Ο Ιταλός χορογράφος και χορευτής, που εμφανίστηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, μιλά για την τέχνη που γεννιέται μέσα από τα υλικά και τη σχεδόν ποιητική σχέση του με την πολυστερίνη
Ο Αντρέα Σαλούστρι μετατρέπει το φελιζόλ σε χορευτικό παρτενέρ επί σκηνής, σε μια παράσταση που ανατρέπει όσα θεωρούμε δεδομένα για τα υλικά και την κίνηση. Στο έργο «Materia», που είδαμε ζωντανά στις 19 και 20 Ιουλίου στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, ο πρωτοποριακός χορευτής και χορογράφος αποσύρεται σταδιακά στο περιθώριο δίνοντας χώρο στο ίδιο το υλικό να αποκαλύψει τις ποιότητές του. Είχαμε αρκετά να τον ρωτήσουμε.
GALA: Η παράσταση «Materia» τοποθετεί το αντικείμενο στο επίκεντρο της σκηνής. Πώς σας ήρθε η ιδέα να χορέψετε αποκλειστικά με πολυστερίνη, κοινώς το φελιζόλ; ΑΝΤΡΕΑ ΣΑΛΟΥΣΤΡΙ: Αρχισα να εφαρμόζω τεχνικές εξερεύνησης κίνησης σε καθημερινά αντικείμενα αναζητώντας τη δική τους γλώσσα και τις εγγενείς κινητικές τους ιδιότητες. Προτού ξεκινήσω τη δημιουργία του έργου, η πρακτική μου ήταν να πηγαίνω με άδεια χέρια στο στούντιο και να δουλεύω με τα αντικείμενα που έβρισκα εκείνη την ημέρα, εκπαιδεύοντας ταυτόχρονα τόσο τον χορό αυτών των αντικειμένων όσο και την ικανότητά μου να ανακαλύπτω δυνατότητες. Μια ημέρα βρέθηκα σε έναν χώρο υπό ανακαίνιση και βρήκα πεταμένα κομμάτια πολυστερίνης. Καθώς δούλευα με αυτά, συνειδητοποίησα πόσα είχε να πει αυτό το υλικό. Συνέχισα την έρευνα και σύντομα είχα ανακαλύψει τόσα πολλά που έπρεπε να τα παρουσιάσω σε μια παράσταση. G.: Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να δώσετε ζωή σε ένα τόσο ελαφρύ στατικό υλικό; ΑΝΤ.Σ.: Για να του δώσω υπόσταση και να εστιάσω στην ποιότητα της κίνησής του, έπρεπε να διαπραγματευτώ τη δική μου παρουσία στη σκηνή ώστε να μην επισκιάζει τα αντικείμενα. Είναι εύκολο να βλέπουμε αυτό που ήδη γνωρίζουμε, αλλά δύσκολο να δούμε το οικείο με νέο βλέμμα. Και ακόμα πιο δύσκολο να συμπάσχουμε με αντικείμενα. Κατά την έρευνά μου διαπίστωσα πόσο εύκολο ήταν να κλέψω την προσοχή από τους μη ανθρώπινους συνεργάτες μου. Μια λανθασμένη αντίδραση και η σχέση γινόταν εργαλειακή. Δεν προσπαθώ να εξαφανιστώ από τη σκηνή, δεν μπορώ, αλλά μπορώ να είμαι σαφής για τον ρόλο μου, ο οποίος μεταβάλλεται. Το να παραμερίσω για να λάμψει το υλικό ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση και η πιο δύσκολη χορογραφική απόφαση.
G.: Τι θα θέλατε να νιώσει ή να φανταστεί το κοινό μετά την παράσταση; ΑΝΤ.Σ.: Η αρχική ιδέα ήταν το πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με το αντικειμενοκεντρικό περιβάλλον. Η παράσταση είναι μια προσπάθεια επανασύνδεσης με την πολυστερίνη όχι ως τοξικό υλικό, αλλά ως ευάλωτο και με δυνατότητες. Τα υλικά δεν είναι επικίνδυνα από μόνα τους, ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε είναι. Δεν έχω συγκεκριμένες προσδοκίες από την παράσταση, είναι μια προσφορά φαντασίας.
G.: Ξεκινήσατε ως καλλιτέχνης του δρόμου. Πώς επηρέασε αυτό την ταυτότητά σας; ΑΝΤ.Σ.: Ο δρόμος ήταν σπουδαίος δάσκαλος. Μου έμαθε ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος να μοιράζεσαι. Εκεί καλλιέργησα τις δεξιότητές μου στο contact juggling και τα παιχνίδια με τη φωτιά. Αλλά ο δρόμος περιορίζει τις καλλιτεχνικές επιλογές. Οταν ανακάλυψα τη σκηνή του σύγχρονου χορού στο Βερολίνο, ήταν σαν μια βαθιά ανάσα ελευθερίας.
G.: Αν η τέχνη σας ήταν μία λέξη, ποια θα ήταν; ΑΝΤ.Σ.: Οχι μία λέξη, αλλά μία έννοια: γέφυρα. Τέχνη είναι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στον δότη και τον δέκτη. Είναι ο χώρος της σύνδεσης. Αν δεν ενεργοποιείται, είναι απλώς πράγματα. Η τέχνη είναι ζωντανή όσο η γέφυρα διασχίζεται.
G.: Αν δεν ήσασταν καλλιτέχνης; ΑΝΤ.Σ.: Θα αναζητούσα έναν άλλον τρόπο για να εκφραστώ δημιουργικά.
