Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μέσα από τα δικά του λόγια

Μια τυπική συζήτηση. Αυτό σίγουρα ήταν κάτι που δεν μπορούσες να κάνεις με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ήταν χειμαρρώδης, αφοπλιστικά ειλικρινής και εκπληκτικά εξομολογητικός. Δεν φοβόταν να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση και κάπως έτσι έδινε απολαυστικές συνεντεύξεις για τον Άλις Κούπερ, τα σουξέ και την έννοια της λέξης “φραγκοφονιάς”.



Η αναγνωρισιμότητα

“Δεν έκανα ποτέ σταριλίκια. Δεν έγινε ποτέ ενοχλητική η όποια δημοφιλία. Ξέρω τι θέλω από τον κόσμο. Να έρχεται να με ακούει και να μου έχει εμπιστοσύνη. Γιατί να απολογηθώ για την επιτυχία μου; Δεν έκλεψα κανένα. Κριτικές φυσικά υπάρχουν. Είναι σπουδαίο να μην αφήνεις τον κόσμο αδιάφορο. Με λένε “φραγκοφονιά” οι κακές γλώσσες. Τι να τους κάνω; Να τους μηνύσω; Αν δεν τους λέει κάτι το γεγονός ότι επί 25 χρόνια έχω τους ίδιους μουσικούς και είμαι στην ίδια εταιρεία τι να πω. Μέχρι και στα κανάλια με βγάζανε ότι δεν πλήρωσα τον ηχολήπτη. Εγώ έχω μόνιμο δικό μου ηχολήπτη χρόνια. Και κλήθηκα να απολογηθώ για τον απλήρωτο ηχολήπτη ενός παραγωγού. Δεν πέφτω στην παγίδα να διαβάζω τα πάντα. Για κάποιους είμαι το χειρότερο κάθαρμα, ειδικά μετά το Καλλιμάρμαρο δέχτηκα τέτοια επίθεση, λες και τους πήρα το ψωμί μέσα από το στόμα. Τι να κάνουμε;”

Διδυμότειχο Blues

“Είμαι σε μια συναυλία σε ένα νησί. Δεν είπα το Διδυμότειχο Blues. Έρχεται ένας τυπάκος και με ρωτάει γιατί δεν το είπα. Μα δεν έχει βαρεθεί τόσα χρόνια να το ακούς, τον ρώτησα. Εσύ έχει βαρεθεί μάλλον να το παίζεις, απάντησε. Αυτή η απάντηση στάθηκε καθοριστική. Θα φανταζόσουν ποτέ μια συναυλία των Stones που δεν θα άκουγες το Satisfaction; Λέμε δεν θα τα παίξουμε αλλά το μυστικό είναι να παίζεις τα σουξέ και παράλληλα ότι άλλο θέλεις. Κυρίως όμως να ακούγεσαι στις συναυλίες όπως ακούγονται οι δίσκοι σου. Κάθε φορά που πηγαίνω σε live του Roger Waters ακούγεται καλύτερα από τον δίσκο. Αυτό είναι”.

Σουξέ

“Είμαι τυχερός που έκανα πολλά σουξέ. Ο Μάκης Μάτσας, ο άνθρωπος που σέβομαι την άποψη του επειδή ξέρει πως πουλιέται ένας δίσκος, μου έχει πει το εξής. Ένας δίσκος είναι ένα τρένο σε ράγες, θα έχει πολλά βαγόνια αλλά μια ατμομηχανή. Ένα τραγούδι είναι αρκετό να κάνει επιτυχία ένα δίσκο. Γιατί να μην θέλω να πουλήσει ένας δίσκος μου; Διαφορετικά θα κάθομαι σπίτι όλη μέρα να γράφω μουσική για μένα. Θέλω να ακουστεί στον κόσμο η μουσική μου. Αλλά πλέον είναι δύσκολο να βγει ένα σουξέ. Μέχρι το 2004 είχα κάνει δεκαπέντε σουξέ, έκτοτε μέχρι σήμερα, πέντε μόνο. Δεν γίνεται το σουξέ με το ζόρι. Ήξερα νομίζει ότι θα γίνει σουξέ το “Πεθαίνω για σένα”; Το έγραψα για την ταινία αποκλειστικά”.

