Επόμενος Σταθμός: Ο Πόντος

Ο 38αρης Αθηναίος σκηνοθέτης και ηθοποιός Άρης Μπινιάρης έχει τα τελευταία χρόνια εδραιώσει τη παρουσία του στα θεατρικά πράγματα με έναν ιδιαίτερο τρόπο: Τις πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις που «στήνει» αρκετές εκ των οποίων – αν όχι όλες – διαθέτουν το στοιχείο της καινοτομίας. Η τελευταία είναι κάτι παραπάνω από εμφανής είτε η παράσταση φιλοξενείται σε μικρή σκηνή της Αθήνας όπου ο θεατής «ακούει» την ανάσα των ηθοποιών, είτε στο αρχαίο θέατρο της Επίδαυρου, το Εθνικό Θέατρο και το Ηρώδειο.

Ο ίδιος – με το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του να παραμένει «πιστός στην ιδιόχειρη θεατρική του φόρμα» όπως διάβασα κάπου- έχει σκηνοθετήσει και παίξει στις παραστάσεις: «Ξύπνα Βασίλη» του Δημήτρη Ψαθά, στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου το 2018, «Πέρσες» του Αισχύλου με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην Επίδαυρο το 2017 αλλά και στο Ηρώδειο το 2018, «Το ’21» του Άρη Μπινιάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2015, στο Gazarte το 2015-2016 και στο Θέατρο Πορεία το 2016, «Το Θείο Τραγί» του Γιάννη Σκαρίμπα στο Bios το 2012- 2014, στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2014, στο Θέατρο Λευτέρης Βογιατζής το 2014-2015, στο Θέατρο Φούρνος 2017), «Βάκχες» του Ευριπίδη στο Bios 2010, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο Θέατρο Χυτήριο το 2007, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 2007- 2008.

Ο ίδιος έχει πρωταγωνιστήσει ως ηθοποιός σε παραστάσεις όπως «Δεσποινίς Μαργαρίτα» του Ρ. Ατάυντε σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου και την Όλια Λαζαρίδου στον ομώνυμο ρόλο στο Απλό θέατρο Αντώνη Αντύπα το 2008) και «Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος» σε κείμενο-σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη στο ΔΗΠΕΘΕ Χίου, το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και το Παλλάς το 2007.
Ο Μπινιάρης υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ομάδας θεάτρου δρόμου Παντούμ και έλαβε μέρος ως ηθοποιός, ζογκλέρ, ξυλοπόδαρος και τραγουδοποιός σε παραστάσεις και θεάματα δρόμου (2003- 2006).

Στις 28 Μαΐου ολοκληρώνεται ο κύκλος των παραστάσεων στο Θέατρο Πορεία του έργου «731 μέτρα πάνω από τον Άδη...» όπου ο Άρης Μπινιάρης υπέγραψε το κείμενο, την δραματουργία και την σκηνοθεσία.

Διαβάζω σε ενημερωτικό σημείωμα: «Μια μουσικοθεατρική παράσταση για την αξία της ελευθερίας.

Το 1941, στο Ύψωμα 731, ο ολιγάριθμος ελληνικός στρατός κατορθώνει μια συντριπτική νίκη επί του πολυάριθμου ιταλικού στρατού του Μουσολίνι, στην προσπάθεια του τελευταίου να καταλάβει την Ελλάδα. Στη μάχη που δόθηκε τα γεγονότα και οι αριθμοί αγγίζουν τη σφαίρα του παράδοξου όσον αφορά τον μικρό αριθμό των Ελλήνων οπλιτών αλλά και τους τρόπους με τους οποίους αντιμετώπισαν μία ιταλική επίθεση μυθικών διαστάσεων.

Στην παράσταση, με όχημα την αφήγηση των γεγονότων, η μάχη ανάγεται στο υπαρξιακό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων· εκεί όπου νικάει ο παράδοξος τρόπος σκέψης, αυτός που αντιβαίνει στην κοινή αντίληψη και έρχεται σε σύγκρουση με τις εκάστοτε κρατούσες αντιλήψεις ή την κοινή λογική· εκεί όπου η νίκη του παράδοξου τρόπου σκέψης περιέχει ως κεντρική έννοια την αξία της ελευθερίας, απέναντι σε μια δύναμη, που αρχικά φαντάζει άτρωτη, και που προσπαθεί βίαια να εγκαθιδρύσει στο υπαρξιακό και ψυχικό πεδίο των ανθρώπων ένα πρότυπο κανονικότητας και ομογενοποίησης που τελικά μας απομονώνει από την ίδια τη ζωή. Πληροφορίες που αντλούνται από εφημερίδες και μαρτυρίες της εποχής, καθώς και συνεντεύξεις και απομνημονεύματα ανθρώπων που συμμετείχαν στη μάχη, μεταστοιχειώνονται σε μουσική, κίνηση και λόγο».

Και η συνέχεια; Τι έχει η συνέχεια; Μια μουσικοθεατρική παράσταση για τον Πόντο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από τον ερχόμενο Οκτώβριο. Ο Άρης Μπινιάρης κρατά την ευθύνη της σκηνοθεσίας αλλά βάζει και το χεράκι του όπου αλλού απαιτείται.

Η παράσταση έχει τίτλο: Ο χορός της φωτιάς. Πρωταγωνιστούν η Ιωάννα Παππά και ο Χρήστος Λούλης.

Σε σχετικό ενημερωτικό σημείωμα διαβάζω: «Ο Άρης Μπινιάρης γράφει και σκηνοθετεί μια παράσταση ενθύμησης μέσα από την μουσική, την κίνηση και την αναπαράσταση. Ενθύμησης των αγώνων για ελευθερία στην περιοχή του Πόντου στις αρχές του 20ού αιώνα.

Μέσα από κείμενα της εποχής, επιστολογραφία, άρθρα εφημερίδων και μαρτυρίες περιγράφει τον πανανθρώπινο και διαχρονικό αγώνα για την μετάβαση από μια κατάσταση σκλαβιάς προς έναν ορίζοντα απελευθέρωσης (κοινωνικής, ψυχικής και υπαρξιακής), καθώς και τον άκρατο ερωτισμό που εγείρει μια δυναμική διαδικασία αντίστασης απέναντι σε μια τυραννία.

Θέατρο, μουσική και λόγος συνυπάρχουν και με όχημα την θεατρική δράση, την αφήγηση και τον χορό αποδίδουν ανάγλυφα και ανάγουν σε σύμβολα τα γεγονότα, τον τόπο και τον χρόνο.
Τα χορικά και τα τραγούδια κρατούν βασικό άξονα της παράστασης, ενώ ο μουσικός καμβάς αντλεί την αισθητική του τόσο από τη σύγχρονη όσο και από την παραδοσιακή μουσική της ευρύτερης περιοχής του Πόντου. Η αναπαραγωγή- εκτέλεση της μουσικής γίνεται ζωντανά από τέσσερις μουσικούς (κρουστά και έγχορδα) σε συνδυασμό με ηλεκτρικές συνθέσεις».