«Δια φόβου και ελέου»: Πώς συναντώνται βαλς, τσιφτετέλι, απτάλικος, τσάμικος και... μπλουζ στον νέο κύκλο τραγουδιών του Τάσου Γιαννούση
Παρουσιάζεται απόψε στις 20.30 το βράδυ στο Lux του Μεταξουργείου το νέο cd- βιβλίο
«Δια φόβου και ελέου» τιτλοφορείται το νέο cd και βιβλίο του Τάσου Γιαννούση, κι όσο κι αν ο τίτλος παραπέμπει, έστω και αντίστροφα, στον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας, το ζητούμενο του συνθέτη είναι να μιλήσει για την ανάγκη που έχουμε όλοι -και ίσως πολύ πιο έντονα τα τελευταία χρόνια, για μια πιο απλή και ουσιαστική ζωή κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε.
Κυρίαρχο στο ηχόχρωμα του Τάσου Γιαννούση είναι το μπουζούκι που όπως σημειώνει αποτελεί βασικό συστατικό της νεότερης πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ο ίδιος ο Τάσος Γιαννούσης, επαγγελματίας μουσικός εδώ και τριάντα χρόνια, παίζει τρίχορδο μπουζούκι από τα εννιά του χρόνια, μαθητεύοντας πλάι στον Θανάση Μπάστα ή Συριανό. Κοντά του δεν έμαθε μόνο να παίζει, αλλά ακούγοντας τις αφηγήσεις του έμαθε την ιστορία του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού και εν τέλει αυτή η μαθητεία αποδείχθηκε καθοριστική για τη ζωή του: Αλλωστε, μετά το πτυχίο από το Πάντειο δεν τέθηκε ερώτημα αν η επαγγελματική πορεία θα ήταν διαφορετική, αφού το μπουζούκι και η μουσική τον είχαν διαλέξει και όπως λέει γελώντας το να είναι μουσικός ήταν «μονόδρομος με ασφαλτόστρωση» και εξηγείται: «Ήμουν μπουζουξής από τα εννέα, πολύ πριν πάρω δηλαδή το πτυχίο και δουλέψω πάνω στο αντικείμενο! Εξάλλου, ο βίος είναι μικρός για να μην κάνεις αυτό που θες. Εγώ, 30 και χρόνια τώρα, ζώ απ’ το μπουζούκι και είμαι ευτυχισμένος που..με διάλεξε - γιατί αυτό σε διαλέγει και εσύ απλώς..πας! Ό,τι μάθεις πάντως για καλό είναι και η ιδιότητα του οικονομολόγου με έχει βοηθήσει πολύ στον δύσκολο και συχνά δύσβατο δρόμο του επαγγελματία μουσικού».
Το «Δια φόβου και ελέου», ένας κύκλος 7 νέων τραγουδιών σε μουσική του Τάσου Γιαννούση και στίχους της Γεωργίας Παπαδοπούλου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό σήμερα Πέμπτη, στις 20:30, στο Lux Athens (Ψαρρών 26 & Μαιζώνος, Μεταξουργείο, 2105240888 ) παρουσία πενταμελούς ορχήστρας και του Θανάση Βαλάσκα, της Χρυσής Παπαγιαννούλη, του Νίκου Πλιού καί του Πάνου Ρεντίφη στο τραγούδι.
Ο Τάσος Γιαννούσης περιγράφει τη νέα του δουλειά: «Το «Διὰ φόβου καὶ ἐλέου» πραγματεύεται την ανάγκη που έχουμε όλοι μας για μια πιο απλή και ουσιαστική ζωή, μια ζωή πιο κοντά στους ανθρώπους που αγαπάμε. Με το μπουζούκι πάντα παρόν, το ηχόχρωμα του δίσκου είναι αυτό της ελληνικής λαϊκής μπάντας, από το λιτό του ρεμπέτικου μέχρι την πλήρη ανάπτυξή της τα ύστερα χρόνια. Έτσι, το βάλς, το τσιφτετέλι, ο απτάλικος, ο καρσιλαμάς, το ζεΐμπέκικο, ο τσάμικος και το.. μπλούζ που ακουγόνται στον δίσκο, φιλτράρονται μέσα από το πρίσμα των εξαίρετων μουσικών που συμμετείχαν και της..αφεντιάς μου. Πάντως, η όλη διαδικασία αυτού του μουσικού..μαγειρέματος, από την σύλληψη της μελωδίας που θα εξυπηρετήσει τον στίχο, την διαδικασία ηχογράφησης και μίξης μέχρι την δημιουργία του απτού αντικειμένου του..πόθου (βιβλίο & Cd), διαδικασία που όλοι οι συντελεστές είναι αγαπημένοι άνθρωποι, είναι το ζητούμενο κάθε καλλιτέχνη, ένα όνειρο που παίρνει σάρκα και όστα και μιά, πιστέψτε με, εξαιρετική ψυχοθεραπεία!»
Στην ερώτηση πού ακουμπά και πώς εξελίσσεται σήμερα το μπουζούκι, που έχει συνδεθεί με τις εποχές της δόξας του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού, απαντά: «Το μπουζούκι είναι αναμφισβήτητα βασικό κομμάτι, συστατικό της νεότερης πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Για μένα, δεν μπορεί να νοηθεί ελληνική μουσική χωρίς να αναφέρουμε το μπουζούκι. Από το ρεμπέτικο μέχρι την ραπ (ω ναί) το μπουζούκι συνεχίζει να εξελίσεται (από τρίχορδο σε τετράχορδο, από ακουστικό σε ηλεκτρικό, εξέλιξη τεχνικής, άλλο ρεπερτόριο, κλπ ) καθώς η ελληνική κοινωνία αλλάζει. Έτσι, πάντα θα έχει μια θέση στην ελληνική μουσική και στην καρδιά του λαού, γιατί το μπουζούκι είναι ένα βαθιά λαΐκό όργανο, και ας έχει μπει, χρόνια τώρα, στα σαλόνια».
