Δημήτρης Δανίκας

Oπως το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης που υπέγραψαν στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα ο υπουργός Εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και ο υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Eνωσης Βιατσεσλάβ Μιχαΐλοβιτς Μολότοφ.

Προφανώς ο Χίτλερ με αυτή τη συμφωνία δύο ετερόκλητων δυνάμεων επεδίωκε να κερδίσει χρόνο. Και το δεύτερο, ο διαμελισμός της Πολωνίας από αυτές τις δύο δυνάμεις. Με συνοπτικές διαδικασίες καταβρόχθισαν την Πολωνία. Περίφημα.

Ομως είχε προηγηθεί μια άλλη συμφωνία. Οταν στις 29 Σεπτεμβρίου του 1938 ο Χίτλερ υποδέχτηκε στο Μόναχο τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι και τους πρωθυπουργούς της Μεγάλης Βρετανίας Νέβιλ Τσάμπερλεν και της Γαλλίας Εντουάρ Νταλαντιέ. Αντικείμενο της συνάντησης ήταν η μοίρα της Τσεχοσλοβακίας. Μόνο που απουσίαζαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι: οι ίδιοι οι Τσεχοσλοβάκοι. 

Δύο τα δεδομένα από αυτή τη συνάντηση. Το πρώτο, η παράδοση της Τσεχοσλοβακίας για το πρωινό του Χίτλερ. Ο οποίος, φυσικά, έσπευσε και ανενόχλητος καταβρόχθισε την ανυπεράσπιστη Τσεχοσλοβακία. Το δεύτερο, ότι όλα αυτά έγιναν με τη λογική που έλεγε περίπου στους Αγγλους και τους Γάλλους: «Ας του δώσουμε την Τσεχοσλοβακία ώστε εκείνος να χορτάσει, να ηρεμήσει κι έτσι άλλον παγκόσμιο πόλεμο να μην τολμήσει». Μάλιστα, ο βρετανικός Τύπος, καθώς και κάθε Βρετανός υποδέχτηκαν τον αφελή και επιπόλαιο Τσάμπερλεν με επευφημίες  και με τον χαρακτηρισμό «peacemaker». Ειρηνοποιός.
Στην αρχή ο μέσος Γερμανός πολίτης θεωρούσε τον μικροσκοπικό και υστερικό Αδόλφο Χίτλερ κάτι μεταξύ καραγκιόζη και γραφικής καρικατούρας. Γι’ αυτό το κόμμα του λάμβανε ποσοστά της τάξεως του σχεδόν τίποτα. Στη συνέχεια, εννέα στους δέκα παραληρούσαν σηκώνοντας τα χέρια τους με τον γνωστό χαιρετισμό «Heil Hitler».

Πάμε παρακάτω. Στα σημερινά δεδομένα. Τι ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ για το πλήθος της παγκόσμιας κοινότητας; Βαψομαλλιάς, πορνόγερος και επιχειρηματίας με προβληματικές επιδόσεις. Τι είναι τώρα; Ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το όνομά του και οι καθημερινές απρόβλεπτες αποφάσεις του γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και επηρεάζουν τις τύχες όλου του κόσμου. Φιλοδοξία του να κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης. Ακόμα και η Χίλαρι Κλίντον τον ψηφίζει. Εστω με αστερίσκους.

Ο πλανητάρχης, λοιπόν, εκτιμά ιδιαίτερα κάθε αρχηγό κράτους που διαθέτει πυγμή και επιδεικνύει αυταρχισμό. Τα καλύτερα για τον Πούτιν. Ακόμα και για τον Αλεξάντερ Λουκασένκο, τον περίπου δικτάτορα της Λευκορωσίας και πιστό οπαδό του Ρώσου προέδρου. Την ίδια εκτίμηση τρέφει και για τον Ταγίπ Ερντογάν. Γνωστά όλα αυτά.
Προφανώς ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι τόσο των δημοκρατικών διαδικασιών. Προφανώς η βασική αρχή του είναι υπέρ της ισχύος του δυνατού. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Προφανώς, έτσι καταστρατηγείται όλος ο κατάλογος του Διεθνούς Δικαίου. Και προφανώς οι ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη υπερδύναμη του πλανήτη.

Να μην ξεχνάτε ότι ΗΠΑ και (πρώην) ΕΣΣΔ, οι δύο μεγάλες δυνάμεις που κέρδισαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να μην ξεχνάτε ότι έκτοτε εκατοντάδες αμερικανικές βάσεις έχουν εγκατασταθεί επί όλων των ευρωπαϊκών εδαφών. Κυρίως στη Γερμανία. Και να μην ξεχνάτε ότι η βούληση της Ουάσινγκτον είναι νόμος και υποταγή. Με άλλα λόγια, έτσι κυνικά, οι ευρωπαϊκές χώρες είναι γεωγραφικά παραρτήματα αμερικανικά.

Γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι μετακινήθηκαν από τις αρχικές και μάλιστα πεισματικές αρχές τους υπέρ Ουκρανίας και Ζελένσκι. Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι σπουδαίοι κατέφθασαν με την ουρά στα σκέλια. Γι’ αυτό με τον κουμανταδόρο Τραμπ τα βρήκαν στο πι και φι. Και γι’ αυτό ο Αμερικανός πρόεδρος τούς υποδέχτηκε με τα καλύτερα λόγια.

Και τώρα; Απλό. Η συμφωνία έχει ολοκληρωθεί. Οι «λεπτομέρειες» θα ολοκληρωθούν κι αυτές. Οι ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία θα καταβροχθίσουν τη μερίδα του λέοντος. Οπου η μεν Ρωσία θα αρπάξει το 20% ή κάτι λιγότερο από αυτό. Το εδαφικό. Και οι δύο μαζί θα ορμήσουν στο πεδίο το οικονομικό. Οπως κατασκευαστικές. Οπως πρώτες ύλες. Και η Ευρώπη; Κάτι θα πάρει κι αυτή. Οσο για το Διεθνές Δίκαιο, το συμπέρασμα απλό: βάλαμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα!