Ανδρέας Ζούλας

Αντιπολίτευση υπάρχει, μόνο που - και με «μετρήσεις» - αποδεικνύεται ότι βρίσκεται «πίσω», από την Κοινωνία, αν όχι και σε πλήρη αντίθεση με αυτήν. Τα κόμματα της Αριστεράς είναι μονίμως παγιδευμένα στο «ιδεολόγημά» τους. Και του μεν ΚΚΕ το ιδεολόγημα είναι παγκοσμίως ξεπερασμένο και πολιτικά «απολιθωμένο». Το ιδεολόγημα του Σύριζα και των εξ αυτού κομματιδίων, εξ αρχής προβληματικότερο και εκείνου του ΚΚΕ, ήλθε η αλήστου μνήμης κυβερνητική περίοδος που την λέμε «πρώτη φορά Αριστερά», να το ευτελίσει τελείως στην κοινή συνείδηση. Το ότι υπάρχει, στο μέτρο που υπάρχει, ο Σύριζα και τα κομματίδιά του οφείλεται στο ότι τα στελέχη του, παρά την … φιλότεχνη-λογοτεχνίζουσα διάθεση που τα διέπει, δεν έχουν το θάρρος να δουν και να πουν ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος»… και πολύ περισσότερο να «αλλάξουν ζωή». Αφήνουν, έτσι, να κάνει και να λέει ό,τι θέλει η κυρία Κωνσταντοπούλου. Το δε κωμικοτραγικό της περιπτώσεως αυτής είναι ότι το άλλο πρόσωπο που «σήκωσε» λίγο, και για λίγο, το «κόμμα», ήταν ο κ. Κασσελάκης…

Στον χώρο της «πέραν δεξιάς» τα πράγματα είναι ακόμη πιο κωμικοτραγικά, διότι εκεί διαφαίνεται στο βάθος μέχρι και πόλεμος.
Βεβαίως υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ για το οποίο, θα επανέλθω κάποια στιγμή με αναλυτικότατη αναφορά. Προς το παρόν αρκούμαι να πω ότι το κόμμα αυτό είναι το μόνο που μπορεί - σε ορατό και ωφέλιμο πολιτικά χρόνο - να σοβαρευτεί και να αποτελέσει αξιόπιστο κομματικό φορέα, με προοπτική να θεωρείται ως εν δυνάμει «κόμμα εξουσίας». Το βασικό και κύριο εμπόδιο για μια τέτοια σταδιακή μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ είναι το «πρόβλημα ηγεσίας». Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οφθαλμοφανή «ηγετική ανεπάρκεια» του κ. Ανδρουλάκη (τον οποίο δεν θεωρούν «κατάλληλο για πρωθυπουργό» ούτε οι μισοί πολίτες που δηλώνουν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ). Το αυτό ισχύει γενικότερα στο κόμμα. Δεν διαθέτει ούτε έναν – ή μία – πολιτικό που να έχει τα ηγετικά προσόντα όχι του ιδρυτού του κόμματος - συνειδητά δεν αναφέρω το όνομα - ή του Κώστα Σημίτη, αλλ’ ούτε καν της Φώφης Γεννηματά.

Το αν και πότε θα συνέλθει το κόμμα αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς το ΠΑΣΟΚ, πολύ πριν γίνει «εναλλακτική πρόταση», είναι τώρα το κόμμα που έπρεπε με πράξεις και όχι με «λογοπαίγνια» και «πείσματα», να στηρίζει την Κυβερνητική πολιτική όπου αυτή – κατά την εκτίμησή του – εξυπηρετεί τις πάγιες εθνικές θέσεις ή την κοινωνική και οικονομική πρόοδο, διατηρώντας πάντα την δική του θεώρηση.

Συμβαίνει όμως και το κόμμα αυτό να συμπαρατάσσεται με τα λοιπά «πολιτικώς αδιέξοδα» κόμματα είτε της Αριστεράς είτε της «πέραν Δεξιάς», σε μια γενικευμένη «τυφλή» αντικυβερνητική γραμμή, με κύριο πεδίο αντιπαράθεσης την υπόθεση του δυστυχήματος των Τεμπών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης - για να μην αναφερθώ και στο casus belli - έθεσε προ ημερών το θέμα της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων - που είναι ο εκ των ων ουκ άνευ όρος για μια συνολική εκσυγχρονιστική παρέμβαση στο Κράτος και γενικότερα τον χώρο του Δημοσίου τομέα. Ταυτίζεται εται στο κρίσιμο αυτό ζήτημα ο πρωθυπουργός με την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, που τάσσονται υπέρ του μέτρου αυτού κατά ένα τεράστιο ποσοστό άνω του 75%, σε σχετικές δημοσκοπήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά ότι η σχετική επιλογή-βούληση διαπερνά όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, καθώς οι τασσόμενοι υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας είναι – προφανέστατα – πολίτες που ψηφίζουν όλα τα κόμματα.

