Τζώρτζια Κεφαλά: Η φωνή των Μπλε

«Σας φαίνεται περίεργο που φτιάχνω ψωμί; Που ζυμώνω; Δεν θεωρώ ότι είναι κομμάτι της γυναικείας ταυτότητάς μου, μου αρέσει όμως να το κάνω. Με ενοχλούν οι ρόλοι. Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να κάνουν πράγματα που αγαπούν. Να μην είμαστε καλουπωμένοι σε ρόλους: μαμά, σύζυγος, γυναίκα, τραγουδίστρια. Αυτό μας κάνει δυστυχισμένους, το να πρέπει να υπηρετούμε ρόλους. Και οι άντρες έχουν πέσει θύματα του ρόλου τους. Βλέπω πόσο τρυφερά είναι τα αγοράκια σήμερα και χαίρομαι. Δεν έχουν να σηκώσουν βάρη. Δεν μου αρέσει γενικά να απομονώνονται οι άνθρωποι για τις προσωπικές επιλογές τους».

«Με εξουσιάζουν φρικιά και δαίμονες»

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Καταγωγή έχω από την Πάρο. Εκεί περνούσα καλοκαίρια και διακοπές. Ο πατέρας μου είχε ένα σουβλατζίδικο και τον βοηθούσαμε με τα αδέλφια μου. Στα 15 μου ασχολήθηκα με το μπαλέτο και τον χορό. Δεν είχε την οικονομική δυνατότητα ο πατέρας μου να με στείλει νωρίτερα. Δεν θεωρούσε το μπαλέτο τόσο απαραίτητο.

Μια μέρα ανακοίνωσα ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον χορό. “Ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολα, αλλά θέλω να το παλέψω”, είπα. Ο πατέρας μου συγκινήθηκε ακούγοντας ότι θέλω να κυνηγήσω το όνειρό μου και με άφησε. Αλλωστε πάντα πίστευε ότι οι κοπέλες παντρεύονται κάποια στιγμή και τις ζει ο άντρας τους. Κλασικός μπαμπάς, αλλά μας προετοίμασε καλά για να βγούμε στον κόσμο. Λόγου χάρη, δεν στολίζαμε χριστουγεννιάτικο δέντρο γιατί ο πατέρας μου δεν πίστευε ότι το νόημα των Χριστουγέννων είναι ο καταναλωτισμός και τα δώρα κάτω από το δέντρο. Αλλα παιδιά μπορεί να έφεραν βαρέως ότι ήταν φτωχά. Εμάς μας είχε οχυρώσει ο πατέρας μου. Πήγα σε σχολή και θα μπορούσα να έχω πτυχίο και να διδάσκω χορό. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν τελειώνω τίποτα στη ζωή μου. Εμαθα χορό, πτυχίο όμως δεν πήρα. Το 1992 διάβασα μια αγγελία στην εφημερίδα και πήγα στην ακρόαση για τους “Δαίμονες”. Η Αννα Βίσση με έσπρωξε στο τραγούδι. Είχαμε καλές σχέσεις. Εγώ ήμουν χορεύτρια στην παράσταση, αλλά εκείνη μου είπε να το ψάξω με το τραγούδι. Μου έβαλε το ζιζάνιο. Συνέχισα για μερικά χρόνια να δουλεύω σε μιούζικαλ. Και εκεί μου έλεγαν να δουλέψω τη φωνή μου. Εκείνη την εποχή η νύχτα ήταν ζωντανή. Χωρίς να ξέρεις κανέναν μπορούσες να βρεις μια δουλειά. Ανοιγες μια εφημερίδα, πήγαινες σε μια δουλειά και -αν άξιζες- έπαιρνες τη δουλειά Δεν πήγαινα να πάρω τον μεγάλο ρόλο, αλλά να μπω στο καστ.

Από αγγελία βρήκα και την πρώτη μου δουλειά ως τραγουδίστρια. Με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο στο “Taboo” το 1994. Μετά η μία δουλειά έφερνε την επόμενη. Και με τη Μαρινέλλα δούλεψα και με τον Βαρδή. Αγαπημένος κόσμος. Μη φανταστείς ότι ήμουν το όνομα. Στον χώρο με ήξεραν».

Η ιστορία των Μπλε

«Τα παιδιά ήρθαν και με βρήκαν. Τραγουδούσα στα “Αστέρια” με την Αννα Βίσση. Ηρθαν και με είδαν, νομίζω, όταν ανεβήκαμε στην “Πύλη Αξιού”. Ελεγα το “Φοβάμαι”. Με άκουσαν και με έβαλαν αμέσως στο στούντιο, το 1998. Θεατράλε; Αγαπώ τον χορό και γι’ αυτό δεν θα μπορούσα να είμαι στατική πάνω στη σκηνή. Δημιουργώ μια μουσική παράσταση και φυσικά βάζω τον δικό μου χαρακτήρα. Ισως τους φάνηκε περίεργο στην αρχή γιατί οι Ελληνες τραγουδιστές κουνούν το σώμα από τον λαιμό και πάνω ή χορεύουν φορμαρισμένα πράγματα.

