Ελάτε για μπανάκι και για άλλα... στη Γλυφάδα του 1936

Η ελληνική «κοτ ντ’ αζύρ» δέχεται πάλι σήμερα τους καλεσμένους της φορώντας την μπλε ατλαζένια τουαλέτα της, που σκεπάζεται από μια λεπτή αφρόπλεκτη δαντέλλα…
Τι κομψή ακτή αλήθεια! Είναι μια θάλασσα… πολιτισμένη, ραφιναρισμένη, μοντέρνα! Κι’ έχει εντελώς διακόψει τις σχέσεις με τις άλλες, κοινές και βάρβαρες θάλασσες που καταπίνουν ανθρώπους και τροφοδοτούν καρχαρίες!
Η Γλυφάδα είναι μια ακτή πραγματικά γαλαζοαίματη, που ανήκει στην ανώτερη αριστοκρατία του υγρού βασιλείου. Και είναι αληθινά ευγενέστατη και πολύ καλοανατεθραμμένη…

Το παχύ κρουστό ταπέτο της αμμουδιάς γεμίζει από «θέματα» για έναν λίγο αδιάκριτο φακό, που θα ήθελε να κλέψει μια σειρά τολμηρών «ενσταντανέ» για την ιδιαίτερη συλλογή του.

Αλλά γιατί τάχα ο φακός θα ήταν αδιάκριτος, αφού το θέαμα του γυμνού πειρασμού είναι τόσο κοινό πια και τόσο συνηθισμένο; Αφού τα δυο φύλα εξευτελίζουν εδώ μεγαλοπρεπώς την αξία των κρυμμένων θησαυρών της ντυμένης ομορφιάς και στραπατσάρουν με τον πιο περιφρονητικό τρόπο την ισχύ του ερωτικού ενστίκτου.

Ζήτημα τόπου και περιβάλλοντος; Συνήθεια και «ανοησία» του ματιού; Ίσως. Αλλά προ παντός πολιτισμός. Α βέβαια! Αν έλειπε αυτός ο κομψός τυχοδιώκτης από τη μέση, κανείς δε θα μπορούσε να αναλάβει την ασφάλεια της ξεροψημένης αυτής σοκολατένιας Εύας, που το σφιχτό λάστιχο του κορμιού της αφήνεται αδιάφορα –ούτε καν φιλάρεσκα- στα δειλά, φευγαλέα οπτικά χάδια των συγχρόνων Αδάμ! Οι πονηρές σκέψεις αναβάλλονται. Το γυμνό δε σκανδαλίζει. Όλοι μένουν μπροστά του απαθείς. Εξετάζουν, κρίνουν, απολαμβάνουν...

Ας είναι. Όλα αυτά αποτελούν «φιλολογία». Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει. (Μεταξύ μας: Ευτυχώς!). Ελάτε λοιπόν να απολαύσουμε κι’ εμείς την θεαματική γοητεία των έργων του Πολιτισμού με τη φαινομενική απάθεια που μας επιβάλλουν οι νόμοι του.

***

Κοιτάξτε αυτές εκεί τις δύο χάλκινες Αφροδίτες, που μακιγιάρονται ξαπλωμένες στην άμμο, ενώ στο λείο, τεντωμένο μετάξι του κορμιού τους στέκουν ακίνητες οι χοντρές στάλες του νερού, σα διαμάντια μπηγμένα στη σάρκα. Είναι μια σωστή αποθέωση αρμονίας γραμμών. Λίγα βήματα παρακάτω, η μαμά διαβάζει το ρομάντζο της και ρίχνει πότε-πότε κανένα βλέμμα παρατηρητή. Ξαφνικά αντιλαμβάνεται μια έκφραση αυθαδείας που έχουν πάρει τα δυο σώματα, καθώς τεντώνονται με νωχέλεια, επηρεασμένα από τις χλιαρές θωπείες του Ήλιου. Ζυγώνει και συμβουλεύει σιγανά:

-Λόλα, κάτσε κάπως καλλίτερα!...
Η καημένη η μαμά! Δεν μπορεί, βλέπετε, να ξεχάσει εντελώς ότι στην εποχή της δεν γδυνότανε έτσι η γυναίκα, παρά μόνο μπροστά στον άντρα της! Αν η Λόλα της ζούσε σε εκείνα τα χρόνια, θα έκανε θαλάσσιο μπάνιο με… το μεσοφόρι.
Ευτυχώς όμως που επενέβη ο πολιτισμός κι’ ας τον βρίζουμε. Γιατί επί τέλους στα μπάνια, ξέρουμε τι μας γίνεται! Η ορθοπεδική της σωματικής καλλονής δεν μπορεί να μας εξαπατήσει! Ούτε κορσέδες, ούτε λάστιχα, ούτε ζώνες, ούτε τίποτα. Εμφανίζεται μπροστά μας η «Αλήθεια… γυμνή».

Αλλά κι’ εδώ πάλι αναπηδούν οι επιφυλάξεις. Γιατί εφ’ όσον το μοντέρνο αυτό «φύλλο συκής», που λέγεται «μαγιό», μας αποκαλύπτει αριστουργηματικά γλυπτά που τόσο εμπνευσμένα σμίλεψε η φύση, δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Αλλά όταν μας εμφανίζει αυτήν εκεί την κινούμενη πελώρια γιαουρτοσακούλα, όπου η πλαδαρότητα ξεχειλίζει από το μαγιό της ρευστή και… αδιάλλακτη, και είμαστε υποχρεωμένοι να την βλέπουμε λουσμένη στον ιδρώτα να… παίζει βόλεϊ στην αμμουδιά, μπορούμε να μην αγανακτήσουμε;

***

Κάτω από τις χρωματιστές, πελώριες ομπρέλες και τα κιόσκια που γεμίζουν την ακτή, ούζο, κουβέντα, «κουν-καν», διάβασμα και φλερτ συνωμοτούν για να δαμάσουν την ανία. Το «φλερτ» προτιμάται από τα άλλα για τον αγώνα κατά της ώρας και γίνεται με διαλείμματα ψυχρολουσίας στη θάλασσα, όπου πολλοί επιχειρούν… βουτιές, ξανοίγονται και… πελαγώνουν ή απλώς «πνίγονται στα ρηχά».