Υπήρξε στις σχετικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μια απόλυτα αντάξια του «πολιτικού του βάρους» τοποθέτηση του κ. Ανδρουλάκη, ότι η εξαγγελία ήταν … υποκριτική. Γιατί, είπε, το 80% των διευθυντών και άλλων υψηλόβαθμων δημοσίων υπαλλήλων «είναι της Νέας Δημοκρατίας». Όμως εδώ το θέμα είναι τεράστιο έτσι όπως το έθεσε ο κ. Μητσοτάκης. Άρση μονιμότητος και Αξιολόγηση, είναι η συνταγματική παρέμβαση-αναθεώρηση. Η οποία όμως θα δρομολογηθεί από την σημερινή Βουλή και θα ολοκληρωθεί από την Βουλή που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές. Και, σε κάθε περίπτωση, είτε τώρα είτε στην μετεκλογική Βουλή για την θέσπιση της μεταρρύθμισης αυτής θα χρειασθούν οπωσδήποτε 180 ψήφοι. Δηλαδή θα χρειασθεί η σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον, εκτός εάν στην νέα Βουλή, μετά τις εκλογές η ΝΔ έχει 180 βουλευτές μόνη της, ενδεχόμενο που αντικειμενικώς θεωρείται απίθανο. Αυτή ήταν η πρόκληση Μητσοτάκη προς τον κ. Ανδρουλάκη. Και εκείνος απάντησε όπως απάντησε. Και αυτό γιατί το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, το σημερινό ΠΑΣΟΚ, έχει κάνει την επιλογή του:

-Για να αντικρούσει την επίκριση ότι έγινε «ουρά της Ζωής» θέλει να γίνει «η κεφαλή» της αντιπολιτευτικής κατά της Κυβέρνησης πολιτικής και τακτικής, με αιχμή του δόρατος, πάντοτε – και κυρίως – το δυστύχημα των Τεμπών. Και γι’ αυτό έσπευσε να καταθέσει πρώτο από τα άλλα κόμματα την πρότασή του για την σύσταση προανακριτικής επιτροπής κατά του κ. Κώστα Καραμανλή. Πρόταση προδήλως αστήρικτη και εξ αυτού του λόγου αναγκαστικώς, κατά το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, απορριπτέα. Και γι’ αυτό το ίδιο το ΠΑΣΟΚ συνόδευσε την κατάθεση της πρότασής του με … ακατανόητες δηλώσεις για τον τελικό σκοπό που έχει η ενέργειά του αυτή. Για την διερεύνηση και όχι για την παραπομπή… ή κάτι τέτοιο.

Ας σημειωθεί η «άμεση αντίδραση» της κυρίας Κωνσταντοπούλου που έσπευσε να χαρακτηρίσει ελλιπέστατη την πρόταση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο το θέλει πάντοτε «ουρά» και σε καμία περίπτωση «κεφαλή».

Ακολούθησαν βέβαια και οι προτάσεις και άλλων κομμάτων της Αντιπολίτευσης, που «έβαλαν μέσα» και την διερεύνηση «των ευθυνών του πρωθυπουργού», προφανώς για να μην αφήσουν μόνη την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας να διατρανώνει την πίστη της για «τις ποινικές ευθύνες του Μητσοτάκη», την στιγμή που εκείνος ως πρωθυπουργός της προεδρευούσης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ χώρας, έκανε βαρυσήμαντη τοποθέτηση ενώπιον του γενικού γραμματέα του Οργανισμού και των εκπροσώπων στο Συμβούλιο Ασφαλείας. (Παραθέτω την χρονική συγκυρία για να υπογραμμίσω την διαφορά πολιτικής εμβέλειας και … ενασχολήσεων).

Με διαφορετικές, λοιπόν, προτάσεις τα κόμματα, αλλά «συντεταγμένα» στο θέμα του δυστυχήματος των Τεμπών, θεωρούν ότι κλιμακώνουν την αντιπολιτευτική τους δράση.

Αυτό δε, αποδεικνύει πόσο πίσω από την Κοινωνία είναι και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, αλλά και όλα ανεξαιρέτως τα λοιπά κόμματα της Αντιπολίτευσης,. Γιατί ακριβώς την συνολική θέση των κομμάτων αυτών κρίνοντας οι πολίτες – τελευταίες δημοσκοπήσεις – θεωρούν σε ποσοστό άνω του 85% (σημαντικά αυξημένο έναντι προηγουμένων μετρήσεων) ότι τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ το δυστύχημα των Τεμπών. Αυτό, την ίδια στιγμή που καταλογίζονται ευθύνες και στην Κυβέρνηση, πολύ απλά, σημαίνει ότι ο πολίτης κρίνει ότι αρκετά έχει συζητηθεί και ερευνηθεί πολιτικά η υπόθεση. Τώρα έχει έρθει η ώρα της Δικαιοσύνης που πρέπει να αφεθεί απερίσπαστη στο έργο της.

Αυτή η γενική εικόνα του πολιτικού μας σκηνικού και δυναμικού καταγράφεται στην κοινή συνείδηση. Και ακριβώς γι’ αυτό έχουμε και μια συνεχή και αδιάλειπτη πρωτοκαθεδρία της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και με συνεχή ανοδική πορεία, καθώς σε ορισμένες μετρήσεις φθάνει και ξεπερνά το 30%. Το φαινόμενο αυτό δεν έχει παρατηρηθεί άλλη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, δεδομένου ότι το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, από τον δεύτερο ήδη χρόνο της θητείας του παραχωρούσε, στις δημοσκοπήσεις, την πρώτη θέση στην Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Σήμερα - για να μείνουμε στο θέμα του «δεύτερου κόμματος»- έχουμε μια Κοινοβουλευτική Αξιωματική Αντιπολίτευση, του ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, αλλά και μια «δημοσκοπική» Αξιωματική Αντιπολίτευση της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου. Σε ποιαν από τις δύο να στραφεί ο πολίτης που προσδοκά «εναλλακτική λύση»…

Και μη ξεχνάμε ότι ο πολίτης στις δημοσκοπήσεις λέει την γνώμη του. Όταν ψηφίζει, στις εκλογές, εκφράζοντας την γνώμη του, επιλέγει Κυβέρνηση, που θέλει «να πάει μπροστά», εκεί που θέλει η Κοινωνία. Όχι πίσω, σε ξεπερασμένες ιδεολογίες και παράδοξες ιδεοληψίες.