Ελένη Ράντου:«Η κόρη μου είναι η μάνα κι εγώ το παιδί»

- Παρακολουθώντας τη γενικότερη κατάσταση, αναρωτήθηκες αν πρέπει να κάνεις θέατρο, δεδομένου ότι είσαι και η παραγωγός της παράστασης;
Το αντίθετο. Είπα ότι θα κάνω οπωσδήποτε γιατί δεν παλεύεται αλλιώς. Το θέατρο είναι φυγή. Το καλοκαίρι που δεν είχα τον βραχνά της δουλειάς -αφού επέλεξα να μη δουλέψω- και έτρωγα την πραγματικότητα σε πιο γερές δόσεις, κυριολεκτικά σάλταρα.



- Δεν σαλτάρεις όταν πρέπει να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις ενός παραγωγού;
Την πρώτη χρονιά υπήρχε άγχος, τη δεύτερη ήμουν πιο ήσυχη και στη συνέχεια ανακάλυψα ότι και καλά να πηγαίνει μια δουλειά, το κράτος βάζει τέτοιο χέρι στην τσέπη μας που τελικά δουλεύεις για να μην τρελαθείς. Ξυπνάμε και το γραμματοκιβώτιό μας είναι γεμάτο από τα ραβασάκια της Εφορίας. Αυτό που δεν πρόλαβε να έρθει με τον ΦΑΠ του 2011 και του 2012 έρχεται με τον ΦΑΠ του 2013 και οι φάπες διαδέχονται η μία την άλλη. Η σημερινή κατάσταση δεν παλεύεται. Βάζεις δόσεις για να ξεχρεώσεις και μετά επινοούν κάτι άλλο. Και να μην τους χρωστάς, σε χρεώνουν αυτοί με το «έτσι θέλω». Είναι σαν να παίζουν πρώτα απ’ όλα με το νευρικό μας σύστημα.

- Τι σε εκνευρίζει περισσότερο σήμερα;
Η τζάμπα ελπίδα που πουλάνε, πως εάν νοικοκυρευτούμε θα τα πάμε καλά. Μια ελπίδα που πλέον δεν την τρώει κανείς. Οταν μιλούν για νοικοκύρεμα εννοούν την εξόντωσή μας. Τη φτώχεια διαρκείας. Δεν νομίζω ότι ο απλός Ελληνας έκλεβε γιατί ήταν κλέφτης. Αμυνόταν στο άδικο. Είμαστε ένας λαός που πορευόταν χρόνια τώρα άλλοτε με την αυτοδιαχείριση κι άλλοτε με την αυτοδικία. Τώρα που νοικοκυρευόμαστε, επικρατεί το χάος. Παίρνει ο άλλος ένα Καλάσνικοφ και την τρέλα του και πορεύεται. Με θυμώνει που δεν βλέπω έναν πυρήνα από τον οποίο ελπίζω ότι θα γεννηθεί κάτι.



- Ακουσα κάποιον συνάδελφο πρόσφατα να λέει: «Η Ράντου και φραντζόλες να μοιράσει στο θέατρο ο κόσμος θα την ακολουθήσει»
Κανέναν δεν ακολουθεί ο κόσμος μοιράζοντας φραντζόλες. Κρίνεσαι κάθε μέρα. Οταν έρχεται ο άλλος για να σε δει πέντε και έξι φορές μέσα σε μια σεζόν σημαίνει ότι οφείλεις να του δώσεις όλο και κάτι περισσότερο γιατί η προσδοκία του μεγαλώνει. Ολη αυτή η προσπάθεια με κάνει κάποια βράδια να μην μπορώ να περπατήσω. Από την άλλη, δεν έχω κάνει ποτέ κάτι ανειλικρινές. Δεν κάνω το καλό παιδί ενώ μπορεί να είμαι τσογλάνι, δεν κάνω την ευαίσθητη ενώ μπορεί να είμαι της λογικής του πώς θα τ’ αρπάξω. Το χρήμα δεν το αγαπάω. Ποτέ δεν το αγαπούσα και ποτέ δεν το έκανα θεό μου, κι αυτό μετά από 25 χρόνια δουλειάς ο κόσμος το γνωρίζει. 



