Είναι πολύ μεγάλη απόλαυση, το αφιλότιμο!

Οι γιατροί καταβάλουν απεγνωσμένες προσπάθειες για να μας πείσουν να το κόψουμε. Λες και έχουν προηγούμενα με τον Ματσάγγο, τον Καρέλια και με τον Παπαστράτο.

Η νικοτίνη, μας λένε, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της υγείας. Βλάπτει τους πνεύμονες, καταστρέφει τη καρδιά, ενοχλεί το στομάχι, ελαττώνει την όραση, αδυνατίζει τη μνήμη, και δεν ξέρω εγώ τι άλλες καταστροφές επιφέρει στην ανθρώπινη μηχανή...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ακούσει από τον γιατρό του, τουλάχιστον πενήντα φορές, τη στερεότυπη πια φράση:

-Να κόψετε το τσιγάρο!

Έχετε βήχα; Να κόψετε το τσιγάρο. Έχετε αϋπνίες; Να κόψετε το τσιγάρο. Έχετε ανορεξίες; Να κόψετε το τσιγάρο. Χωνεύετε δύσκολα; Να κόψετε το τσιγάρο. Για όλα, τέλος πάντων, φταίει το φουκαριάρικο το τσιγάρο!

Ο γιατρός, αφού σας εξετάσει προσεκτικά και σας στηθοσκοπήσει, προτού ακόμα βγάλει τα λάστιχα από τα αυτιά του, θα σας πει με ύφος σοβαρό και επίσημο:

Να κόψετε το τσιγάρο!

Ύστερα, με μια μεγαλοπρεπή χειρονομία θα ανοίξει τη ταμπακιέρα του, θα ανάψει ένα τσιγαράκι, θα τραβήξει δύο-τρεις απανωτές και χορταστικές ρουφηξιές, θα σας φυσήξει το καπνό στα μούτρα, και θα σας εξηγήσει επιστημονικώς το λόγο για τον οποίο οφείλετε να κατανικήσετε το ¨ολέθριο αυτό ελάττωμα του καπνίσματος¨.

-Η νικοτίνη, φίλε μου, είναι ένα τρομερά επικίνδυνο δηλητήριο –παφ- το οποίο επιδρά καταστρεπτικότατα επί του ανθρωπίνου οργανισμού –πουφ! Ο καπνιστής –παφ- είναι γεγονός ότι –πουφ- δηλητηριάζει τον εαυτό του και αυτοκτονεί βραδέως μεν αλλά ασφαλώς –παφ, πουφ!

Εννοείται ότι οι ασθενείς, όλους αυτούς τους Φιλιππικούς εναντίον του τσιγάρου, τους ακούνε βερεσέ. Πρέπει η κατάστασή τους να είναι εξαιρετικά ανησυχητική και ο γιατρός τους ιδιαίτερα πειστικός, για να αποφασίσουν να το κόψουν για ... δύο-τρεις μέρες!
Γιατί, όταν ύστερα από τρεις μέρες συνέλθουν κάπως, η πρώτη τους δουλειά θα είναι να πάνε στο γωνιακό περίπτερο και να κάνουν μια γερή προμήθεια νικοτίνης.

-Δύο πακέτα τσιγάρα, σε παρακαλώ.
-Μεγάλα;
-Πολύ μεγάλα!

Τι τα θέλετε, τι τα γυρεύετε;

Το τσιγάρο είναι σπουδαία εφεύρεση. Δεν ξέρω -ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω- πόσο μεγάλο είναι το κακό που μπορεί να προξενήσει η νικοτίνη στον άνθρωπο. Αυτό που ξέρω –και μπορώ να πάρω όρκο, αν θέλετε- είναι ότι το τσιγαράκι, με όλα του τα πικρά και κίτρινα δηλητήρια, είναι πολύ μεγάλη απόλαυση, το αφιλότιμο!

Η μοναξιά δεν είναι τόσο πληκτική, όταν το νοιώθεις ανάμεσα στα δύο σου δάχτυλα, και το παίζεις, το τινάζεις, παρακολουθείς τα γαλάζια του δαχτυλίδια και τη μικρή του κόκκινη φωτίτσα...

Το τσιγάρο είναι ένας μεγάλος σύντροφος. Σύντροφος στη χαρά και στη λύπη. Όταν σου συμβεί ένα ατύχημα ή όταν ακούσεις κάτι δυσάρεστο και θλιβερό, το χέρι σου μηχανικά θα βυθιστεί στη τσέπη και θα ψάξει να βρει το πακέτο. Αλλά και σε στιγμές ευτυχισμένες είναι απαραίτητο να τοποθετηθεί στα γελαστά σου χείλια...

Όταν κουραστείς, θέλεις να κάνεις ένα τσιγαράκι. Όταν ξεκουραστείς, θέλεις άλλο ένα. Προτού κοιμηθείς θέλεις να καπνίσεις. Μόλις ξυπνήσεις θέλεις ξανά. ‘Όταν διασκεδάζεις, καπνίζεις το ένα πάνω στο άλλο. Όταν εργάζεσαι το ίδιο. Στη δουλειά, ιδίως, το τσιγάρο δεν είναι μόνο σύντροφος, αλλά και συνεργάτης.

Όταν το τσιγάρο κρέμεται στα χείλη, η πένα κυλάει πιο εύκολα στο χαρτί. Δουλεύει κανείς πολύ πιο άνετα, όταν είναι τυλιγμένος στους γαλάζιους καπνούς του.

Για λύπηση βέβαια είναι αυτοί που παίζουν κλαρίνο, καθόσον όταν εργάζονται είναι αδύνατον να καπνίσουν!

(Βασισμένο σε χρονογράφημα του Αλέκου Σακελλάριου στην εφημερίδα ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ, 1940)
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος, FB: Σιταράς Θωμάς