Δημήτρης Δανίκας

Ποιο το χάρισμά του; Το μοναδικό; Ο αυτοσαρκασμός του. Ανευ κόπου και άλλων ερμηνευτικών επεξεργασιών, μόλις τον έβλεπες σε κάποια σκηνή έπεφτες χάμω από τα χαχανητά χωρίς μάλιστα να δίνεις ιδιαίτερη σημασία στο γυμνό θηλυκό που στόλιζε το κρεβάτι του

Ο Γκουσγκούνης η πλήρης ανατροπή του χυδαίου πορνό. Αυτή η μοναδική του αρετή. Από το θεόγυμνο κρανίο του μέχρι κάθε λεπτομέρεια της μορφολογίας του προσώπου του και του σώματός του

Οσο για τις ατάκες του άσε καλύτερα. Ευφυίας καφενείου. Όπως, λόγου χάριν «Φέτα έφερες;» «Όχι» «Μου φαίνεται πως θέλεις να σε γ….σω» Τέτοιο πράγμα. Χιούμορ επιπέδου ορνιθοτροφείου

Τι θέλω να πω; Σ αυτόν τον έρμο τόπο η υπερβολή είναι το προσφιλές σπορ της ελληνικής κοινωνίας. Διαζύγιο με το «παν μέτρο άριστον». Διαζύγιο με την επεξεργασία. Διαζύγιο με την ουσία. Διαζύγιο με όλα. Τουτέστιν I.Q. μπιφτεκιού

Ο Κωστάρας τέκνο μιας εποχής όπου η υποκρισία πήγαινε σύννεφο. Και σήμερα πάει προς άλλες κατευθύνσεις. Ο Κωστάρας εμβληματική φυσιογνωμία των λεγόμενων «ερωτικών» ταινιών. Τότε που κάποιες αίθουσες στολισμένες με συνθήματα του Σεργκέι Αιζενστάιν, όπως «ο κινηματογράφος είναι η τέχνη του λαού» παίζανε πορνό με δόσεις

Όταν ο τσιλιαδόρος έστελνε μήνυμα «άφαντοι οι μπάτσοι», τότε ο προβολατζής διέκοπτε την ροή κάποιας ασυνάρτητης ταινίας και στη θέση της, με την δεύτερη μηχανή προβολής, έβαζε μπρος πορνογραφία. Μάλιστα ενδιαμέσως και όταν οι θεατές ξεροστάλιαζαν περιμένοντας να πέσουν πάνω στο ανώμαλο γυμνό φώναζαν εν χορώ «αφήστε τα μίση και πιάστε το….»

Αυτή η προσφορά του αείμνηστου Κωστάρα. Αυτές οι περγαμηνές με τίτλο, φερ ειπείν «ο ανώμαλος». Αυτή η πορεία του. Ασε που ποτέ του δεν διεκδίκησε κάτι περισσότερο. Του αρκούσαν και του περίσσευαν.

Εμείς οι «επίγονοι» και όπως συνήθως «χαμένοι στη μετάφραση» τον τεντώσαμε, τον εκτινάξαμε και τον θεοποιήσαμε. Γιατί αυτό; Οι μεν της κουλτούρας προφανώς προς επίδειξη μεταμοντέρνας ερμηνείας και μιας ελευθεριότητας η οποία αναγνωρίζει την συμβολή του «σκουπιδιού» (Trash) στη σύγχρονη κουλτούρα

Γιατί οι δήθεν σκεπτόμενοι μιας δήθεν ελίτ τραμπαλίζονται στα άκρα. Από τη μια αποθεώνουν κάθε στραμπουληγμένη μεταμοντέρνα θεωρία. Και από την άλλη ανακαλύπτουν την γοητεία του «Trash Cult». Με τη λογική πως και τα δύο είναι αυθεντικά

Οι δε άλλοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη από τους νοσταλγούς μιας άλλης εποχής. Να αλληθωρίζουν προς τα πίσω ώστε να βαυκαλίζονται με τη φαντασίωση πως κάθε παλιό είναι και το καλό. Και ταυτόχρονα μ αυτούς μια μάζα νεότερων και αναλφάβητων. Πάντα πρόθυμοι να παρασυρθούν και να ακολουθήσουν ό, τι λένε, ό, τι ακούνε, ό, τι βλέπουν και ό, τι διαβάζουν από τα social media

Εν ολίγοις και παρέα με την υπερβολή σε μερικές δεκαετίες οι νεότεροι θα χύνουν μαύρο δάκρυ για τον φερ ειπείν Γιάννη Σπαλιάρα. Όπως έλεγε πασίγνωστος κωμικός σε κάποια φάρσα «α χου και δε με νοιάζει»!