Ειδομένη: Οι πρόσφυγες και ο «πολιτισμός» της Ευρώπης πνίγονται στη λάσπη

Παιδιά τριγυρνούν στη λάσπη. Χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη. Στο ακρότατο σημείο της Ελλάδας, μια ανάσα από τα Σκόπια. Τα ελληνοσκοπιανά σύνορα είναι κλειστά κι αυτό είναι οριστικό. Για τους πρόσφυγες που έχουν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα αναζητώντας την Γη της Επαγγελίας στις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες η ελπίδα δεν έχει πεθάνει.

Ακόμη κι όσοι αποκαμωμένοι αποφασίζουν να γυρίσουν στην Αθήνα και σκέφτονται να επιστρέψουν στις πατρίδες τους δεν μπορούν! Η Τουρκία έχει επίσης κλείσει τις πύλες της και δεν τους αφήνει -ακόμη κι αν άλλαξαν γνώμη να επιστρέψουν! Μια μέγγενη που σφίγγει την Ελλάδα και απειλεί να «λιώσει» όσους πρόσφυγες και μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί στην ελληνική επικράτεια. Και ακόμη έχουν κάποια χρήματα. Τι θα γίνει όμως όταν τα λεφτά τους τελειώσουν;

Οι περισσότεροι παραμένουν στην Ειδομένη. Πιστεύουν ότι κάποια στιγμή τα σύνορα θα ανοίξουν και θα καταφέρουν να φύγουν από την Ελλάδα ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την Ευρώπη. Ομως σήμερα, όπως και χθες, όπως και προχθές, όπως συμβαίνει όλες τις προηγούμενες μέρες είναι εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη. Και τα παιδιά είναι πνιγμένα μες στη λασπουριά. Και οι μεγάλοι ελπίζουν ότι αυτή η νύχτα μένει. Και περιμένουν ότι από αύριο κάτι θα αλλάξει. Και τα σύνορα θα ανοίξουν για να συνεχίσουν το ταξίδι τους μέχρι να φτάσουν σε μια χώρα διαφορετική για να αρχίσουν ξανά τη ζωή τους.

Για την ώρα όμως είναι κολλημένοι στις λάσπες. Στην λασπουριά της Ειδομένης. Σε λασπωμένες σκηνές, φορώντας βρώμικα ρούχα και άθλια παπούτσια. Τρώγοντας ό,τι καταφέρουν να μαγειρέψουν σε φωτιές που ανάβουν στο χώμα.

Ή περιμένοντας την μεταφορική εταιρεία που θα φέρει το συσσίτιο. Και εκεί οι εικόνες σου σφίγγουν το στομάχι. Λες και οπτικοποιείς όσα έχεις ακούσει από τους παππούδες σου, όσα έχεις διαβάσει ότι συνέβαιναν σε πολεμικές περιόδους, στην Κατοχή ίσως. Που τα παιδιά σκαρφάλωναν για να βρουν ένα καρβέλι ψωμί. Αναζητώντας λίγο καθαρό νερό. Ή λίγο φαγητό.

Οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι συχνά έρχονται στα χέρια, ειδικά όταν πρόκειται να λάβουν βοήθεια, που μοιράζεται με το σταγονόμετρο, ενώ οι ανάγκες είναι πολύ μεγάλες. Χθες μάλιστα, κατά τη διανομή φαγητού, μια γυναίκα τραυματίστηκε και άντρες πρόσφυγες την μετέφεραν στα ιατρεία πάνω σε μια κουβέρτα, όπως κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός του Γαλλικού Πρακτορείου.





Ειδομένη 2016. Οι πρόσφυγες πνίγονται στη λασπουριά. Και μαζί τους ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Κι αν οι Ευρωπαίοι υπόσχονται βοήθεια για να αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική κρίση, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτή η βοήθεια κάποτε θα φτάσει σ' αυτούς που έχουν ανάγκη.












 «Θέλω λοιπόν να τονίσω ότι η Ελλάδα και η Τουρκία θα συνεχίσουν να παράσχουν ανθρωπιά και φιλοξενία στους κυνηγημένους,  όμως δεν θα είναι οι χώρες αυτές που θα δεχθούν τη μόνιμη παραμονή όλων αυτών των ανθρώπων, που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή και θέλουν και δικαιούνται να διεκδικήσουν άσυλο στην Ευρώπη» είπε ο Αλέξης Τσίπρας την Τρίτη από την Σμύρνη.

Made in EU

Το πανό που είναι κρεμασμένο πάνω στα συρματοπλέγματα, στο διπλό φράχτη των Σκοπιανών γράφει «made in EU». Τι παράδοξο, στ' αλήθεια. Η FYROM δεν είναι μέλος της ΕΕ. Ακόμη και στο ΝΑΤΟ δεν έχει καταφέρει να ενταχθεί παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ. Οι Σκοπιανοί ελπίζουν όμως ότι με την στάση τους στο προσφυγικό θα ενισχύσουν τις πιθανότητες και θα ισχυροποιήσουν την υποψηφιότητά τους. Πώς; Κλείνοντας τα σύνορα. Σε μια Ευρώπη που χτίζει φράχτες και ανοίγει τάφρους, ενώ μια άλλη Ευρώπη δεν μπορεί να τους φιλοξενήσει και μια άλλη «Ευρώπη» βλέπει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σαν το υλικό για να ανθίσει η βιομηχανία της και να αποσπάσει ευρωπαϊκά κονδύλια.



Με μια ελληνική πολιτεία απούσα. Που δεν μπορεί καν να μετρήσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Όπου αυτοί που γνωρίζουν κρατούν την ανάσα τους μήπως η κατάσταση στην Ειδομένη αποτελέσει το καλύτερο υπόστρωμα για να γεννηθούν ξεχασμένες αρρώστιες. Όπου κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι άνθρωποι που σήμερα ζουν στη λάσπη της Ειδομένης θα έχουν ένα πιάτο φαγητό να φάνε. Σε μια Ελλάδα που κινδυνεύει να γίνει η νήσος Έλλις της Ευρώπης, αποκρουστική για τους ξένους. Μια άλλη Σπιναλόγκα με ανθρώπους που οι περισσότεροι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι δεν θέλουν στις χώρες τους. Και έτσι μένουν εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να προστατεύσει τα σύνορά της. Και που τώρα που πια υποχρεώθηκε κι αυτή να ασφαλίσει ή έστω να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία, θεωρείται πλέον μέρος του προβλήματος. Μια χώρα όπου οι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν γιατί θεωρούν ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.

Χωρίς άλλα λόγια. Δείτε τις φωτογραφίες από την Ειδομένη.





































Αυτή η νύχτα μένει

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο