Τούρκος σκηνοθέτης για την Γενοκτονία των Αρμενίων

Είναι μόλις 42 και στο ενεργητικό του έχει  καμιά σαρανταριά  διεθνείς  διακρίσεις καθώς και   τρεις  ταινιάρες που άφησαν με ανοικτό το  στόμα το ευρωπαϊκό κοινό. Κατά,  χρονολογική σειρά «Μαζί ποτέ» (2004), «Στην άκρη του ουρανού» (2007) και «Soul Kitchen» (2009)
Συνδετικός κρίκος  όλων αυτών των  ιστοριών, καθώς και μερικών ντοκιμαντέρ, είναι το ανακάτεμα  των  φυλών.

Η μίξη, το χαρμάνι και  η συνύπαρξη   ατόμων και ομάδων από διαφορετικές  γεωγραφικές περιοχές και  διαφορετικές θρησκείες. Ο Φατίχ Ακίν είναι ο θρίαμβος  ενός πολιτισμένου Melting Pot. Χωρίς προκαταλήψεις και  εμπάθειες. Απόδειξη; Μόνιμος  συνεργάτης  του στις περισσότερες ταινίες του ο  ελληνικής καταγωγής ηθοποιός  Αδάμ Μπουσδούκος. Απόδειξη;  Ότι όλες οι ταινίες  του «παραδίδονται» από τον ίδιον  στον Έλληνα κολλητό του Ζήνω Παναγιωτίδη της εταιρείας  «Rosebud».

Απόδειξη; Τρανή και εκκωφαντική; Η τελευταία του  σκηνοθεσία  στον επικό γολγοθά με τον τίτλο «Η μαχαιριά» (The Cut). Που εν Αθήναις θα προβάλλεται από 5 Μαρτίου. Και  γι αυτό τον λόγο επισκέφτηκε  για μια ακόμα  φορά  την Αθήνα

Όπου το  1915  στο Μαρντίν  της Ανατολίας, νεαρός Αρμένης με το συμβολικό, χριστιανικό όνομα Ναζαρέτ, υφίσταται τα πάνδεινα  από τους  αιμοσταγείς ένστολους του Σουλτάνου. Ευθεία αναφορά  στην γενοκτονία των Αρμενίων. 

Αφού  χάσει την οικογένειά του και ολόκληρο  το  σόι του και αφού γλυτώνει  εκ τύχης από  μαχαίρι Τούρκου, κι έτσι χάνει  τις φωνητικές χορδές του, στην συνέχεια μαθαίνει ότι  οι δίδυμες  κόρες του είναι ζωντανές. Κάπως έτσι αρχίζει ο  Γολγοθάς. Από Τουρκία  στο Λίβανο. Από εκεί μπαρκάρει ως  μούτσος με κατεύθυνση  την Αβάνα.  Και από την Αβάνα  αρχίζει νέα δοκιμασία  με όλους τους κινδύνους να πέσει στα  χέρια της Κουν-Κλουξ-Κλαν. Προορισμός του αυτή τη  φορά το  χωριό Ρούσο  κάπου στην Μινεάπολη των ΗΠΑ!

Ο Φατίχ  για μένα  είναι «φιλάρας». Αν και   τον έχω συναντήσει μόλις τρεις φορές. Αυθόρμητος,  ορμητικός, καλαμπουριτζής, ευφυής και  θερμός. Μ αυτή  την  ταινία αποδεικνύει έμπρακτα τον ανθρωπισμό  του και την λατρεία του για την αλήθεια. Σκεφτείτε το απλά. Ποιος Έλληνας σκηνοθέτης θα τολμούσε ποτέ να  γυρίσει ταινία  για τις ελληνικές θηριωδίες των επαναστατών στην Τριπολιτσά όταν κυριεύθηκε από τον Κολοκοτρώνη; Κανείς!

Από  τη συνέντευξη που έδωσε  αξίζουν μερικά σημεία:

«Δεν διάλεξα εγώ το θέμα, το θέμα διάλεξε εμένα. Οι γονείς μου είναι Τούρκοι, οπότε είναι ένα θέμα το οποίο με ενδιαφέρει, ειδικά επειδή είναι ταμπού. Αν κάτι είναι απαγορευμένο, πάντα τραβάει την προσοχή μου και θέλω να γνωρίσω παραπάνω για αυτό, όποιο και αν είναι το θέμα.
Αν ο πληθυσμός μιας ολόκληρης χώρας συστηματικά παραπλανιέται από τους ιστορικούς και τους πολιτικούς, αν από γενιά σε γενιά τους λένε «Αυτό είναι ψέμα. Δεν συνέβη αυτό», τελικά το πιστεύεις. Οι γονείς τους, τα σχολικά βιβλία και οι εφημερίδες δεν τους έδωσαν μια διαφορετική άποψη των γεγονότων. Αλλά δεν συμφωνώ με τους πολιτικούς όταν λένε να αφήσουμε την ιστορία για τους ιστορικούς. Η ιστορία είναι δικιά μας, των ανθρώπων, όλων μας. 
Νομίζω διάβασα περίπου 100 βιβλία για το θέμα, ακόμα και το ημερολόγιο ενός Αρμένη που μετανάστευσε στην Κούβα. Έγγραφα για τα ορφανοτροφεία, ιστορίες για τα πορνεία στο Αλέπο. Ταξίδεψα στην Αρμενία και επισκέφτηκα το μνημείο της γενοκτονίας στο Γερεβάν, οπού και συναντήθηκα με τον διευθυντή του μνημείου που μου αφηγήθηκε σπουδαίες ιστορίες. 
Λέω την ιστορία ενός πατέρα που γυρίζει τον κόσμο ψάχνοντας τις δύο του κόρες. Η ιστορία έχει για φόντο τη γενοκτονία, αλλά δεν είναι μια ταινία για τη γενοκτονία. Δεν είμαι πολιτικός και δεν προσπαθώ να μεταφέρω πολιτικό μήνυμα με την ταινία μου.  Στην ταινία η γραμμή μεταξύ καλού και κακού δεν είναι ξεκάθαρη. Ο πρωταγωνιστής για παράδειγμα, ο Αρμένης Ναζαρέτ, από θύμα γίνεται αυτουργός, και επιβιώνει μόνο χάρις τη συμπόνια που του δείχνει ένας Τούρκος»!