Το ροκ παρελθόν

Ούτε οι ίδιοι οι ροκάδες δεν έχουν την συνείδηση του ροκά. Έβλεπα προχθές ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Άλις Κούπερ. Ανέβαινε πάνω στην σκηνή και έπαιζε ένα ρόλο. Το πραγματικό του όνομα ήταν διαφορετικό. Μόλις αποφάσισε να γίνει ο ρόλος κόντεψε να πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και τον έσωσε η γυναίκα του και η θρησκεία. Έβγαλε μετά το Poison και ξαναβγήκε ως ρόλος. Το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες. Δεν υπάρχει ιδεολογία. Ποιος είναι ικανός να μου πει εμένα αν είμαι ροκ ή όχι. Οι Ramones και ο Sid Vicious ήταν γνήσιοι ροκάδες. Ο Μικ Τζάγγερ είναι η επιτομή του ροκ. Και είναι και εμπορικός”.

Τα νυχτοκάματα

“Δουλεύω είκοσι χρόνια αδιάκοπα. Από την εποχή του “Διδυμότειχου Blues”. Κουραστικό; Σίγουρα πλέον είναι λιγότερο κουραστικό. Όταν δουλεύεις τόσα χρόνια παθαίνεις το εξής, όλα τα μαγαζιά σου φαίνονται ίδιοι χώροι. Δεν θυμάσαι χρονιά που έπαιξες στο τάδε ή το δείνα μέρος και υπολογίζεις τα χρόνια από τα κομμάτια που τραγουδούσες. Παλιά δούλευα από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή, τώρα δύο μέρες. Το κάνω επειδή το γουστάρω. Πολλές φορές κάθομαι σε μια γωνίτσα και χαζεύω το πρόγραμμα. Και όταν δούλευα με τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά και φυσικά με τον μέντορα μου, το Σαββόπουλο”.

Η μουσική βιομηχανία

“Δεν υπάρχουν δισκογραφικές, δεν υπάρχουν δίσκοι. Παλιότερα να βγάλεις βινύλιο ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα κάθε πιτσιρικά φτιάχνει με ένα laptop κάτι στο δωμάτιο του και βγαίνει για να ακουστεί στα κινητά. Για να μείνεις στο χρόνο πρέπει να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις. Δεν υπάρχει σαν το ζωντανό, να βγεις με μια κιθάρα στον κόσμο. Για να αποφύγουμε τον οικτρό ήχο σε ποιότητα ίσως καλό θα ήταν να επανέλθουν τα βινύλια. Λίγες φωνές υπάρχουν σήμερα. Η Μποφίλιου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Χαρούλης. Και εμπορικοί.”

Ο γάμος

“Παντρεύτηκα στο Μοναστήρι Πεντέλης. Με πάντρεψε ένας παπάς γνωστός από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Ήμασταν σύνολο τέσσερα άτομα, οι κουμπάροι και εμείς. Δεν έμαθε κανείς ότι παντρεύτηκα. Και ήταν σε μια περίοδο που έδινα πέντε συνεντεύξεις το μήνα. Παντρεύτηκα σχεδόν σαράντα χρόνων. Μέχρι τότε, κοιμόμουν όταν νύσταζα, έτρωγα όταν πεινούσα, γυρνούσα σπίτι όταν δεν μπορούσα να πάω πουθενά αλλού. Έχω πιει, έχω καπνίσει και έχω κοιμηθεί σε άπειρα σπίτια. Κάποια στιγμή είπα "αυτήν τη γυναίκα τη γουστάρω και θέλω να μείνω μαζί της". Αυτό ήταν όλο” (από παλιότερη συνέντευξη στο περιοδικό ΕΓΩ)


“Είχα πει ότι θέλω να κάνω ένα σπιτικό, να βρω μια γυναίκα που να τη γουστάρω και να με γουστάρει, κάναμε ένα παιδί και αγωνίζομαι γι’ αυτούς. Αν υποθέσεις ότι η μισή μου ζωή είναι το τραγούδι, γιατί η άλλη μισή είναι η κόρη μου, δε θα μπορούσε να μην υπάρχει η αγάπη του κόσμου” (από παλιότερη συνέντευξη στο περιοδικό PEOPLE)