Ο Σουμάχερ που γνώρισα...

Ο 45χρονος Γερμανός που βρίσκεται σε καταστολή σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου στην Γκρενόμπλ έχει κερδίσει πολλές μάχες στη ζωή του. Αναμφίβολα, είναι σφυρηλατημένος νικητής. Στα χρόνια που πέρασαν από το 1994, όταν τον είδα για πρώτη φορά στα πιτ της Benetton στο Μονακό, μέχρι πέρυσι τον Μάιο, όταν τον είδα για πολλοστή φορά στην 24ωρη κούρσα αντοχής του Νίρμπουργκρινγκ άλλαξε τόσο πολύ που ουσιαστικά μιλάμε για δύο διαφορετικούς ανθρώπους.

Για συνεχή ενημέρωση της υγείας του Σουμάχερ πατήστε ΕΔΩ

Τα πρώιμα χρόνια ήταν έντονα ορατές οι καταβολές της ανατροφής του: άξεστος Γερμανός επαρχιώτης, από φτωχική οικογένεια που μεγάλωσε με ίνδαλμα τον Τόνι Σουμάχερ, τερματοφύλακα της Εθνικής Γερμανίας, οδηγώντας καρτ στην πίστα του Κέρπεν που διαχειριζόταν ο πατέρας του. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα στο Μονακό μού είχε κάνει αλγεινή εντύπωση ότι στα πιτ της Benetton έπαιζε δυνατά ροκ μουσική, σε πλήρη αντίθεση με την πένθιμη ατμόσφαιρα των πάντοκ, 15 ημέρες μετά τον θάνατο του Αϊρτον Σένα. Του άρεσε τότε να δουλεύει με μουσική. Το ντύσιμό του ήταν ανάλογο, ένα μίγμα κάντρι και ροκ, με καουμπόικες μπότες, φυλαχτά στον λαιμό και πολύχρωμα πουκάμισα.

Με τη μεταγραφή στη Ferrari, το 1996, αρχίζει να αλλάζει. Μια στρατιά επικοινωνιολόγων, σκηνοθετών και καθηγητών ξένων γλωσσών φροντίζει ώστε ο ήδη δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής να βελτιώσει τα αγγλικά του και να μάθει ιταλικά και, το κυριότερο, επικοινωνία. Παίρνει μαθήματα ηθοποιίας, εξασκείται στη γλώσσα του σώματος, μαθαίνει να ελέγχει τα συναισθήματά του και τις εκφράσεις του. Η μεταμόρφωσή του σε αυτόν τον τομέα είναι εξίσου εντυπωσιακή με τα επιτεύγματά του στην πίστα.

Μια χαρακτηριστική απάντηση που πήρα κάμποσες φορές σε πιο προσωπικές ερωτήσεις ήταν: «Προέρχομαι από ένα κλειστό παραδοσιακό περιβάλλον με οικογενειακές αρχές». Μέχρι εκεί, δεν έλεγε τίποτε άλλο τα πρώτα χρόνια, γιατί μετέπειτα έπαψε να δίνει μεμονωμένες συνεντεύξεις.

Προσκεκλημένος γνωστής καπνοβιομηχανίας, χορηγού της Ferrari, έχω παρακολουθήσει μια ολόκληρη μέρα δοκιμών στο Φιοράνο το 1998. Με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο Μίκαελ Σουμάχερ έμενε μέσα στην πίστα, στο σπίτι-μουσείο του Εντσο Φεράρι. Ο εργασιομανής Γερμανός αρνούνταν να χάνει χρόνο και απαίτησε να τροποποιηθούν δύο δωμάτια. Στο μεγαλύτερο έφτιαξε ένα γυμναστήριο με τα καλύτερα όργανα της εποχής και στο μικρότερο έβαλε ένα κρεβάτι για να κοιμάται και μία ντουλάπα για τα ρούχα του. Ο πανίσχυρος και πάμπλουτος άσος της F1 ζούσε ασκητικά τις μέρες των δοκιμών εξέλιξης. Ξεκινούσε τη μέρα με γυμναστήριο, έβγαινε στην πίστα που ήταν έξω από την πόρτα για δοκιμές και συνέχιζε με γυμναστική το βράδυ.

