Λίλι Τζέιμς: Σαν από παραμύθι

Όπως στη νέα της ταινία «Με αγάπη, Τζούλιετ» όπου υποδύεται μια γυναίκα στην Αγγλία του 1946, η οποία ξεφεύγει από τις κοινωνικές επιταγές της εποχής κι ακολουθεί το ένστικτό της.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο που ξεκίνησε να γράφει η Μάρι Αν Σάφερ και ολοκλήρωσε η ανιψιά της, Άνι Μπάροουζ: μια νεαρή συγγραφέας ταξιδεύει αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και κόντρα στις συμβουλές του εκδότη και του συντρόφου της, στο απομονωμένο νησί Γκέρνσι για να γνωρίσει τα μέλη μιας λέσχης βιβλίου, η οποία είχε δημιουργηθεί ως αντίδοτο στη γερμανική κατοχή. Εκεί θα ανακαλύψει τις πραγματικές επιθυμίες και την οικογένεια που έψαχνε από καιρό. Ε, και τον έρωτα στο πρόσωπο του Μάικλ Χούσμαν, γνωστού από το ρόλο του Ντάαριο Ναχάρις στο «Game of Thrones».

«Πολύ σπάνια κλαίω όταν διαβάζω ένα σενάριο», ομολογεί η Τζέιμς. «Αλλά αυτοί οι χαρακτήρες σε επηρεάζουν χωρίς να το καταλάβεις. Μετά διάβασα το βιβλίο, το οποίο λάτρεψα και συν τοις άλλοις ήθελα πολύ να δουλέψω με τον Μάικ Νούελ (σκηνοθέτη του αγαπημένου «4 γάμοι και 1 κηδεία»). Είχε τόσο πάθος για το πρότζεκτ που ήταν πολύ μεταδοτικό». Αυτό το πάθος ήταν που την κέρδισε, γιατί όπως παραδέχεται παραλίγο να απορρίψει το ρόλο γιατί είχε πρωταγωνιστήσει σε τόσες πολλές ταινίες εποχής.

Για εκείνη, η ταινία δεν « είναι μια κλασική ιστορία αγάπης, ούτε μια κλασική πολεμική ιστορία». «Ο χρόνος περνά, αλλά τα πράγματα που αντιμετωπίζουμε εμείς οι άνθρωποι μένουν τα ίδια», λέει στο The Debrief. «Έχει να κάνει με την αναζήτηση της οικογένειας, την οποία μπορείς να βρεις στα πιο απρόσμενα μέρη». «Όταν συναντιούνται αυτοί οι άνθρωποι γίνεται χαμός! Για πρώτη φορά στη ζωή της,η Τζουλιέτ βρίσκει ένα νόημα. Ξαφνικά βρίσκεται με αυτούς τους ανθρώπους και γελά κανονικά για πρώτη φορά. Διαπληκτίζεται και μαλώνει και νοιάζεται. Ελπίζω όσοι δουν την ταινία να σκεφτούν πως θα ήθελαν να είναι κι αυτοί μέλη σ’ αυτή τη λέσχη βιβλίου!»

Ομολογεί ότι δε γνώριζε πως το Γκέρνσι είχε περάσει από κατοχή. «Είναι τόσο κοντά μας, αλλά είχε κοπεί η επικοινωνία», λέει στον Telegraph. «Ήταν σαν φυλακισμένοι στο νησί, παγιδευμένοι, χωρίς να γνωρίζουν τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο». Με έναν παρόμοιο τρόπο, ο χαρακτήρας της βρισκόταν σε μια άλλου είδους φυλακή. «Έχεις την αίσθηση ότι στο Λονδίνο καταπιέζεται και νιώθει εγκλωβισμένη», λέει στο Glamour. «Μόνο όταν πηγαίνει τελικά στο νησί μαθαίνει πως να απελευθερώνεται και να αναπνέει και να εμπιστεύεται το ένστικτό της».

Τα τελευταία χρόνια η Τζέιμς έχει αρχίσει να απελευθερώνεται και να δοκιμάζει εκ νέου τις ικανότητές της στο τραγούδι. Όπως στο πρόσφατο σίκουελ του “Mamma Mia!” όπου υποδύθηκε το χαρακτήρα της Μέριλ Στριπ σε νεότερη ηλικία. «Μεγαλώνοντας αγαπούσα πολύ το τραγούδι και τα μιούζικαλ», εξηγεί στο Stylist. «Πήγαινα κάθε χρόνο ως παιδί, ήταν το δώρο γενεθλίων μου. Αλλά μετά κάπως φοβήθηκα, είχα θέματα με τη φωνή μου και σκέφτηκα πως “άσ’το καλύτερα, είμαι μια ηθοποιός, δε θα τραγουδήσω ξανά. Αλλά τώρα έχει ξαναμπεί στη ζωή μου και είναι κομμάτι της ταυτότητάς μου, θα ήθελα πολύ να το εξελίξω». Όπως και την κωμωδία (την οποία βέβαια άγγιξε στο απολαυστικότατο «Baby Driver»): «Νιώθω πως είμαι αστεία μόνο άθελά μου, κι αυτό είναι το πρόβλημα! Θα ήθελα πολύ να κάνω περισσότερη κωμωδία, αλλά όποτε έχω προσπαθήσει να το κάνω σε μια ταινία νομίζω πως δεν είμαι τόσο αστεία, οπότε θα δούμε».

Το ενδιαφέρον με την Τζέιμς είναι πως ενώ σε μια πρώτη επαφή προβάλλει κάτι εύθραυστο, οι ρόλοι της συνήθως αφορούν δυναμικές γυναίκες. «Από μικρή ακόμα ηλικία, πάντα μου άρεσαν τα αγόρια, αλλά ερωτευόμουν τις γυναίκες», δηλώνει στο Net a porter. «Κάτι αντίστοιχο βρίσκει και η Τζούλιετ, ένα πρότυπο που της επιτρέπει να ξεκλειδώσει το δικό της προσωπικό μονοπάτι». Μια τέτοια δυναμική γυναίκα είναι που της έχει δώσει και την καλύτερη συμβουλή. Ήταν στα γυρίσματα της Σταχτοπούτας και η Τζέιμς είχε αγχωθεί πολύ με κάτι. «Είχα φρικάρει», παραδέχεται στο Stylist. «Αλλά μετά είχα ενοχές που είχα φρικάρει. Η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ μου είπε τότε: “Α όχι, μπορείς να καταρρέεις μια φορά την εβδομάδα. Έτσι θα ξέρουν οι άλλοι πως δεν είσαι ρομπότ”. Να συγχωρείς τον εαυτό σου δηλαδή, γιατί είναι οκ να τα χάνεις πού και πού. Είναι ανθρώπινο».