Αργύρης Παπαστάθης

Οι πολιτικοί στην Ελλάδα πολύ σπάνια δείχνουν να διδάσκονται από τα λάθη τους και ακόμη πιο σπάνια τα παραδέχονται. Μέσα σε αυτή την περιπέτεια του θανάσιμου καιροσκοπισμού που ζει η χώρα από το 2015 και η οποία μας φόρτωσε τόσα άχρηστα μέτρα, έσπειρε διχασμό και μίσος στην κοινωνία και καθυστέρησε για τρία χρόνια το «τέλος των μνημονίων» είναι δύσκολο κανείς να βρει εξαιρέσεις.

Ο κανόνας ίσως για αυτή την απαραίτητη διάκριση ανάμεσα στα πρόσωπα -διότι στη δημοκρατία δεν πρέπει κανείς να τσουβαλιάζει (αυτό το κάνουν και το έκαναν στη χώρα οι λαϊκιστές και οι φασίστες), είναι η συναίσθηση της ευθύνης μπροστά στις πολύ κρίσιμες αποφάσεις.

Και κάπου εδώ θα ήταν άδικο να μην αναγνωριστεί η σοβαρότητα την οποία επιδεικνύει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το τελευταίο διάστημα. Για τα λάθη έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές και μιλάμε κάθε μέρα: για την υπερφορολόγηση, τη βύθιση της μεσαίας τάξης κ.ο.κ. Ωστόσο είναι άδικο να αποσιωπάται το γεγονός ότι ο σημερινός υπουργός Οικονομικών διαδραμάτισε θετικό ρόλο για την αποτροπή της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση εν γένει το καλοκαίρι του 2015.

Θα μου πείτε, είναι προφανές ότι σε αυτό το σημείο δεν θα είχαμε φτάσει αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βιαζόταν να έρθει στην εξουσία και αν συνέβαλλε στη διατήρηση ενός κλίματος δημοκρατικής ηρεμίας και σταθερότητας (όπως κάνει σήμερα η αντιπολίτευση) στην προσπάθεια της τότε κυβέρνησης να ολοκληρώσει το δεύτερο μνημόνιο. Σωστό και αυτό.

Από την άλλη πλευρά, και με δεδομένα όλα αυτά, η ιστορία θα γράψει ότι ο Τσακαλώτος ανέλαβε την ευθύνη για την υπογραφή του μνημονίου τον Αύγουστο του 2015, ότι το πήρε επ' ώμου από την πρώτη μέρα και θα το πάει ως την τελευταία αναγνωρίζοντας στην πορεία τα λάθη του.

Το τελευταίο διάστημα δείχνει απελευθερωμένος, ίσως γιατί "συνομιλεί" λιγότερο με το Μαξίμου και περισσότερο με το δικό του κώδικα αξιών.