Συναντάται όμως το μπουζούκι πράγματι με άλλα είδη μουσικής, συναντάται, ας πούμε, με τη τζαζ;«Ω ναι, για μένα τουλάχιστον!», απαντά χωρίς περιστροφές ο Τάσος Γιαννούσης και συνεχίζει: «Από τον μέγα Ιορδάνη Τσομίδη (Greek cooking, με Phil Woods, ψάξτε το, αξίζει) μέχρι σήμερα, η ελευθερία και η τέχνη του αυτοσχεδιασμού (jamming για αυτούς, ταξίμια για εμάς εδώ) είναι βασικό στοιχείο κάθε μεγάλου μπουζουξή, τουλάχιστον αυτών που επηρέασαν εμένα. Εξάλλου, η μουσική πάντα μία θα είναι καί με λίγη καλή θέληση, οι γέφυρες μεταξύ των διαφορετικών ειδών φτιάχνονται στο πι και φι».
Ως μουσικός ο Τάσος Γιαννούσης έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες, έχει εργαστεί στις μεγάλες πίστες, πλέον επιλέγει συνειδητά μαγαζιά όπου η προσωπική επαφή μουσικών- θαμώνων είναι σημαντικό συστατικό για ωραίες βραδιές, με το πρόγραμμα, μάλιστα, αρκετές φορές να προσαρμόζεται αναλόγως. «Έχω πολύ καλούς φίλους και εξαίρετους μουσικούς που παίζουν σε μεγάλες πίστες. Απαιτητική δουλειά – τεχνικά, σωματικά και ψυχολογικά -, δουλειά που θέλει συγκεκριμένες δεξιότητες που εγώ δεν κατέχω. Έτσι εγώ πάντα προτιμούσα τα πιο μικρά μαγαζιά, όπως την Κληματαριά στην Πλατεία Θεάτρου ή το Lux Athens ή τον Χαμηλό, η κλίμακά τους μου ταίριαζε καλύτερα και, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν το έχω μετανιώσει».
Στην ερώτηση πού αναγνωρίζει συνέχεια σήμερα στο λαϊκό τραγούδι απαντά ότι είναι δύσκολο να προσδιοριστεί η έννοια του «λαϊκού» σήμερα. «Δεν έχει σχέση με το λαϊκό του ’60, αλλά σίγουρα υπάρχει. Εγώ θα το έψαχνα στις υποβαθμισμένες συνοικίες που οι νέοι πασχίζουν να βρούν τον τρόπο να επιβιώσουν, να τα βγάλουν πέρα, κυρίως μέσα από άλλα μουσικά είδη, όπως η rap και το hip hop. Φυσικά, υπάρχουν - και θα υπάρχουν - ακόμα αυτοί, που σαν και εμένα, φτιάχνουν τραγούδια με τον παλιό τρόπο, πάνω στους λαϊκούς «δρόμους», χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά ελληνικά όργανα. Πάντως, πάντα το στοίχημα ήταν και θα είναι ο στίχος: Πως θα καταφέρεις να εκφράσεις τις αγωνίες του σήμερα..»
Ποιος είναι ο Τάσος Γιαννούσης
Κλείσιμο
Ο Τασος Γιαννούσης άρχισε να παίζει τρίχορδο μπουζούκι στην ηλικία των εννέα ετών, μαθητεύοντας δίπλα στον Θανάση Μπάστα ή «Συριανό». Επίσης είναι απόφοιτος του Πάντειου Πανεπιστήμιου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.
Ως επαγγελματίας μουσικός την τελευταία τριακονταετία, έχει συνεργαστεί με πλειάδα επιφανών καλλιτεχνών, είτε ως σολίστας είτε ως τραγουδιστής είτε ως μέλος μουσικών σχημάτων σε πλήθος συναυλιών, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγράμματων, ταινίεων μικρού μήκους, documentaries, θεατρικών παραστάσεις, ζωντανών εμφανίσεων και δίσκογραφικών πονημάτων (ενδεικτικά: Νίκος Πλατύραχος, Ε. Ζάχος-Παπαζαχαρίου, Γιάννης Γιαρός, Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Σταμάτης Κραουνάκης, Θεόδωρος Κουέλης, Κατερίνα Τσιρίδου, το γνωστό τρίο, Ρεμπελέτικο, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής ΕΡΤ, Χορωδία ΕΡΤ, κ.α).
Ο καινούργιος του δίσκος «Διὰ φόβου καὶ ἐλέου» αποτελεί την δεύτερη ολοκληρωμένη του δουλειά μετά το «Πρώτο Πιάτο» (Music Art Lab Studios, οκτώ πρωτότυπες ορχηστρικές συνθέσεις για μικρή ορχήστρα με μπουζούκια).
Η La Roche-Posay γιορτάζει 50 χρόνια δερματολογικής φροντίδας προσφέροντας καινοτόμες λύσεις που συνδυάζουν ορατά αποτελέσματα και σεβασμό στην επιδερμίδα.