Μια παρέα χορεύει ένα έξαλλο φοξ που το αντικαθιστά στο «πορτατίφ» γραμμόφωνο ένα σαχλό ταγκό, από αυτά που τραγουδάνε στις επιθεωρήσεις, ενώ το ούζο πιπερίζει τα χείλη κι’ ανακατεύει επικίνδυνα τις σκέψεις.
Έτσι, δεν αποφεύγονται μερικές εξημμένες διαχυτικές τολμηρότητες που τα «κουστούμια» τις κάνουν πιο εντυπωσιακές. Κι’ επακολουθούν τα ζωηρά σχόλια από τη διπλανή παρέα με ύφος αδικαιολόγητης σεμνοτυφίας και δικαιολογημένης ζήλειας!

Σε λίγο έρχεται από την άλλη άκρη της ακτής μια τρίτη παρέα κι’ ανταλλάσσονται κομπλιμέντα. Αλλά τι τα θέλετε, ο κόσμος δεν έχει μάθη ακόμη να φέρεται ανάλογα με τις περιστάσεις κι’ ενώ σε ένα σαλόνι βιαζόμαστε να εκφράσουμε τον ψεύτικο θαυμασμό μας για την τουαλέτα της κυρίας που συναντούμε, στην «πλαζ» δεν τολμούμε να εκδηλώσουμε τον γνήσιο ενθουσιασμό μας για την ωραία γυμνότητα που εμφανίζεται μπροστά μας… αναιδέστατη και προκλητική.

Τι το παράξενο θα βλέπατε π.χ., αν ο κύριος που θα του συνιστούσαν μια σχεδόν γυμνή κυρία στην «πλαζ», τις έλεγε λεπτότατα:
-Έχετε θαυμάσιο σώμα μαντάμ! Έχετε μια εξαιρετική πλαστικότητα στις καμπύλες και προ παντός… πολύ ορεκτικές στρογγυλότητες!
-Σας ευχαριστώ πολύ! Είσθε πολύ ευγενής! θα απαντούσε η κυρία.
Αλλά –είπαμε- ο κόσμος δεν έχει μάθει ακόμα να εναρμονίζει τους τρόπους της συμπεριφοράς, σύμφωνα με την εξέλιξη της πραγματικότητας. Έτσι στην «πλαζ» ντρέπεσαι να κομπλιμεντάρεις μια κυρία. Ενώ δεν ντρέπεσαι… που τη βλέπεις!

***

Μία η ώρα. Η πλαζ ωστόσο σφύζει ακόμα από ζωή. Ασθμαίνουσες αναπνοές, μελωδικές φωνούλες, καμπανιστά γελάκια, εύθυμες νότες της τζαζ, λαίμαργα βλέμματα ηλεκτρίζουν τον αέρα.
Η παρφουμαρισμένη υγρή αμμουδιά, καθώς τη σιγοψήνει ο ήλιος, γεμίζει την ατμόσφαιρα με αρωματικούς υδρατμούς. Τα γυμνά σώματα, καλοχυμένα κι’ ακανόνιστα, σφιχτοδεμένα κι’ ασουλούπωτα, σφριγηλά και πλαδαρά, ρουφούνε διψασμένα την αρμύρα της θάλασσας.

Δίπλα τους… άγριες ποδάρες, μαύρες, τριχωτές, σκελετωμένες, γεμάτες ρόζους και σημάδια!... Μα γιατί γδύνεστε κύριοι; Γιατί γδύνεστε, αφού το ξέρετε καλά πως δε μας θυμίζετε τον Ερμή του Πραξιτέλους, αλλά τη θεωρία του Δαρβίνου;
Ακούστε μια φιλική συμβουλή: Κάντε από αύριο τα μπάνια σας σε καμιά… απόμερη αμμουδιά. Κι’ εσείς, κυρία μου, που τελευταία παχύνατε πολύ, πάρτε το απόφαση πως δεν είσαστε πια «χάρμα ματιών» και σφιχτείτε στους κορσέδες σας! Δεν είναι για σας το «μαγιό».

Αφήστε λοιπόν τα ωραία νιάτα να γδύνονται και να εμφανίζουν το αρμονικό τους θέαμα, χωρίς κρεμαστές σάρκες και αποστεωμένες γάμπες, με τις φλέβες ανάγλυφες!
Ελάτε! Περάστε στην καμπίνα σας, ντυθείτε και… μην ξαναγδυθείτε πια!
(Βασισμένο σε ρεπορτάζ του Δ.Κ. Ευαγγελίδη για την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ)
Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς


Ειδήσεις σήμερα:

Πόθεν Έσχες: Οι «πρωταθλητές» βουλευτές σε καταθέσεις και ακίνητα

Καταθέτει την επόμενη εβδομάδα για τους θανάτους της Μαλένας και της Ιριδας η Ρούλα Πισπιρίγκου

Δολοφονία στο Κουκάκι - 55χρονος σκότωσε τη γυναίκα του με μαχαίρι