Αλλά και τα μαλλιά και το ντύσιμό μου δεν τα έκανα επιτηδευμένα. Δεν έκανα την υπερβολή για την υπερβολή. Δεν ήθελα να εντυπωσιάσω κάποιον. Εμένα αυτό που με ενδιέφερε είναι ποιον αφορά αυτό που κάνω πάνω στη σκηνή. Και όταν έβλεπα μεγάλους ανθρώπους κάτω να παρασύρονται ένιωθα χαρά. Ενιωθα ότι πέτυχα. Αυτό είναι επιτυχία. Πώς έμεινε μαζί το συγκρότημα είκοσι χρόνια; Η επιτυχία είναι το πιο δύσκολο πράγμα να διαχειριστείς, ειδικά στο συγκρότημα. Το κάθε μέλος πιστεύει ότι εκείνο είναι υπεύθυνο για την επιτυχία και δεν έχει διάθεση να μοιραστεί ούτε τα χρήματα ούτε να ακούσει τις απόψεις των άλλων. Με την αποτυχία αντιλαμβάνεσαι ότι δεν τσουλάει η ρόδα. Εμείς σεβαστήκαμε ο ένας τον άλλον τόσα χρόνια και σεβαστήκαμε τον ρόλο του καθενός στο συγκρότημα. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι το πρόσωπο των Μπλε. Είμαι η φωνή και υπεύθυνη για την εικόνα του συγκροτήματος στα Μέσα.



Δίνω τις συνεντεύξεις. Αλλος ασχολείται με τη μουσική, άλλος με τους στίχους. Φυσικά είχαμε καβγάδες. Πώς αλλιώς κρατιέται ζωντανή αυτή η σχέση αν δεν έχει τα πάνω και τα κάτω; Δεν είχαμε ποτέ έπαρση ως καλλιτέχνες. Πιστέψαμε στη μοναδικότητά μας χωρίς να αμφισβητήσουμε τη μοναδικότητα κάποιου άλλου εκεί έξω. Εγώ μπήκα στους Μπλε στα 28.

Είχα φάει τα στραπάτσα μου, ήξερα ότι οι συνεργάτες είναι πολύτιμοι. Αν έχουμε ζήσει κωμικές καταστάσεις; Σε μια συναυλία στον Αρδα, με λαοθάλασσα κόσμο επειδή παίζαμε μαζί με Active Member και Ξύλινα Σπαθιά, η ενέργεια είχε απογειωθεί. Ο Γιώργος Παπαποστόλου έσπασε το πόδι του κατά τη διάρκεια της συναυλίας και συνέχιζε να παίζει. Κυνηγούσαμε κόσμο που ανέβαινε πάνω στη σκηνή να τους πιάσουμε μη χτυπήσουμε όλοι. Ηταν ωραίο και επικίνδυνο να το παρακολουθείς. Ξέρεις πόσα τέτοια μπορώ να θυμηθώ;».

Το καλάμι

«Πώς να παρασυρθείς από τη δημοσιότητα και να την ακούσεις; Ποτέ. Ανέκαθεν μιλούσα με όλες τις γιαγιάδες της γειτονιάς μου, έπιανα κουβέντα με τους παππούδες στον δρόμο. Δεν θεώρησα ποτέ ότι έγινα αναγνωρίσιμη. Και με τα χρήματα δεν είχα ποτέ καμία σχέση. Γι’ αυτό δεν πάθαμε και πατατράκ με την κρίση. Δεν κυνηγήσαμε ποτέ ως συγκρότημα τα χρήματα.

Μεροκάματο παίρνουμε και είμαστε είκοσι χρόνια στον δρόμο για συναυλίες. Ηξερα πού πατάω από μικρή. Αλλά είναι περίεργο το ότι με τη δική μας ιστορία, αυτή την πορεία που έχουμε, πρέπει να πληρώσουμε από την τσέπη μας για να φτιάξουμε τον νέο μας δίσκο. Δεν παραπονιόμαστε, όμως, ούτε γκρινιάζουμε. Ευτυχία είναι να προσαρμόζεσαι. Τι θα κάνουμε για τα είκοσι χρόνια; Σκεφτόμαστε μια συναυλία μεγάλη και να καλέσουμε φίλους καλλιτέχνες. Ωραία θα ’ναι».