- Η τηλεόραση σού λείπει;
Για να μου λείψει κάτι πρέπει να το δω και να το ζηλέψω. Η τηλεόραση θα μου έλειπε αν έβλεπα κάτι που είχε μεράκι και ενέργεια, όπως παλιά. Η τηλεόραση περνάει κι αυτή την παγκοσμιοποίησή της. Αγοράζει ξένα προϊόντα και τα βάζει στην ελληνική πραγματικότητα χωρίς να ακουμπούν κανέναν. Εναποθέτει τις ελπίδες στα ετοιματζίδικα, στα φασονάκια. Εγώ είμαι του επίπονου, του δύσκολου, του χειροποίητου. Η τηλεόραση αυτό πληρώνει, όπως πληρώνει και την αναξιοπιστία της. Πριν βάλεις τις ειδήσεις, ξέρεις τι ειδήσεις θ’ ακούσεις. Δεν αξίζει στον κόσμο όλο αυτό. Πιστεύω ότι η μάζα κινείται πάντα με τα χαμηλά της ένστικτα, εάν όμως της δώσεις ένα σκαλοπάτι παραπάνω, θα το ανέβει.



- Πώς είναι η σχέση σου με την κόρη σου Νικολέτα;
Υπάρχουν  φορές που νιώθω ότι εκείνη είναι η μαμά κι εγώ το παιδί. Συχνά τηλεφωνιόμαστε μετά την παράσταση για να με ρωτήσει τι θα κάνω. Οταν της πω ότι νιώθω την ανάγκη να πάρω λίγο αέρα, μου λέει: «Μη σε νοιάζει. Εγώ θα κάτσω σπίτι, εσύ βγες να περπατήσεις». Με στέλνει το παιδί μου βόλτα! Ξέρεις πόσες φορές μου έχει χτυπήσει την πλάτη -αντί να της τη χτυπήσω εγώ- προκειμένου να μου δώσει κουράγιο λέγοντάς μου: «Ελα, έτσι είναι, δύσκολα. Μην το ξεχνάς και προχώρα...».

- Ποια περίοδο της ζωής σου δεν θυμάσαι ευχάριστα;
Τα σχολικά μου χρόνια! Ηταν για μένα δυσάρεστα γιατί είχα μια δυσκολία στην επικοινωνία. Η δουλειά που επέλεξα με κουράζει αλλά με λυτρώνει κιόλας, γιατί με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι λιγότερο ξένη. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτή τη δουλειά. Δίχως αυτή τη διαφυγή του μυαλού. Την επικοινωνία…



- Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή σου;
 Μου έδειξε τα δύσκολα κι αυτό μου άρεσε. Δεν ξέρω αν θα έμπαινα τόσο βαθιά στα πράγματα αν δεν είχα συναντήσει τον Βασίλη.
- Πού γνωριστήκατε;
 Σ’ ένα μπαρ στο οποίο συχνάζαμε και οι δύο και με φλέρταρε χωρίς να το έχω καταλάβει. Για ένα εξάμηνο έπαιρνε τηλέφωνο και μάθαινε αν είμαι εκεί για να έρθει. Εκ των υστέρων έμαθα πως έλεγε ότι ήθελε να γίνω η μητέρα των παιδιών του. Θυμάμαι και κάτι άλλο: είναι η Ημέρα της Γυναίκας και έχω βγει με όλο τον θίασο για να διασκεδάσω. Λέω κάποια στιγμή: «Δεν μπορεί να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα ο άνδρας της ζωής μου;». Σκάμε στα γέλια κι εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Βασίλης…

- Ανταλλάσσετε απόψεις επάνω στη δουλειά;
Επειδή με περνάει 15 χρόνια, προπορεύεται, αν και καμιά φορά μου τη σπάει που γνωρίζει πράγματα τα οποία εγώ αγνοώ. Ηξερε, για παράδειγμα, από την αρχή που είδε την παράσταση «Κατάδικός μου» ότι θα πάει για τρία χρόνια. Κάνει τη σούμα της φάσης πριν τη ζήσω.
- Εχετε σκεφτεί ποτέ την επαγγελματική σας συνύπαρξη; Δεν χρειάζεται να συμβεί ποτέ αυτό. Είμαστε και οι δύο έντονες προσωπικότητες που χρειάζεται η καθεμιά το δικό της οξυγόνο.

- Σε ενοχλεί ότι δουλεύεις σε μια μικρή χώρα ενώ θα μπορούσες να δουλεύεις στη Νέα Υόρκη;
Αυτή ήταν μια κουβέντα που είχαμε πρόσφατα με τον Βασίλη. Να σου πω κάτι; H φτώχεια στην Ελλάδα είναι καλύτερη από εκείνη του υπόλοιπου κόσμου. Εδώ έχουμε τον ήλιο και όμορφες μυρωδιές. Η φτώχεια στην Ελλάδα μυρίζει τηγανητή πατάτα. Επειδή ταξιδεύω συχνά, η φτώχεια στις ξένες χώρες μυρίζει πολύ άσχημα. Τόσο που δεν αντέχεται!