Γιάννης Σερέτης

Ο Ρουί Βιτόρια έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα εφέτος συγκριτικά με την περυσινή αγωνιστική περίοδο. Τη γνώση του οργανισμού του Παναθηναϊκού και των ιδιαιτεροτήτων του πρωταθλήματος. Είναι ο πρώτος προπονητής του Τριφυλλιού μετά από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που τελειώνει την προηγούμενη σεζόν και συνεχίζει στην επόμενη από τον πάγκο της ομάδας. Το είχε σημειώσει και σε συνέντευξή του: «Ήταν πάρα πολύ δύσκολο όταν ήρθα γιατί μιλάμε για μια ομάδα πάρα πολλά χρόνια μακριά από το πρωτάθλημα, η οποία στο ξεκίνημα της σεζόν δεν ήταν το φαβορί και εκείνη τη στιγμή ήταν σε άσχημη βαθμολογική και ψυχολογική κατάσταση. Δεν ήταν εύκολο με την άμεση πίεση του αποτελέσματος και συνεχόμενα ματς να βάλω τη δική μου ταυτότητα. Μου έκανε πολύ καλό αυτό το διάστημα. Τώρα ξέρω τι σημαίνει ελληνικό ποδόσφαιρο, ξέρω τι σημαίνει Παναθηναϊκός, τι σημαίνει Ελλάδα».

Αυτά, στη θεωρία. Στην πράξη όμως;
Στην πράξη, εναντίον του Λεβαδειακού στη Λεωφόρο, αποδείχθηκε ότι είχε μια ολόσωστη αρχική ιδέα (να «καθαρίσει» ο Παναθηναϊκός το ματς από το πρώτο ημίχρονο στο οποίο το σκορ θα μπορούσε να είναι 3-0), αλλά δεν είχε αποτελεσματικό Plan B και δεν «μέτρησε» σωστά την κόπωση πολλών παικτών του μετά από τη ρεβάνς στη Σαμσούντα. Κάπως έτσι και με τις αποτυχημένες επιλογές του στη διαχείριση των αλλαγών του β’ μέρους, ο Παναθηναϊκός έχασε τον έλεγχο του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο με αποτέλεσμα τελικά την οδυνηρή ισοπαλία.

Ο Ντιέγκο Αλόνσο είχε ξεκινήσει ακόμα χειρότερα πέρυσι. Με εντός έδρας ήττα από τον Αστέρα, μετά από κακή εμφάνιση και ένα σοβαρό λάθος του Τάσου Σιδηρόπουλου. Μια χαρά τα είχε καταφέρει κι εκείνος στα ευρωπαϊκά προκριματικά. Είχε χάσει την πρόκριση εναντίον του Αγιαξ στα πέναλτι, είχε προκριθεί ως μέγα αουτσάιντερ ο Παναθηναϊκός επί της Λανς στη League Phase του Conference League και είχε πιστέψει ότι μετά και την ενσωμάτωση των νέων παικτών, όλα θα πάνε καλύτερα στην εκκίνηση της σεζόν. Όμως όλα πήγαν χειρότερα: τρεις νίκες στις πρώτες εννέα αγωνιστικές και απόλυση μετά από την εντός έδρας ισοπαλία εναντίον του Αρη (1-1) σε παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πετύχει 3-4 γκολ…

Εχει και δεύτερο πλεονέκτημα ο Βιτόρια! Ότι πολλοί παίκτες αποκτήθηκαν εφέτος νωρίς. Εχει όμως και ένα σοβαρό πρόβλημα. Ότι οι παίκτες που μπορούν να διαγράψουν το θέμα της δυστοκίας πήγαν στο Κορωπί τις τελευταίες ημέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την κατάθεση της «ευρωπαϊκής» λίστας: πρώτα ο Σάντσες, μετά ο Ταμπόρδα με τον Πάντοβιτς και τον Ντέσερς. Εχει και δεύτερο και… τρίτο έξτρα βάρος συγκριτικά με τον προκάτοχό του: επιπλέον ματς Κυπέλλου που του «κλείνουν» τέσσερις εβδομάδες μέχρι τις διακοπές Χριστουγέννων και ασφαλώς παιχνίδια επιπέδου Europa League. Άλλο να παίζεις εκτός έδρας με τη Φέγενορντ και τη Γιουνγκ Μπόις, άλλο να παίζεις με τη Μπάνια Λούκα και τους New Saints...

To πρόγραμμα του Παναθηναϊκού, τώρα στην αρχή μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, δεν είναι τόσο βαρύ όσο το περυσινό, στο οποίο οι Πράσινοι είχαν τρία ντέρμπι στις πρώτες επτά αγωνιστικές, με ΠΑΟΚ (0-0 στην Τούμπα), ΑΕΚ (ήττα 2-0 στην OPAP Arena) και Ολυμπιακό (0-0 στο ΟΑΚΑ). Περιλαμβάνει μόνο ένα «μεγάλο» ματς, εναντίον του νταμπλούχου, την επόμενη Κυριακή στη Λεωφόρο. Ακριβώς αυτή η παράμετρος όμως, καθιστά ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη του τρίποντου σε κάθε ματς με «μικρομεσαίο», ειδικά μετά από την «γκέλα» με το θαυμάσιο γκολ του Βέρμπιτς. Κηφισιά, Παναιτωλικός, Ατρόμητος, Αρης, Αστέρας, Βόλος: αυτό είναι το μενού – εξαιρουμένου του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό - μέχρι να φτάσουμε στο πιο δύσκολο σκέλος του πρώτου γύρου, από τα μέσα Νοεμβρίου και μετά, λόγω των ντέρμπι με τους δυο «Δικεφάλους».

Πόση… πολυτέλεια απώλειας βαθμών έχει ο Παναθηναϊκός σ’ αυτά τα παιχνίδια αν θέλει να διεκδικήσει το πρωτάθλημα; Δεδομένου, μάλιστα ότι, ο Βιτόρια θέλει – σωστά – να χτίσει σταδιακά και την καινούρια ταυτότητα της ομάδας, με τους νέους παίκτες της και να μην ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα όπως πέρυσι, όταν το κοντέρ του έγραψε αρχικά 7 νίκες – 1 ισοπαλία (με τον Ατρόμητο στο φινάλε) έως το αλησμόνητο 2-2 στις Σέρρες. Γι’ αυτό το λέμε και το ξαναλέμε: δύσκολα τα πράγματα και ο βασικός ρεαλιστικός στόχος του Τριφυλλιού εφέτος πρέπει να είναι η δημιουργία και πάλι μιας πολύ καλής ομάδας. Δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός η κατάκτηση του τίτλου – άλλωστε πώς να σηκώσεις την κούπα αν δεν έχεις πολύ καλή ομάδα;

Σε τελική ανάλυση, ο Βιτόρια ίσως σύντομα βρεθεί να απαντήσει στο… προαιώνιο δίλημμα (στα ματς με τους μικρομεσαίους, όχι στο «Κλ. Βικελίδης» και με τον Ολυμπιακό): παίζω για το αποτέλεσμα ή παίζω όπως πρέπει για να φτάσω στο αποτέλεσμα; Θα φανεί από τις επιλογές του στις ενδεκάδες και τον τρόπο παιχνιδιού του Παναθηναϊκού.

Εως τότε το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να διαγράψει ολοκληρωτικά την επιτυχία με τις προκρίσεις επί Σαχτάρ / Σάμσουνσπορ. Όχι από το δικό του μυαλό, αυτός είναι «παλιός» και ξέρει. Από το μυαλό των παικτών. Αυτό είναι το δυσκολότερο!