Δημήτρης Δανίκας

Φυσικά εναντίον του μακελάρη και δικτατορίσκου Πούτιν. Και μάλιστα φανατικά. Φυσικά υπέρ αμάχων πλασμάτων, αθώων, ανήμπορων και κατεστραμμένων. Και φυσικά, σκέψου λέει να ήσουν στη θέση τους. Εσύ, η γυναίκα σου, τα παιδιά σου, οι γονείς σου, τα πεθερικά σου, οι φίλοι και οι συγγενείς σου!

Τι θα έκαμες; Εγώ; Μία η επιθυμία μου: να αρπάξω μυδράλιο να τον κάνω κομματάκια. Το κτήνος, το κτήνος σου βγάζει. Στοιχειώδες Οφθαλμόν αντί οφθαλμού!

Πάμε παρακάτω. Σε μια ένσταση. Σε μια στοιχειώδη διαφωνία. Καθέτως και οριζοντίως. Κι αυτό σχετικά με το δυτικό «πογκρόμ» εναντίον καλλιτεχνών και αθλητών αυτής της αχανούς Ρωσίας. Ε όχι κι έτσι.

Δηλαδή τι φταίει ο τάδε μπασκεμπολίστας και ο δείνα ποδοσφαιριστής; Και τι φταίει ο Ρώσος αρχιμουσικός; Μα έχουμε πει. Καλλιτέχνες και αθλητές οι πρεσβευτές Ειρήνης. Για όνομα του θεού και της παναγίας.

Δηλαδή όταν ο Κλίντον βομβάρδιζε Γιουγκοσλαβία, έπρεπε εμείς να αρχίσουμε πογκρόμ εναντίον Αμερικανικών ταινιών και Αμερικανών αθλητών; Ούτε να το συζητάμε. Τρελό.

Και το επιχείρημα δεν είναι μόνο αυτό. Ο, τι δηλαδή η πρώτη και αποκλειστική ευθύνη βαραίνει τόσο τον Πούτιν όσο και του στρατηγούς του αλλά και τους άλλους αξιωματούχους και πολιτικούς από Ρωσία.

Είναι και το άλλο. Αυτοί οι αποκλεισμοί, αυτό το δυτικό πογκρόμ επί δικαίων και αδίκων, θα λειτουργήσει με τον κανόνα της διαλεκτικής. Δηλαδή όλοι αυτοί οι αποκλεισμένοι τελικά θα συσπειρωθούν γύρω από τον Πούτιν. Τους σπρώχνουμε στην αγκαλιά του. Και από πάνω δικαιώνουμε την λογική του. Ο, τι δηλαδή η Δύση πολεμάει κάθε «στοιχείο» από Ρωσία. Πράγμα ανήκουστο, ρατσιστικό και απαράδεκτο

Αντιθέτως, λέω εγώ. Ολους αυτούς τους αθλητές και τους καλλιτέχνες έπρεπε και πρέπει να τους υποδεχόμαστε μετά βαίων και κλάδων. Για να τους αποδείξουμε στην πράξη την υπεροχή, την ανωτερότητα του Δυτικού πολιτισμού, της δημοκρατικής ανοχής και της ευαισθησίας τόσο καλλιτεχνικής όσο και αθλητικής

Οι απαγορεύσεις και οι αποκλεισμοί καταλήγουν σε αντίθετα, δυσάρεστα, εχθρικά αποτελέσματα. Εναντίον ολιγαρχών ναι. Χωρίς συζήτηση. Υπέρ οικονομικών μέτρων εναντίον Ρωσίας ναι. Κι αυτό χωρίς συζήτηση. Όχι όμως εναντίον καλλιτεχνών και αθλητών

Τι να θυμηθώ; Ας πούμε η περίπτωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ποια τα μέτρα; Κανένα; Μπας και αποκλείστηκαν Τούρκοι αθλητές αι καλλιτέχνες; Καθόλου. Και έτσι έπρεπε. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, τότε προς το τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, πλήθος μουσικών από Ελλάδα είχαν επισκεφθεί Τουρκία. Και καλά έκαναν

Τότε εν Αθήναις είχε προβληθεί το αριστούργημα του μακαρίτη Γιλμάζ Γκιουνέι «Το κοπάδι».

Και για να μην παρεξηγηθώ. Φυσικά να αποκλειστούν όσοι δημοσίως υμνούν η τάσσονται υπέρ Πούτιν και βάρβαρης εισβολής. Οσοι από τον καλλιτεχνικό και αθλητικό κόσμο. Όχι όμως οι άλλοι. Να τους πάρουμε μαζί μας, με το μέρος μας όχι να τους κάνουμε εχθρούς μας και να τους παραδώσουμε στο «κρεβάτι» του μακελάρη

Και τέλος, η κουλτούρα και ο αθλητισμός των Ρώσων, υψηλού επιπέδου και ενίοτε στην κορυφή του «πρωταθλητισμού». Δηλαδή, στο θεό που πιστεύετε, ο Ντοστογιέφσκι έφταιγε για τον Τσάρο; Η μήπως ο Σεργκέι Αιζενστάιν για τον Στάλιν; Ελεος!