωπο. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει!
Μικροί Ελληνες. Μικροί πολιτικοί. Μικρή πολιτική. Μικρή κοινωνία. Μικρά όλα. Δύο μόνο τα μεγάλα, τα δυσθεώρητα, τα super king size. Ο κατήφορος και η καταστροφή. Το μέγεθος μετράει!