Ανοίγουν τα σχολεία

Αλλά η μικρή ανένδοτη: «Δεν πάω σχολείο». Στο τέλος, αφού η μαμά της είχε εξαντλήσει και το τελευταίο επιχείρημα, άκουσα το εξής φοβερό: «Καλά, θα πάω του χρόνου»!!

Τα ίδια αν πάμε 100 χρόνια πίσω...
-Μάνο, Μανώλη!
-…..
-Μάνο! Τι έπαθε αυτό το παιδί και δεν ξυπνάει σήμερα πρωί! Ξύπνα παιδί μου έχεις σχολείο σήμερα, αρχίζουν τα μαθήματα.
-Σχολείο; Ούφ! Μα εγώ κοιμάμαι…
-Σήκω παιδί μου, σήκω.

Μα που να ξυπνήσει σήμερα ο Μάνος. Η μαμά του τον σκουντάει, του τραβάει το σκέπασμα, εκείνος κάτι μουρμουρίζει και γυρίζει από το άλλο πλευρό. Η μαμά επιστρατεύει τα μεγάλα μέσα: τον καταβρέχει και, επί τέλους, ο μικρός αποφασίζει να σηκωθεί από το κρεβάτι.

-Έλα Μάνο βιάσου είναι παρά τέταρτο η ώρα.

-Παρά τέταρτο; Να παρ’ η οργή και πότε θα ετοιμασθώ εγώ; Και αρχίζουν οι συνηθισμένες γκρίνιες...
-Το καπέλο μου, ποιος πήρε το καπέλο μου; Μα τώρα εδώ δεν το είχα; Να παρ’ η ευχή παρά δέκα η ώρα και εγώ δεν φόρεσα τα παπούτσια μου ακόμα.
Που είνε οι καλτσοδέτες μου καλέ μαμά; Ουφ! Μα που τα βάζετε; Που είναι το βιβλίο μου; Ώ, ώ, κονδυλοφόρο χωρίς πενάκι, μα πως θα πάω στο σχολείο;

Κι’ ο μικρούλης αφού τα θαλάσσωσε όλα, αφού κάνει άνω κάτω όλο το σπίτι, φεύγει καμιά φορά για το σχολείο, όπου φτάνει ασθμαίνοντας λίγο μετά από τον δάσκαλό του.


Ποιος πέρασε χθες έξω από τα σχολεία, που γιόρταζαν το άνοιγμά τους, και δεν άκουσε φωνές και γέλια, και δεν ένοιωσε μέσα του μια νοσταλγία περασμένων παλιών χρόνων, ωραίων καιρών της παιδικής ζωής, των χρόνων εκείνων της ξενοιασιάς και των ελπίδων, των ονείρων και της χαράς!

Φωνές, φωνούλες, γέλια, χαρές, μειδιάματα, τραγούδια, πειράγματα, καβγαδάκια, συντακτικά, γραμματικές, μολύβια, κονδυλοφόροι, καλαμάρια, Ηρόδοτος, κραγιόνι, τσάντες, τσαντάκια, τσιγαράκια, Θουκυδίδης, ραβασάκια, Βιργίλιος, γομολάστιχες, μπίλιες, Όμηρος, μαστίχες όλα σε ένα απερίγραπτο μωσαϊκό.

Οι πόρτες των σχολείων, άνοιξαν διάπλατα, για να δεχτούν λιλιπούτιους μπεμπέδες, που θ’ αρχίσουν από το άλφα της γνώσης, αλλά και γυμνασιόπαιδα, που θ’ αυξήσουν αύριο τον αριθμό των γραμματισμένων και το κύμα των θεσιθήρων, και κομψές δεσποινίδες το σικ φορεματάκι τους που θα μάθουν γράμματα αλλά και φλερτ...


Τι χαρά και τιτίβισμα από ωραία χειλάκια μέσα στην αυλή και στο διάδρομο του σχολείου.
-Λιλή!
-Μαίρη!
-Εδώ και εσύ Ιουλία, Μαρίκα γεια σας κορίτσια. Και η Νίκη; Τι γίνηκε καλέ η φιλενάδα μας; Δάγκειο έχει ακόμα;
-Τι δάγκειο καλέ;
-Και τότε;
-Θυμάσαι εκείνο το φοιτητή που μας έλεγε πέρυσι;
-Εκείνον που την πείραζε, εκείνο το βλάκα;
-Ακριβώς.
-Λοιπόν;
-Αρραβωνιάστηκε μαζί του τον περασμένο μήνα, παντρεύεται μεθαύριο και φεύγει για την Ευρώπη.
-!...
Και η συζήτηση εξακολουθεί με μεγαλύτερη ζωηράδα, ως που το κουδούνι του σχολείου να διαταράξει την ησυχία της γειτονιάς, και την φλυαρία των κοριτσιών.


Ά! Το κουδούνι του σχολείου!

Από σήμερα γίνεται ο κυρίαρχος των μικρών, ο τύραννός τους κάθε φορά που σημαίνει την έναρξη του μαθήματος και ο ελευθερωτής τους κάθε φορά που σημαίνει διάλειμμα ή σχόλασμα.

Ο Μάνος, ο Νίκος, η Κατινούλα, η Καίτη με πόση λαχτάρα περιμένουν να ακούσουν το μελωδικό κουδούνισμα του, για να γλυτώσουν από την τσιμπίδα του δασκάλου, που άσπλαχνα τους τραβάει μπροστά στην έδρα του για να πούνε μάθημα, ξέρουν δεν ξέρουν.

Όλος αυτός ο μικρόκοσμος ο καθηλωμένος στα θρανία, μια λέξι και μια ευχή βγάζει από το στόμα του.
-Χτύπησε λοιπόν καλό μας κουδούνι, χτύπησε!

(Βασισμένο σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Πατρίς», 1923)



Ειδήσεις σήμερα:

Βασίλισσα Ελισάβετ: Πέθανε στα 96 της χρόνια

Τουρκική προβοκάτσια οι μετανάστες στον Έβρο: Δεν εντοπίστηκε ούτε ένας σε ελληνική νησίδα

Ελισάβετ: «Η γέφυρα του Λονδίνου έπεσε» - Τι προβλέπει το πρωτόκολλο για τη διαδοχή της βασίλισσας