Τιερί Ανρί: Η κρυφή μάχη με την κατάθλιψη και τα παιδικά τραύματα από την πίεση του πατέρα του - Δείτε βίντεο
Ο σπουδαίος Γάλλος επιθετικός, στη συνέντευξη της ζωής του, αποκάλυψε συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε από μικρό παιδί μέχρι και τις πιο λαμπερές ημέρες της τεράστιας καριέρας του
Ο Γάλλος διεθνής παλαίμαχος άσος και κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Άρσεναλ έκανε πραγματική κατάθεση ψυχής μιλώντας για την αθέατη πλευρά της καριέρας του στο podcast «The Diary Of A CEO» και στον Στίβεν Μπάρτλετ.
Κι η εξομολόγηση του είναι μία ακόμη απόδειξη ότι πολλές φορές το κόστος για να φτάσεις στην επιτυχία είναι τεράστιο και πολλές φορές χρειάζεται πολλά χρόνια για να το... αποπληρώσεις!
Στα χρόνια που μεσουρανούσε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα (Μονακό, ένα μικρό πέρασμα από τη Γιουβέντους, κυρίως στην Άρσεναλ και Μπαρτσελόνα ενώ ήταν βασικός και στην Εθνική Γαλλίας) ο Τιερί Ανρί δεν έδωσε ποτέ τη εντύπωση του δυστυχισμένου ανθρώπου.
Κλείσιμο
Ο ίδιος βέβαια προκαλούσε πόνο και δυστυχία στις αντίπαλες άμυνες, αλλά ακόμη κι όταν κρέμασε τα παπούτσια του για να γίνει προπονητής αλλά και σχολιαστής ποδοσφαιρικών αγώνων, ο «Τιτί» έδειχνε και έμοιαζε ένας χαρούμενος τύπος. Τελειομανής, απαιτητικός, αλλά χαμογελαστός και πάντα με απίθανες ατάκες...
Κι όμως σχεδόν μια δεκαετία μετά το φινάλε της ποδοσφαιρικής του καριέρας, ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Άρσεναλ αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να βγάλει από πάνω του τον μανδύα του «ιδανικού ανθρώπου» και να μιλήσει για τις δυσκολίες που βίωσε, τους προσωπικούς του «δαίμονες και εφιάλτες» που τον κυνηγούσαν επί χρόνια, αλλά και τη μάχη με την κατάθλιψη που την κρατούσε κρυφή μέχρι σήμερα...
«Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας μου, πρέπει να βρισκόμουν σε κατάθλιψη», παραδέχεται κατά τη διάρκεια της συνέντευξης και πριν προλάβει ο οικοδεσπότης να συνέλθει συνεχίζει λέγοντας:
«Το ήξερα; Όχι. Έκανα κάτι γι' αυτό; Προφανώς όχι. Αλλά είχα προσαρμοστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Έλεγα ψέματα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, επειδή η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακούσει αυτά που είχα να πω».
Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες είχε να κάνει με την αφόρητη πίεση που του ασκούσε ο πατέρας του. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 7 ετών και ο ίδιος προσπαθούσε πάντα μέσω του ποδοσφαίρου να ευχαριστήσει τον πατέρα του. Τόσο όσο ήταν παιδί, αλλά και στη συνέχεια όταν πλέον είχε καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο.
«Ήμουν 15 ετών και σ' αυτήν την ηλικία μπορείς ήδη να δεις αν κάποιος είναι καλός ή όχι. Κερδίσαμε έναν αγώνα με 6-0 και εγώ πέτυχα έξι γκολ. 'Ήξερα τον χαρακτήρα του πατέρα μου και μπορούσα να καταλάβω αν ο άνθρωπος ήταν χαρούμενος ή όχι. Μπορούσα να το καταλάνω από τη στάση του σώματος του. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο και επικρατούσε σιωπή. Σκεφτόμουν να μιλήσω ή να μη μιλήσω; Τελικά με ρώτησε ο ίδιος αν ήμουν χαρούμενος. Του είπα 'ναι' και μου απάντησε: Ναι, αλλά δεν θα έπρεπε να είσαι, επειδή έχασες το γκολ, έχασες τη σέντρα, οτιδήποτε'. Όταν φτάσαμε στο σπίτι της μητέρας μου, περπατούσα με το κεφάλι κάτω και μου είπε 'χάσατε ε;'».
Κατά της διάρκειας της εξομολόγησης του παραδέχθηκε ότι δεν μίλησε την περίοδο που ήταν αθλητής γιατί εκείνη την εποχή δεν ήταν κάτι αναμενόμενο και δεν ήξερε ότι έπρεπε να βγει μιλήσει και να αναζητήσει βοήθεια, κάτι που κατάλαβε το 2020.
Όντας προπονητής πλέον στο Μόντρεαλ, μακριά από τα παιδιά του, το lockdown λόγω της πανδημίας αποτέλεσε τη δική του λύτρωση μέσω μιας επώδυνης διαδικασίας όπου μπόρεσε να σταθεί απέναντι στους προσωπικούς.
