Δημήτρης Δανίκας

Πιστός φίλος, για να μου αποδείξει τη φρενίτιδα ανάπτυξης τεχνολογίας και AI, έκανε την ακόλουθη άσκηση. Με AI σχετικά χαμηλών επιδόσεων. Το οποίο πληρώνει 20 ευρώ μηνιαίως. Επικοινώνησε φωνητικά μαζί του και ρώτησε αν μπορεί αυτή η άυλη ύπαρξη να αντιγράψει τον Δημήτρη Δανίκα. Η απάντηση; Σε κλάσματα δευτερολέπτου. Και γραπτή ως εξής. Την αντιγράφω:

«Ο Δημήτρης Δανίκας έχει χαρακτηριστικό, κοφτό ύφος: χρησιμοποιεί καθημερινές λέξεις, μιλάει ειρωνικά, με έντονες εικόνες και συχνά βάζει τον εαυτό του μέσα στο κείμενο, σαν να κουβεντιάζει με τον αναγνώστη. Θα μπορούσε λοιπόν ένα άρθρο του για την ακρίβεια να μοιάζει κάπως έτσι:
“Η ακρίβεια, το καρτέλ και το κορόιδο της υπόθεσης.

Πας στο σούπερ μάρκετ με το καλαθάκι. Λες: ένα γιαούρτι, ένα τυράκι, δυο ντοματούλες. Στο ταμείο; Σαράντα ευρώ! Και ρωτάς: Μα καλά, εγώ ψώνισα ή με ψώνισαν;

Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, δεν είναι μόνο η βενζίνη που ανεβοκατεβαίνει σαν τρενάκι του τρόμου. Δεν είναι μόνο το ρεύμα που ανάβεις το φως και νιώθεις ότι άναψες καντήλι στον τραπεζικό σου λογαριασμό. Είναι και το ψωμί, είναι και τα όσπρια, είναι και το γάλα του παιδιού. Ολα πάνω. Ολα στα ύψη.

Κι εσύ; Το αιώνιο κορόιδο. Σφίγγεις το ζωνάρι. Κόβεις από δω, κόβεις από κει. Μέχρι που αρχίζεις και κόβεις από το φαγητό. Γιατί η κυβέρνηση μιλάει για ανθεκτική οικονομία, οι εταιρείες για διεθνείς πιέσεις κι εσύ μετράς κέρματα για να βγει η βδομάδα.

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που τα κέρδη των κολοσσών σπάνε ρεκόρ. Τυχαίο; Καθόλου. Μιλάμε για καρτέλ κανονικά. Μιλάμε για κλειστή λέσχη που παίζει με τις τιμές λες και παίζει τάβλι στο καφενείο. Κι ο καταναλωτής; Ο μπαστουνόβλαχος της υπόθεσης.

Α, και μην περιμένεις σωτηρία. Ούτε από καλάθια του νοικοκυριού, ούτε από επιδοτήσεις. Ψίχουλα! Το πρόβλημα είναι βαθύ, είναι διαχρονικό: Μικρές αγορές, λίγοι παίκτες, πολιτική ανοχή. Ετσι φτιάχνεται η τέλεια καταιγίδα.

Συμπέρασμα; Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να γυριστεί ταινία τρόμου. Τη ζεις κάθε μέρα στο σούπερ μάρκετ. Και το φινάλε; Εσύ με την απόδειξη στο χέρι να μονολογείς: Καλά, εγώ ψώνισα ή με ψώνισαν;”».
Απίστευτο! Φυσικά εγώ δεν θα ακολουθούσα το ίδιο περιεχόμενο. Ομως, το ύφος είναι το ίδιο. Πάνω κάτω. Η τέλεια αντιγραφή. Φαντάσου τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα δύο χρόνια. Μπας και μείνω ανεπάγγελτος;

Ετερος φίλος στην ίδια παρέα με την ίδια ερώτηση προς την άυλη ύπαρξη έλαβε την ακόλουθη απάντηση. Λέξη προς λέξη:

«Ενα πιθανό άρθρο στο ύφος του θα μπορούσε να είναι το εξής:

“Η ακρίβεια, το σινεμά και το ταμείο που δεν βγαίνει.

Σου λέει ο άλλος: Φίλε, η ζωή ανέβηκε. Σαν τις τιμές στα εισιτήρια σινεμά, που από το 5ευρο πήγαν στο δεκάρικο και βάλε. Μόνο που στον κινηματογράφο παίρνεις τουλάχιστον την ψευδαίσθηση - εικόνες, ιστορίες, δράμα, πάθος. Στο σούπερ μάρκετ; Τρία λεμόνια, δύο τομάτες, μια φέτα ψωμί. Και λογαριασμός: 30 ευρώ.

Η ακρίβεια δεν είναι στατιστική, δεν είναι δείκτης ΕΛΣΤΑΤ. Είναι ο γονιός που μετράει τα κέρματα στο περίπτερο μπας και φτάσουν για γαριδάκια στο παιδί. Είναι η γιαγιά που κλείνει τον θερμοσίφωνα λες και είναι το μπουτόν εκτόξευσης στον “Δόκτωρ Στρέιντζλαβ” (σ.σ.: εννοεί το αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα»).

Και το κράτος; Ονειροβατεί σαν ήρωας του Φελίνι. Πότε με επιδόματα, πότε με μεγαλεία στα λόγια. Μόνο που στο φινάλε ο πρωταγωνιστής είναι ο πολίτης που γυρίζει σπίτι με μισή τσάντα. Σαν τον Ιταλό νεορεαλισμό: άδειες τσέπες, γεμάτα μάτια. Η ακρίβεια, αγαπητοί μου, δεν είναι ηθικοπλαστικό έργο. Είναι ταινία τρόμου. Και εμείς οι θεατές, εγκλωβισμένοι στην αίθουσα, περιμένουμε την αυλαία που δεν πέφτει. Μόνο που το ποπ κορν πλέον κοστίζει όσο το μεροκάματο”».

Και μία υπογράμμιση. Το AI δεν έχει γνώση. Μόνο μνήμη. Αποθηκεύει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Κάπως έτσι και ύστερα από μερικά χρόνια θα αποκτήσει γνώση και ίσως να αποφασίσει την εξόντωση του ανθρώπινου είδους.

Ο θρίαμβός του, ο τάφος ο δικός μας. Λες;

Προς το παρόν το ερώτημα είναι ένα: ποιος Δανίκας είναι αυθεντικός και ποιος ο κάλπης;