Η μάσκα!

Πλησιάζοντας στο 2000 είναι ορατό σε όσους τον ξέρουν από παλιά πως έχει φορέσει ένα προσωπείο ώστε να αντέξει στην πίεση των πάντοκ. Το χαλαρό περπάτημα από το motorhome στα πιτ έχει πλέον αντικατασταθεί από τρέξιμο ώστε να μένει όσο το δυνατόν λιγότερο εκτεθειμένος στα φλας, στις κάμερες και στις ερωτήσεις. Είναι αυτός που καθιέρωσε το τρέξιμο μέσα στα πάντοκ. Στις συνεντεύξεις Τύπου της FIA όταν τον ρωτάς κάτι συγκεκριμένο απαντά γρήγορα και με ακρίβεια. Εντυπωσιακός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις ερωτήσεις-τοποθετήσεις που δημιουργούν ίντριγκα. Ξεκινά πάντα ως εξής: «Δεν θα το τοποθετούσα με αυτόν τον τρόπο. Πιστεύω ότι…».

Δεν τα καταφέρνει πάντα να ελέγξει τα συναισθήματά του. Για παράδειγμα, στη Μόντσα το 2000 ξεσπά σε κλάματα έπειτα από αναφορά δημοσιογράφου στην ισοφάριση του ρεκόρ νικών του Σένα (41). Οι περισσότεροι αποδίδουν το ξέσπασμα στην ερώτηση, προσωπικά θεωρώ πως ήταν μόνο η αφορμή. Νωρίτερα τον είχα δει, βγαίνοντας από το μονοθέσιο, να πλησιάζει τον αείμνηστο Σιντ Ουότκινς, τότε επικεφαλής του ιατρικού τιμ της F1, και να μιλά μαζί του έντονα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα έχει χάσει τη ζωή του ένας πυροσβέστης όταν τον χτύπησε μια ρόδα μετά από σύγκρουση των Χάιντς-Χάραλντ Φρέντσεν, Γιάρνο Τρούλι και Ρούμπενς Μπαρικέλο. Οπως αποκάλυψε χρόνια αργότερα ο καθηγητής, ο Σουμάχερ ζήτησε τα στοιχεία της χήρας ώστε να την εξασφαλίσει οικονομικά. Αυτή την πλευρά του ο ίδιος δεν την προβάλλει. Θυμάμαι την αίσθηση που είχε προκαλέσει μια ιδιωτική φωτογραφία που δημοσιοποιήσαμε από την επίσκεψή του σε τραυματισμένα παιδιά από νάρκες στο Σαράγεβο. Πολλοί έμαθαν το φιλανθρωπικό του έργο όταν πρόσφερε 10 εκατ. δολάρια στους πληγέντες από το τσουνάμι στην Ινδονησία. Είναι πρεσβευτής της UNESCO ενώ συμμετείχε και σε φιλανθρωπικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες της Nazionale Piloti, της ομάδας των οδηγών της F1. Τον Αύγουστο του 2006 έχει παίξει στο «Καραϊσκάκη», όπου είχα την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσω ως μέλος της All Star Greece. Ζήτησε ευγενικά από την αρχή να αποφεύγουμε τα βίαια μαρκαρίσματα γιατί είχε αγώνα σε λίγες μέρες στη Μόντσα, όπου ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Κατά τη διάρκεια του ματς διαμαρτυρήθηκε πολύ έντονα απειλώντας να φύγει όταν κατάλαβε πως αντιμετώπιζε πληθώρα παλαίμαχων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Βλέπετε, δεν του αρέσει να χάνει πουθενά. Οι απαραίτητες αλλαγές οδήγησαν στο τελικό 10-7 υπέρ του.

Ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένα κόμπιασμα…

Επειτα από λίγες μέρες στη Μόντσα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση κυριαρχώντας στα συναισθήματά του πέρα από κάθε λογική. Μεταφέρω από την τότε ανταπόκριση στο «ΘΕΜΑ»: «…μπαίνει στα πάντοκ την Πέμπτη ξέροντας, πρώτον, πως είχε έρθει η στιγμή να ανακοινώσει την απόφασή του και, δεύτερον, πως ήταν καταδικασμένος να κερδίσει. Με την κάμερα του ALPHA τον περιμέναμε για δηλώσεις στη μικτή ζώνη. Ο τρόπος του ήταν λίγο διαφορετικός, πιο γλυκός, σχεδόν ανθρώπινος και δεν είχε καμία σχέση με τον “killer” που ξέραμε. Στον τελευταίο γύρο πριν από το πέσιμο της καρό σημαίας και την προτελευταία νίκη της καριέρας του δεν οδηγούσε, αλλά μιλούσε ευχαριστώντας τους μηχανικούς, τους ανθρώπους της ομάδας που στάθηκαν δίπλα του.

Η ευθεία εκκίνησης τερματισμού, μια κόκκινη λαοθάλασσα, με εκατοντάδες χιλιάδες τιφόζι να παραληρούν, σημαίες να κυματίζουν και μόλις ο Σούμι ανέβηκε στο βάθρο χαμός!

Αν κάποιος παρατηρούσε από ψηλά την πίστα, θα έβλεπε ένα κόκκινο κύμα να πάλλεται… Κάποια στιγμή σαν να μου φάνηκε ότι τα σύννεφα σχημάτιζαν τη μορφή του Γέρου. Δεν μπορεί, κάπου εκεί θα ήταν, θα κοιτούσε και θα καμάρωνε…

Οι νικητές πήραν τον δρόμο για τη συνέντευξη Τύπου αλλά κανείς από τους θεατές δεν κουνήθηκε. Ολοι έμειναν καθηλωμένοι περιμένοντας να ακούσουν τι θα πει ο Σουμάχερ. Μαζί τους πάνω από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές σε όλο τον πλανήτη. “Είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα”, ξεκινά και αμέσως καταλαβαίνουν όλοι. Οι θεατές έχουν μουδιάσει. Κατεβαίνω τρέχοντας από τη θέση σχολιαστή γιατί θέλω να τον προλάβω στη συνέντευξη Τύπου. Φτάνω ενώ συνεχίζεται ακόμη, με την ατμόσφαιρα να είναι ηλεκτρισμένη και καμία ερώτηση να μην απευθύνεται προς τους Κίμι Ράικονεν και Ρόμπερτ Κούμπιτσα. Ολοι θέλουν να ρωτήσουν κάτι τον Σουμάχερ. Αυτός απαντά χωρίς ούτε ένα κόμπιασμα. Η συζήτηση μπαίνει στα πολύ προσωπικά του “όχι δεν συζήτησα με τη γυναίκα μου για το τι απόφαση θα πάρω. Η Κορίνα με τον τρόπο της βοήθησε να δω τι θέλω”, είναι η απάντηση, για πρώτη φορά ίσως, σε τόσο προσωπική ερώτηση. “Για σας είναι θρύλος, για μένα σύζυγος”, έλεγε την ίδια στιγμή η Κορίνα στα πάντοκ.

Φεύγει από τη συνέντευξη Τύπου και κατεβαίνει στη μικτή ζώνη. Η κάμερα καταγράφει και ο ίδιος απαντά σε όλες τις ερωτήσεις που πλέον επαναλαμβάνονται. “Εχεις μετανιώσει για τα λάθη σου;” τολμά να ρωτήσεις ένας συνάδελφος. “Ναι”, ψελλίζει ο Γερμανός. “Ποια είναι αυτά;” του επιτίθεται ένας άλλος. Εκεί παρεμβαίνει η Σαμπίν Κεμ, η επί των δημοσίων σχέσεών του, λέγοντας: “πιστεύετε ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συζητήσουμε κάτι τέτοιο;” και ο Σουμάχερ ξεγλιστρά προς το motorhome. Λίγο αργότερα θα αποχωρήσει από το πίσω μέρος με ελικόπτερο αγκαλιά με τη γυναίκα του. Πήγαν στο σπίτι τους στην Ελβετία, όπου προσγειώθηκαν με το υδροπλάνο μία ώρα αργότερα. Εκεί τους περίμεναν τα δυο τους παιδιά, ποιο να ήταν άραγε το θέμα συζήτησης της οικογένειας Σουμάχερ στο βραδινό τραπέζι;».
 

