Για το χορό και το πάθος του για αυτόν μίλησε ο Πάνος Μεταξόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξή του σε κυπριακό περιοδικό.
Για το ότι ο χορός στις μέρες μας αποτελεί ένα είδος πολυτέλειας, ο χορογράφος είπε ότι ισχύει «σε πολύ μικρό βαθμό. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό, ο τομέας μας παρουσιάζει μεγάλη άνθηση, επειδή παράλληλα δρα ως μέσο ψυχοθεραπείας και εκτόνωσης. Οι τιμές βέβαια έχουν πέσει, αλλά δεν κάνεις τα πάντα για το χρήμα. Άλλωστε, προσαρμόζεσαι ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εποχής».
Από τη μέχρι τώρα πορεία του «νομίζω πως δεν θα νιώσω ποτέ. Με διακατέχει το αίσθημα το ανικανοποίητου και θέλω να δοκιμάζω συνεχώς καινούρια πράγματα».
Κάνοντας έναν απολογισμό, θα έλεγε ότι η ζωή στάθηκε γενναιόδωρη μαζί του: «Όλοι οι άνθρωποι έχουμε το ίδιο ελάττωμα. Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε. Και το εκτιμάμε μόνο αφότου το χάσουμε. Εγώ ευτυχώς, παρά τις δυσκολίες που έχω στη ζωή μου, ξέρω ότι είμαι ευλογημένος. Εκτιμώ όσα μου δίνει ο Θεός. Και μόνο που ανοίγω τα μάτια μου κάθε μέρα και κάνω όσα κάνω, είμαι ευτυχισμένος».
Για το αν καταφέρε να αποφύγει τη σύγκριση με τον πατέρα του, ο Πάνος Μεταξόπουλος είπε: «Όταν ήμουν μικρός το κουβαλούσα βαρέως. Από τη μια, από τον πατέρα μου πήρα το ερέθισμα να γίνω χορευτής και από την άλλη ήθελα να ξεφύγω από όλο αυτό που ακολουθούσε το επίθετό μου. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που έφυγα από την Ελλάδα στο ξεκίνημά μου. Ήθελα να βρίσκομαι κάπου που να μη με ξέρει κανείς. Στο Λονδίνο δεν με ήξεραν ως γιο του Μεταξόπουλου. Για εκείνους ήμουν απλά ένας αριθμός και έκριναν αν τους έκανα ή όχι. Ήθελα με αυτόν τον τρόπο να τεστάρω τον εαυτό μου. Στις αρχές απέφευγα και οποιαδήποτε χορευτική επαφή με τον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα πως ο καθένας τραβάει το δρόμο του και πως εγώ είμαι μια ξεχωριστή μονάδα. Αν ένας καλλιτέχνης είναι ετερόφωτος, τότε είναι χαμένος. Πρέπει ο καθένας να εκπέμπει το δικό του φως. Και εγώ αυτό κυνήγησα. Μπορεί το δικό μου φως να μην ήταν μεγάλο, αλλά δεν με απασχολούσε. Ήθελα απλά να είμαι ο εαυτός μου. Έτσι, κατάφερα να πατήσω στα πόδια μου και αυτή τη στιγμή χαίρομαι αφάνταστα όταν περπατώ στον δρόμο και μας μπερδεύουν, λέγοντάς μου: «Μπράβο σας κ. Φώτη, καλά κρατιέστε μετά από τόσα χρόνια». Είναι πολύ ωραίο και μακάρι ένας από τους γιους μου να συνεχίσει αυτή την παράδοση».
Ανέτρεξε ακόμα και στα παιδικά του χρόνια: «Ίσα-ίσα που όταν ήμουν παιδί το ότι ήμουν ο γιος του Μεταξόπουλου ήταν σαν ένας τίτλος. Όπου πήγαινα, έκανε αίσθηση και εμένα αυτό με ανέβαζε λίγο. Πειράγματα δέχθηκα όταν ξεκίνησα ως χορευτής στην Ελλάδα».
Όσο για το αν αντιμετώπιζε ρατσισμό και σύγκρισή με τον πατέρα του, είπε: «Ποτέ. Για μένα ο χορός είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρχω. Να είμαι κάτι σε αυτή τη ζωή. Όχι τίποτα φοβερό, αλλά κάτι. Νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Είχα την τύχη ή την ατυχία να με ακουμπήσει ένα ραβδί για να κάνω αυτή την τέχνη».
Ο πατέρας του είχε αντιρρήσεις που ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια του: «Αρχικά ναι, γιατί ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία. Ήμουν ήδη 18 χρονών. Και είναι άλλο να χορεύεις από παιδί και άλλο να γυμνάζεσαι ως χορευτής. Αλλά δυστυχώς τα αγόρια είναι πιο ανώριμα από τα κορίτσια και συνειδητοποιούν αργότερα κάποια πράγματα. Μέχρι τότε, λοιπόν, φοβόμουν ακόμη και εγώ ο ίδιος να πω στον κόσμο ότι ήθελα να γίνω χορευτής. Κάποια μέρα ξεκίνησα από μόνος μου και ο πατέρας μου το έμαθε από αλλού. Αντιλαμβάνεσαι πως έπαθε σοκ. Είχαμε «πόλεμο». Επειδή ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία, δεν ήθελε να δεχθεί ότι μπορούσε ο γιος του να βγει αποτυχημένος. Ήθελε να με προστατεύσει, γιατί ο χώρος μας δεν είναι και ο καλύτερος. Όπως όλοι, κρύβει πολλές παγίδες».
Μίλησε ακόμα και για το αν το πιεσμένο πρόγραμμα και η αφοσίωση στη δουλειά του ήταν και ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν πρόσφατα στο διαζύγιο, λέγοντας στο Down Town Κύπρου: «Όχι, καμία σχέση. Ήταν άλλα τα προβλήματα αυτής της σχέσης».
Την αναγνωρισιμότητα που του πρόσφερε η τηλεόραση δεν την εξαργυρώσατε στο μέγιστο βαθμό, γιατί «Δεν είμαι άνθρωπος που εξαργυρώνει πράγματα. Όταν ήμουν στην τηλεόραση, είχα πολλές προτάσεις για να το πουλήσω όλο αυτό, αλλά το απέφευγα. Ευγνωμονώ την τηλεόραση γιατί μέσα από αυτήν με έμαθε πολύς κόσμος. Ήταν ένα μέσο να προβάλω αυτό που κάνω».
