Δημήτρης Δανίκας

Οπου κάποια στιγμή τον ρωτάει «Πόσους έχεις σώσει; Χιλιάδες;» Ο Κόστνερ απαντάει «πενήντα έξι» Ο άλλος έκπληκτος ξανά ρωτάει «μόνο τόσους λίγους;». Και ο Κόστνερ εξηγεί και λέει «τόσοι ήταν που πνίγηκαν γιατί δεν κατάφερα να τους σώσω. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μπορεί να έχεις σώσει χιλιάδες, αλλά και μόνο ένας να σου φύγει τότε η απώλεια του κατατρώει την συνείδησή σου»

Κατάλαβες; Όχι; Να το εξηγήσω διαφορετικά. Τι είχε δημοσίως δηλώσει ο Κυριάκος; Το αυτονόητο. Πως η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη. Ψέματα; Επομένως όταν δημοσίως οι αντίπαλοί σου, αναφερόμενοι στα εκατοντάδες θύματα, ημερησίως, επιδίδονται σε εύκολη αντιπολιτευτική προπαγάνδα, είναι τραγικό λάθος να τους ακολουθείς στον ίδιο δρόμο. Και είναι ακόμα μεγαλύτερο λάθος να πανηγυρίζεις για τις καλές επιδόσεις της Ελλάδας. Συγκριτικά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Όπως λόγου χάριν του Βελγίου

Για σκέψου ανάμεσα στα θύματα να ήταν κάποιο αγαπημένο πρόσωπό σου. Σκέψου τι θα λένε και τι εντυπώσεις θα σχηματίζουν για σένα οι συγγενείς, οι μητέρες, οι πατέρες, οι γιοι τα παιδιά και όλοι οι φίλοι αυτών των θυμάτων;

Οι αριθμοί πάνω από τον άνθρωπο; Το αξίωμά σου πάνω την ζωή κάθε Ελληνα πολίτη; Τα στοιχεία και η κυβερνητική πολιτική πιο ψηλά από τους τάφους, την μνήμη, την ιστορία και τις ψυχούλες όλων αυτών των θυμάτων; Ποτέ μα ποτέ μια τέτοια σκέψη

Κατά τη γνώμη μου η σωστή, η ορθή, η ανθρώπινη τοποθέτηση είναι διαφορετική. Μια τοποθέτηση που υποκλίνεται στην στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία και γονατίζει μπροστά στα στοιχειώδη ανθρώπινα συναισθήματα. Μια τοποθέτηση που κλείνει όλα τα στόματα. Ανεξαρτήτως κομμάτων και ιδεολογιών

Ναι και μόνο μία απώλεια είναι δυσαναπλήρωτη. Δεν χωράει συζήτηση. Ναι και χωρίς δεύτερη σκέψη προκαλεί απέραντη θλίψη ο θάνατος και μόνο ενός ανθρώπου. Ναι αυτή είναι η πρώτη μου αντίδραση. Όχι πόσους κατάφεραν να σώσουν όλοι αυτοί οι ήρωες του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αλλά πόσοι εγκατέλειψαν. Όμως πρέπει αναφερθώ, χωρίς πανηγυρισμούς, πως η μικρή και πτωχή Ελλάς τα έχει καταφέρει καλύτερα από πολλούς δυνατούς και πανίσχυρους εταίρους εντός της ευρωπαικής οικογένειας

Οποιος πρώτα πανηγυρίζει με τις επιδόσεις και τα στοιχεία πρέπει αμέσως να σκεφτεί «μπας και από μέσα μου έχει ξεστρατίσει η ανθρώπινη ευαισθησία;». Γιατί αν δεν μπεις στα «παπούτσια του άλλου» πως μπορείς να πιστεύεις ότι εσύ καταλαβαίνεις και συναισθάνεσαι τα προβλήματα των άλλων; Κι αν το μέγα ζητούμενο δεν είναι η ανθρώπινη ζωή, τότε ποιο είναι; Η καριέρα; Η προσωπική άνοδος; Το κόμμα; Οι εκλογές;

Μερικές φορές σκέφτομαι ποιο το μέτρο των Ανθρώπων; Και ποιο το μέτρο μιας πολιτισμένης κοινωνίας; Οι αριθμοί η τα αισθήματα; Εγώ πάντως ζω, αντιδρώ, γράφω και πορεύομαι με τα τελευταία. Γι αυτό πιστεύω Νεκρός ούτε ένας!