Μπορεί οι περισσότεροι να τη γνωρίζουμε ως τραγουδίστρια αλλά η Μάρθα Φριντζήλα έχει μεγάλη πορεία στο θέατρο. Ξεκίνησε ως σκηνοθέτης με το Εθνικό Θέατρο, ιδιότητα που την ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Από το 1999 έχει δημιουργήσει την ομάδα «Δρόμος με δένδρα» με την οποία κάνει παραστάσεις, ενώ παράλληλα συνεργάζεται με τον Δήμο Ελευσίνας για τη δημιουργία του θεσμού του Αττικού Σχολείου. Αυτή η τελευταία της ενασχόληση την έχει οδηγήσει στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας όπου θα περνάει όλες τις ώρες της μέχρι τη μεγάλη συναυλία συναυλία που θα δώσει εκεί μαζί με τον Παναγιώτη Τσεβά στις 10 Ιουλίου.
Το Αττικό Σχολείο, που δρα με την καθοδήγησή της αλλά και με σημαντικούς δασκάλους του θεάτρου, έχει στόχο τη μελέτη του αρχαίου δράματος όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο αλλά σε όλα τα στάδια της εκπόνησης μια παράστασης. Η διαρκής μελέτη και παρουσίαση του έργου των τριών μεγάλων τραγικών ποιητών αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες του έργου του, ενώ στις δέκα μέρες που διαρκούν οι δράσεις του θα μιλήσουν Έλληνες και ξένοι εισηγητές που έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος του έργου τους στο αρχαίο δράμα.
To θερινό σχολείο θα ολοκληρωθεί με μια συναυλία της Μάρθας Φριντζήλα και του Παναγιώτη Τσεβά με τίτλο: «ReZitaL, 20 χρόνια επιτυχίες άλλων». Οι δύο καλλιτέχνες γνωρίζονται πάνω από είκοσι χρόνια και έχουν πραγματοποιήσει μαζί δεκάδες συναυλίες σε αθηναϊκές σκηνές αλλά και ιδιαίτερους χώρους, ενώ και πέρυσι πραγματοποιήσαν μια αντίστοιχη συναυλία για την ενίσχυση του Αττικού Σχολείου. Με αφορμή τη συναυλία η Μάρθα Φριντζήλα μοιράστηκε μαζί μας την πρώτη της γνωριμία με τον ταλαντούχο μουσικό αλλά και τις μουσικές στιγμές που έζησαν τα επόμενα χρόνια.
«Με τον Παναγιώτη γνωριστήκαμε το 1995 στο σπίτι του Άρη. Παιδιά κι οι δυό με όνειρα για το μέλλον. Το μέλλον το δικό μας, των δικών μας, της Μουσικής. Όποιο τραγούδι ακούγαμε και μας κέντριζε το ενδιαφέρον το μαθαίναμε και το τραγουδούσαμε. Χωρίς διακρίσεις. Ένα τραγούδι του Λάγιου και μετά ένα του Μουσαφίρη, ένα του Γαβαλά κι ένα του Τσιτσάνη, ένα του Χατζιδάκι κι ένα του Τομ Γουέιτς, του Αττίκ, του Μαντζούκη, του Λοϊζου, της Πλάτωνος, του Περίδη, του Πανούση, του Δεληβοριά, του Παπακωνσταντίνου, του Ξαρχάκου ή του Θοδωράκη. Ένα παραδοσιακό και μετά Ζακ Μπρελ και μετά κάλαντα και μετά πάλι Χατζιδάκι. Και πάντα Χατζιδάκι. Είκοσι χρόνια μετά συνεχίζουμε να τραγουδάμε και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Το μέλλον το δικό μας, των δικών μας, της Μουσικής».
