Δημήτρης Δανίκας

Κι όμως. Ο αντίλογος είναι σοβαρός. Το πρώτο επειδή η κοινότητα των φοιτητών είτε αδιαφορεί είτε  είναι ανίκανη να προστατεύσει το «σπίτι» της. Οι πόρτες ανοικτές και κάθε αναρμόδιος, «περίεργος», μπαχαλάκης, χαβαλετζής, λιανοπωλητής και κάθε βαποράκι έμπαιναν και έκαναν ό, τι γουστάριζαν. Η απόλυτη υποβάθμιση του ύψιστου  εκπαιδευτικού θεσμού. Αδιανόητο. Είναι σαν ο οποιοσδήποτε να χτυπάει το κουδούνι, να του ανοίγεις την πόρτα, εκείνος να τα κάνει όλα λίμπα και εσύ να σφυρίζεις σα να μη συμβαίνει τίποτα!


Το δεύτερο επειδή οι πρυτανικές αρχές με σηκωμένα τα χέρια. Οι Πόντιοι Πιλάτοι. Αυτές οι αρχές  που εκ του νόμου όχι μόνο έχουν το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση, την στοιχειώδη υποχρέωση, να ειδοποιούν την Αστυνομία προκειμένου να εμποδίζονται  υλικές καταστροφές καθώς και πρωτοφανείς διαπομπεύσεις καθηγητών. Και φυσικά να συλλαμβάνονται όλοι αυτοί οι τάχα μου πέτσινοι «επαναστάτες»


Αφού λοιπόν επί σειρά ετών και όλων των καταστροφικών επιδρομών, δεν έπραξαν τα δέοντα και δεν προστάτευσαν το «σπίτι» τους, ε τότε είναι φυσικό και αναμενόμενο τα κλειδιά  να παραδοθούν στον Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Δεν μπορείς εσύ; Εγώ μπορώ!


Το ίδιο συμβαίνει και με τους εργατοπατέρες του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτοί λοιπόν με τις συχνές ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής» δημιουργούν τις κατάλληλες προυποθέσεις  για την θεσμοθέτηση αντεργατικών νόμων. Είναι τόσο απλό. Και είναι στοιχειώδης εφαρμογή της διαλεκτικής


Πράγμα που καταδεικνύει τόσο την ανωριμότητα της φοιτητικής κοινότητας όσο και την αντίστοιχη ανωριμότητα του συνδικαλιστικού κινήματος. Κάπως έτσι εμφιλοχωρεί ο «ταξικός εχθρός». Κάπως έτσι η πλειοψηφία της κοινωνίας  στηρίζει όλα αυτά τα μέτρα. Κάπως έτσι οι δυνάμεις των συμμάχων συρρικνώνονται. Και κάπως έτσι  αυτά τα μέτρα επιβάλλονται.  Αυτός ο Δούρειος Ιππος

Σύμμαχοι και φίλοι ανοίγουν την πόρτα στον εχθρό. Αυτοί οι πυλώνες και τα επιχειρήματα των μεταρρυθμίσεων των κυβερνητών


Και κάτι ακόμα. Σχετικά με το νομοσχέδιο για την Παιδεία. Και σχετικά με τον αντίλογο που λέει «γιατί τώρα, γιατί τόση βιασύνη, γιατί σε συνθήκες Πανδημίας με «σφραγισμένα» τα Πανεπιστήμια»


Μα φυσικά γι αυτό. Και είναι αυτονόητο και αναμενόμενο. Επειδή ακριβώς τα Πανεπιστήμια δεν λειτουργούν. Και επειδή η κοινωνία φοβισμένη και τρομοκρατημένη, έχει καθηλωθεί  στοχοπροσηλωμένη  στις  επιδόσεις του αόρατου και θανάσιμου ιού 


Τι σημαίνει αυτό; Οι αντιδράσεις περιορισμένες και ελεγχόμενες. Το ίδιο και οι κινητοποιήσεις. Με αποτέλεσμα το τρομοκρατημένο σώμα της κοινωνίας όχι μόνο δεν συναινεί, όχι μόνο αδιαφορεί, αλλά αντιθέτως διαφωνεί . Γιατί,  σου λέει, τώρα βρήκατε; Τώρα σε συνθήκες   Lockdown. Τώρα με τον κίνδυνο  ενός  τρίτου σφοδρότερου κύματος. Ε είστε απαράδεκτοι


Για του λόγου το αληθές αρκεί να ρίξετε μια ματιά σε σχόλια κοινωνικά. Που ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορούσαν την κυβέρνηση, επειδή στις προηγούμενες διαδηλώσεις δεν όρμησαν τα ΜΑΤ


Με απλά λόγια λοιπόν το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Εναντίον τόσο των πρυτανικών αρχών όσο και των φοιτητών. Οι «Πόντιοι Πιλάτοι» και η ανωριμότητα της φοιτητικής κοινότητας, οι παράγοντες που εκχώρησαν τα κλειδιά στον Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Elementary dear Watson