Δημήτρης Παγαδάκης

Το ερώτημα «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;» είναι πρωταρχικά δηκτικό. Κουβαλάει, όμως, την ειρωνεία ότι ενώ καλεί σε προβληματισμό είναι καθεαυτό προβληματικό.

Αν επιδιώκει να αναιρέσει τη πολιτική κυριαρχία του Μητσοτάκη, οφείλει να συνοδεύεται από την επίγνωση ότι αυτή δεν έπεσε ουρανοκατέβατη. Ούτε του τη χάρισε κανείς. Αντίθετα προέρχεται από την νωπή εντολή του εκλογικού σώματος.

Αν πάλι επιχειρήσει να ιχνηλατήσει την εξεύρεση μιας εναλλακτικής πολιτικής προσωπικότητας που θα ηγηθεί της πρωθυπουργικής αμφισβήτησης, τότε ακυρώνει τους πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της μείζονος και ελάσσονος αντιπολίτευσης.

Αν τέλος υπάρχει ένα ερώτημα που οφείλεται να απαντηθεί, αυτό συνοψίζεται ολοκληρωμένο στο «μετά το Μητσοτάκη τι, πώς, ποιος και από πού;». Εντοπίζει μια διάσταση απόκρισης σε ορατό πολιτικό χρόνο.

Προφανώς καθένας έχει δικαίωμα βαρυγκωμώντας να ψάχνεται. Να συζητάει, να προτείνει, να ξεδιπλώνει σενάρια. Ανεξάρτητα από τη προσωπική στρατηγική και την σκοπιμότητα που εξυπηρετεί έκαστος στους εσωκομματικούς μηχανισμούς του.

Το απέδειξαν ο Χριστοδουλάκης του ΠΑΣΟΚ, ο Τεμπονέρας του ΣΥΡΙΖΑ και η Αχτσιόγλου της Νέας Αριστεράς που συμμετείχαν στο πάνελ εκδήλωσης με τίτλο το συγκεκριμένο ερώτημα. Φανερώνοντας ότι μπορούν να συνυπάρξουν, αν όχι να συμπράξουν, έκτος κομματικών στεγανών.

Εφόσον ,όμως , η ανταλλαγή απόψεων τους αφορά την Κεντροαριστερά το ίδιο άνετα θα πρόσθεταν τη δική τους φωνή και οπτική και άλλοι. Ας πούμε ο Κλέων Γρηγοριάδης από το Μέρα 25, ο Σπύρος Μπιμπίλας από τη Πλεύση Ελευθερίας, η Λιάνα Κανέλλη από το ΚΚΕ.

Μόνο που στις περιστάσεις, δεδομένου του προσανατολισμού και του «εγώ» των κομματικών ηγεσιών τους, η υπόθεση σηκώνει πολύ νερό στο πηγάδι των εξομολογημένων ή ανείπωτων προθέσεων τους.

Εξάλλου, οι συγκολλήσεις, οι ετερόκλητοι συνασπισμοί και τα ανομοιογενή αθροίσματα δεν προϋποθέτουν ενιαία φυσιογνωμία ενός διακομματικού μετωπικού φορέα. Ικανού να συγχωνεύει και κεντρώους και αριστερούς απέναντι στο κοινό τους πολιτικό εχθρό.

Ένα τέτοιο εγχείρημα στηρίζεται στην αξιοπιστία, την ανθεκτικότητα και την ικανότητα του να εγγυηθεί προοπτική σοβαρής διακυβέρνησης. Εξαρτάται, συνεπώς, από την εκπόνηση ενός συγκροτημένου, πειστικού και συνεγερτικού πολιτικού αφηγήματος. Αλλά πρώτα απ’ όλα για τη νομιμοποίηση του χρειάζεται τη κατάφαση και τη μαζική αποδοχή της κοινωνίας.
Ειδάλλως γίνεται τζάμπα κουβέντα. Φορτωμένη με τις φαντασιώσεις όσων διαβάζουν μυωπικά κενό εξουσίας από μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Πράγμα που διαψεύδεται από τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις. Οι οποίες δεν επιτρέπουν απλουστεύσεις και ιδεασμούς.

Ασφαλώς και δεν μπορούν να προεξοφληθούν οποιεσδήποτε προσεχής διεργασίες. Λαμβάνοντας υπ όψιν ότι πράγματι ο Ανδρουλάκης και ο Κασελάκης δεν «τραβάνε» ως το ελκυστικό στους ψηφοφόρους αντίπαλο δέος στο Μητσοτάκη.

Παραμένει, ωστόσο, ευδιάκριτη στο σημερινό στελεχιακό προσωπικό της λεγόμενης Κεντροαριστεράς η απουσία μιας ηγετικής φυσιογνωμίας με τεράστια πείρα και πελώριο θάρρος.
Αρετές σπάνιες, εξού και δυσεύρετες. Λογικά, αναδύεται το ερώτημα συνοδευόμενο μελωδικά με το παραδοσιακό νηστικό τραγούδι «ποιος , ποιος μωρό μου ποιος, θέλω να ξέρω ποιος;;»

Μήπως οι απωθητικοί και ανθρωποδιώκτες σαν τους παρωχημένους Γιώργο Παπανδρέου και Αλέξη Τσίπρα; Ή απομένει, άραγε, ως λύση η προσφυγή σε ένα μοντέλο τύπου του δημάρχου Αθήνας Χάρη Δούκα με κολαούζο τον συνυποψήφιο του Κώστα Ζαχαριάδη;

Κακά τα ψέματα. Όσο μια μερίδα της Κεντροαριστεράς δεν γειώνεται στη πραγματικότητα θα αναζητά οπτασίες. Θα αναλώνεται σε αδιέξοδες θεωρητικές συζητήσεις και θα διασκεδάζει με την μάταιη ιδέα ότι με μια συντονισμένη ανάσα θα προκύψει ηχηρή η ευκαιρία μιας κυβερνητικής πραγμάτωσης.

Ατυχώς για τους ραχατλίδικους αιθεροβάμονες η ζωή παραείναι απαιτητική ακόμη και για τα όνειρα τους. Δίχως μεθοδική προεργασία, συστηματική δουλειά, λαϊκή προσβασιμότητα και υπέρβαση των κομματικών πιέσεων θα αρκεστούν στο «πολύ μέλι και από τηγανίτα τίποτε». Με ένα ανυπόφορα κουρασμένο και μακρύ αναστεναγμό.