Η πένα της βρίσκεται πίσω από βραβευμένα θεατρικά έργα, ταινίες και επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές. Η Κωνσταντίνα Γιαχαλή, τα τελευταία 13 χρόνια πλάθει ιστορίες και χαρακτήρες που αφήνουν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στον κόσμο του θεάματος - κάτι που ξεκίνησε όσο ακόμη ήταν παιδί και που έκανε για να νανουριστεί και να την πάρει ο ύπνος. Το κορίτσι με τα λαμπερά μάτια, που κάθεται απέναντί μου, μεγάλωσε και το νανούρισμά της έγινε επάγγελμα. Κέρδισε το 2003 στον διαγωνισμό για Νέο Θεατρικό Έργο το Βραβείο Κειμένου, για το θεατρικό έργο της «Τι θα κάνουμε με τον Αντώνη», μια παράσταση που παίχτηκε με επιτυχία σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη στο θέατρο Κιβωτός.
Οι επιτυχίες δεν σταμάτησαν εκεί, και μετά από τόσα χρόνια σκυμένη πάνω από μια κόλλα χαρτί, τη ρωτάω ποια ή ποιες θεωρεί ως τις καλύτερες εμπειρίες της. «Δεν είναι μία, αλλά σίγουρα από τις καλύτερες ήταν η συνεργασία μου με τον Πέτρο Φιλιππίδη ο οποίος μου έμαθε πώς ”ν’ αναπνέουμε” θέατρο», μου λέει χαρούμενη. «Με ιδιαίτερη αγάπη θυμάμαι όμως και τις “7 Θανάσιμες Πεθερές” με τη Βίκυ Σταυροπούλου και όλη την ομάδα, τις αγαπημένες μου Πεθερές Ντενίση, Ευείδη, Πιτσούλη και Παπαδοπούλου, τον σκηνοθέτη Γρηγόρη Πετρινιώτη, τη σειρά Litsa.com και φυσικά το “Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα” που είναι και το τελευταίο μου “παιδί”».
Αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν αφήνει μια σειρά και τους χαρακτήρες που έχει πλάσει. «Περνάω μια περίοδο θλίψης, σαν να φεύγει από το σπίτι ένα παιδί μου», απαντάει. «Στην περίπτωση του Χάρη και της Βάσως, τους είχα μαζί μου, ζούσα καθημερινά μαζί τους για 2,5 χρόνια και πέρα από γεγονός ότι μου λείπουν, συχνά σκέφτομαι τι να κάνουν άραγε τώρα και αυτό, όσο και αν ακούγεται περίεργο, με απασχολεί. Είναι σαν να ζούνε, κι έξω από μένα».
Μιλώντας για την τηλεόραση μου λέει πως θα ήθελε η TV να τολμήσει λίγο παραπάνω. «Νομίζω ότι μπορεί να το κάνει και ακόμα κι αν το κοινό “τσινίσει” στην αρχή, μετά θ' ακολουθήσει», εξηγεί. «Όταν η TV έχει όραμα κάνει θαύματα, και περιθώρια για θαύματα υπάρχουν ακόμα και στις ελληνικές παραγωγές που δεν συγκρίνονται με τις ξένες. Βλέπεις, η φαντασία δεν θέλει χρήματα! Χρειάζεται αυτό που λένε “άλμα πίστης”, όπως σε όλα, ακόμα και στα προσωπικά μας».
Ανάμεσα σε άλλα μου αποκαλύπτει ότι θα ήθελε σε κάποια στιγμή να ολοκληρώσει κάτι που έχει ήδη στα σκαριά και που απλά πρέπει να βρει τον χρόνο για να το κάνει. «Όταν στη Μουρμούρα έφυγε το ζευγάρι μου, ο Χάρης και η Βάσω, σκέφτηκα να φύγω από τη σειρά προκειμένου ν' αφοσιωθώ στο δικό μου project», συνεχίζει. «Αλλά, τελικά, επέλεξα να μείνω. Όπως ήταν φυσικό, μετά από180 επεισόδια ήταν αδύνατο να γράψω μόνη μου για τον Νικήτα και τη Στέλλα, οπότε ευτυχώς συνεργάστηκα με τρεις άλλους σεναριογράφους και στους οποίους τώρα εύχομαι καλή συνέχεια, όπως και σε όλη την ομάδα μια και εγώ αποφάσισα ν' αποχωρήσω για… την επόμενη λευκή σελίδα».