Η μεγάλη επιστροφή!

Ο Σουμάχερ όταν επιστρέφει, έπειτα από τρία χρόνια απουσίας, στην ενεργό δράση με τα χρώματα της Mercedes είναι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Εχει πλέον κατεβάσει ταχύτητα, έχει σταματήσει να τρέχει στα πάντοκ, υπογράφει αυτόγραφα, χαμογελά, απαντά αυθόρμητα στις ερωτήσεις, η μάσκα έχει πέσει και το πρόσωπο που αποκαλύπτεται πλέον είναι αυτό ενός χαλαρού κοσμοπολίτη που απολαμβάνει στο έπακρο την άξια κατακτημένη επιτυχία χωρίς την πίεση του ανταγωνισμού. Ο Ρος Μπρον, τότε αγωνιστικός διευθυντής της Mercedes αλλά στο παρελθόν δίπλα στον Σουμάχερ και στα επτά πρωταθλήματα, αναφέρει: «Η προσέγγισή του είναι πιο ανθρώπινη, αυτό δεν σημαίνει ότι δουλεύει λιγότερο ή ότι είναι πιο συγκαταβατικός». Θυμάμαι τον τελευταίο αγώνα του 2010 στο Αμπού Ντάμπι, όπου όλοι έχουν μαζευτεί στη Red Bull για τα επινίκια, πίσω από το σπιτάκι της Mercedes με θέα τη θάλασσα και τον Σουμάχερ να κάθεται και να απολαμβάνει μια μπίρα παρέα με τον Κουμπιτσα, την Κεμ και έναν ακόμη άνθρωπο δημοσίων σχέσεων της Mercedes. Είναι χαλαρός, υπογράφει αυτόγραφα, τον χαιρετώ, ανταποδίδει. Καμαρώνει για τον Σεμπάστιαν Φέτελ, τον οποίο ενέπνευσε ως ίνδαλμα, δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο, καμία σχέση με τον Σουμάχερ της Ferrari. Στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα του Φερνάντο Αλόνσο: «Είναι ο πιο αντιαθλητικός οδηγός που έχω γνωρίσει, με τις περισσότερες τιμωρίες στην ιστορία της F1, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ήταν ο καλύτερος». Το ξαναέδειξε αυτό το πρόσωπο όταν στρίμωξε στον τοίχο του Ουγκαρόρινγκ ο Μπαρικέλο που προσπαθούσε να τον περάσει με 300 km/h.

Τελευταία φορά που τον συνάντησα και είχα ευκαιρία να μιλήσω λίγο περισσότερο μαζί του, όπως και να τον δω για αρκετές ώρες να κινείται στον ίδιο χώρο, ήταν πέρυσι τον Μάιο στις 24ώρες του Νίρμπουργκρινγκ. Εδειχνε πρόωρα γερασμένος χωρίς την οξύνοια και την οξυδέρκεια που τον διέκρινε, με δυσκολία αντίληψης του χώρου, σαν να μην άκουγε καλά. Είναι αλήθεια πως ο τραυματισμός του είχε αρνητική επίδραση στην ψυχολογία μου, μέρες γιορτινές. Κάποιες φορές το μυαλό σε αιφνιδιάζει, ιδίως εάν είσαι χαλαρός, συγκινημένος ή ζεις μια μεγάλη ανατροπή. Κλείνεις τα μάτια και αρχίζει να προβάλλεται μπροστά σου μια ταινία… βλέπεις τον παπά στη Μόντενα να ανεβαίνει στο καμπαναριό, ακούς τη βραχνιασμένη φωνή των τιφόζι «Campioni… Campioni», θυμάσαι κατακόκκινη την κερκίδα στο «Στάδιο» του Χόκενχαϊμ, με τους Γερμανούς να γιουχάρουν τις Mercedes, ακούς μουσική στα πιτ του Μονακό 15 μέρες μετά τον θάνατο του Σένα, βλέπεις έναν νεαρό να ποδηλατεί στην ανηφόρα της Eau Rouge, στο Σπα το 1991.

Για συνεχή ενημέρωση της υγείας του Σουμάχερ πατήστε ΕΔΩ