Χρήστος Ράπτης

Με την εκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος ανέλαβε ένα μεγάλο και σύνθετο στοίχημα: να διασώσει εκλογικά έναν ξεπερασμένο και διεφθαρμένο πολιτικό οργανισμό και στη συνέχεια να επανιδρύσει τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα από μια νέα πολιτική και ηθική αφετηρία.

Είναι προφανές ότι για να επινοήσει μια μοντέρνα και αποτελεσματική Κεντροαριστερά που να είναι σε θέση να διατυπώσει ένα αξιόπιστο σχέδιο σωτηρίας της χώρας, θα πρέπει να έρθει σε πλήρη και αδιαπραγμάτευτη ρήξη με τη γραφειοκρατία της Ιπποκράτους. Μια γραφειοκρατία που θέλει να ανακυκλωθεί στον νέο ηγετικό κύκλο για να διατηρήσει ανέπαφα τα προνόμιά της.

Συνηθισμένη στις εξαρτήσεις από την οικονομική εξουσία και εθισμένη στον κυβερνητισμό, η «πράσινη» νομενκλατούρα γνωρίζει ότι στις παρούσες συνθήκες πολυδιάσπασης αρκεί ένα αξιοπρεπές ποσοστό για να διασφαλίσει τη συμμετοχή της σε μια συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. Πιστεύει ότι έτσι θα διασφαλίσει τη συμμετοχή της στη νομή της εξουσίας, έστω και με μειωμένη ποσόστωση.

Είναι εξίσου προφανές ότι η ανακεφαλαιοποίηση της εσωκομματικής ιδιοτέλειας θα ισοδυναμούσε με ξαφνικό πολιτικό θάνατο. Το ΠΑΣΟΚ, αν δεν επανιδρυθεί τάχιστα, θα εξαφανιστεί στις μεθεπόμενες εκλογές με τραγικό τρόπο. Κάποιοι από τους ψηφοφόρους του ενδέχεται να του δώσουν το φιλί της ζωής στις 6 Μαΐου. Δεν πρόκειται όμως να το ακολουθήσουν σε μια διαδρομή προς την αυτοχειρία.

Κατά έναν τρόπο ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει μια μοναδική ευκαιρία να μετατρέψει την κρίση αυτή σε ευκαιρία. Θα χρειαστεί όμως να συγκρουστεί με ξεπερασμένες νοοτροπίες, θλιβερούς φεουδάρχες, αναχρονισμούς, εξαρτήσεις, μικρές και μεγάλες υστεροβουλίες. Θα χρειαστεί κυρίως να επινοήσει ένα νέο εσωκομματικό αξιακό σύστημα, διαπαιδαγωγώντας μια νέα γενιά στελεχών που θα αντικαταστήσει το «ποινικό ΠΑΣΟΚ» που ζει στη φαντασίωση της «αιώνιας επιστροφής». Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ «διέσωσαν» τον Βενιζέλο μετά την εσωκομματική σύγκρουση το 2007, αν και ο Παπανδρέου προσπάθησε να τον εξοντώσει, γιατί ήξεραν ότι ήταν μια αποτελεσματική πολιτική εφεδρεία.

Αν επιλέξει τη δημιουργική σύγκρουση, θα κυριαρχήσει θέτοντας τους όρους για μια μελλοντική προοδευτική πλειοψηφία. Αν συμβιβαστεί, κινδυνεύει να μπει σε μια αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική πορεία.