«Το ήξερα από πριν, αλλά έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Βεβαιωνόμουν ότι αυτά τα συναισθήματα δεν θα έφταναν πολύ μακριά, και φορούσα αυτό τον... μανδύα που είχα από μικρό παιδί. Όταν όμως παύεις να είσαι ποδοσφαιριστής δεν μπορείς πια να χρησιμοποιείς αυτόν τον μανδύο με την ίδια ευκολία», είπε ο Ανρί και συνέχισε την συγκλονιστική του αφήγηση:
«Έχουμε την τάση να τρέχουμε μακριά αντί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, αυτό κάνουμε συνέχεια. Προσπαθούμε να μείνουμε απασχολημένοι, προσπαθούμε να αποφύγουμε το πρόβλημα ή να μην το σκεφτούμε.
Όταν λοιπόν προέκυψε η πανδημία ρώτησα τον εαυτό μου: 'γιατί τρέχεις; τι κάνεις;'. Απομονώθηκα και το να μην μπορώ να δω τα παιδιά μου για ένα χρόνο ήταν σκληρό. Δεν χρειάζεται καν να το εξηγήσω αυτό.
Έπρεπε να μου συμβεί κάτι τέτοιο για να καταλάβω το πόσο ευάλωτος είμαι. Να καταλάβω επιτέλους ότι τα συναισθήματα είναι συναισθήματα.
Έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα χωρίς λόγο, μου έτρεχαν δάκρυα. Δεν ξέρω, ίσως γιατί περίμεναν για πολύ καιρό για να κυλήσουν από τα μάτια μου»
Κάπου εκεί επέστρεψε και πάλι στην πίεση που ένιωθε ως παιδί, στέλνοντας έτσι κι ένα μήνυμα προς όλου τους γονείς.
«Δεν ξέρω αν έπρεπε να βγει αυτό προς τα έξω. Ήταν περίεργο, αλλά με την καλή έννοια. Υπήρχαν πράγματα που δεν μπορούσα να ελέγξω και δεν προσπάθησα καν να το κάνω.
Σου λένε από μικρός, είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά σου, 'μην είσαι αυτός ο τύπος, μην δείχνεις ότι είσαι ευάλωτος. Αν κλάψεις, τι θα σκεφτούν;'.
Ε, λοιπόν έκλαιγα κάθε ομέρα, αλλά τεχνικά δεν έκλαιγα εγώ. Έκλαιγε ο νεαρός Τιερί. Έκλαιγε για όλα όσα δεν πήρε».
Κι αυτή η στιγμή της αποκάλυψης τον οδήγησε στην απόφαση του να παραιτηθεί από την ομάδα του Μόντρεαλ, προκειμένου να δώσει στα παιδιά του, αυτά που δεν πήρε ο ίδιος από τον πατέρα του: Αγάπη και μικρές, μα τόσο σημαντικές στιγμές που σημαδεύουν όλη τους τη ζωή.
«Όταν χαλάρωσαν οι περιορισμοί ταξίδεψα για να δω τα παιδιά μου και ήμουν έτοιμος για να φύγω ξανά. Τα αποχαιρέτησα, αλλά δευτερόλεπτα αργότερα άφησα κάτω τις βαλίτσες μου και αρχίσαμε όλοι μαζί να κλαίμε. Εγώ, τα παιδιά, η σύντροφος μου, η νταντά. Για πρώτη φορά, ένιωσα ένας απλός άνθρωπος.
Έκλαιγαν για μένα, όχι για τον σπουδαίο ποδοσφαιριστή και για πρώτη φορά εγώ, αλλά κι ο μικρός μου εαυτός, ένιωσα χορτάτος από αγάπη! Κατάλαβα ότι αγαπούν τον Τιερί, όχι τον Τιερί Ανρί. Για πρώτη φορά ένιωσα άνθρωπος κι εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να φύγω από το Μόντρεαλ και να είμαι κοντά στην οικογένεια μου».
Πάντως κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ξεκαθάρισε ότι δεν κρατάει κακία στον πατέρα του γιατί «ο πατέρας μου δεν ήταν μορφωμένος και ήξερε μόνο έναν τρόπο. Τον δικό του τρόπο και ότι του είχαν πει.. Και συγκρίνοντας με το πως μεγάλωσε ο ίδιος είχε κάνει πολλές υπερβάσεις. Άρα δεν μπορείς να είσαι θυμωμένος με κάποιον που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για σένα με ότι 'εργαλεία' έχει. Εγώ για παράδειγμα έχω περισσότερα 'εργαλεία' από τον πατέρα μου στο πως να εκπαιδεύσω τα παιδιά μου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχθώ το τι έγινε; Ίσως, αλλά σίγουρα όχι να το καταπιώ, να το... χωνέψω».
Το επενδυτικό πλάνο το Ομίλου Fourlis για τα τρία μεγάλα brands που εκπροσωπεί, στοχεύει στην επέκταση των δικτύων καταστημάτων σε Ελλάδα, Κύπρο, Βουλγαρία και Ρουμανία.
