Δημήτρης Παγαδάκης

Είναι ένα χωρίς διαβατήριο ευχάριστο ταξίδι του νου στα χρόνια της ορμητικής νιότης τους. Συχνά καταφύγιο αγωνίας για το παρόν ή απάγκιο ανησυχίας τους για τα μέλλον. Πράγμα εξηγήσιμο και εν τέλει θεμιτό.

Όταν, όμως, ένας τριανταπεντάρης θέλει να γυρίσει στο χθες , που δεν έζησε, η υπόθεση ξεπερνά την έφεση προς στη βιντατζιά ενός μεταμοντέρνου χιπστερά. Πόσο μάλλον γίνεται γκροτέσκο φραπεδομαγκιά όταν επιθυμεί να κομίσει ως «νέο» την «επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα».

Το διαμήνυσε ρητώς ο Στέφανος Κασσελάκης.Θέλει να στολίσει πολιτικά τη σημερινή Ελλάδα με μια εξιδανικευμένη φαντασιακή κατασκευή. Αγλαϊσμένη στο μυαλό των παλιών ξενιτεμένων . Καλλιγραφημένη στις εξασθενημένες εγκεφαλικές συνάψεις των υπερηλίκων. Καλλωπισμένη στις εμμονές των αναχρονιστικών αποθυμητών των υποτιθέμενων ευτυχισμένων περασμένων.

Στη πραγματικότητα, μέσα στην άγνοια του, δεν προκρίνει απλώς την επάνοδο σε μια άλλοτε νοικοκυρεμένη χώρα -που δεν υπήρξε ποτέ όπως την οραματίζεται. Ούτε επικαλείται την αξία της όποιας ιδεατής συνέχειας της. Προτείνει το πισωγύρισμα σε μια παρωχημένη, θολή, ανάκατη, ασυγύριστη κοινωνία. Χωρίς να τη προσδιορίζει χρονικά.

Αναζητά , άραγε την Ελλάδα των διωγμών, των ξερονησιών, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, της μετανάστευσης; Ή μήπως λαχταρά εκείνη με τα παραδικαστικά, τα στημένα, τα ρουσφέτια, τις μίζες, τις λαμογιές, τα φακελάκια, τα θαλασσοδάνεια; Δικαίωμα του να συμμετέχει στο καπρίτσιο μια άγονης τυμβωρυχίας. 

Επί της ουσίας δεν έχει κανένα νόημα από το πού αντλεί παραστάσεις για τις ξεθυμασμένες στο χρόνο αναφορές του. Πιθανόν από τα ντόπια ασπρόμαυρα μελό και τις φαρσοκωμωδίες. Ίσως από τις κιτς βιντεοκασέτες της μπαλαφάρας. Ενδεχομένως από τα εξωραϊσμένα, εύθραυστα ανάμεσα σε χρόνους και τόπους, σπαράγματα των γηραιών μεταναστών στο Αμέρικα.

Το κυρίαρχο δεν είναι η προέλευση του διακαή πόθου του για την ανασύσταση ενός απαξιωμένου παρελθόντος. Σημασία έχει ότι αποδομεί κάθε ετικέτα εναλλακτικού αφηγήματος και προοπτικής από το κόμμα του.

Αναπόφευκτο, από τη στιγμή που με τις ανακριβείς προσλαμβάνουσες του ονειρεύεται να βάψει στην ξεθωριασμένη απόχρωση της σέπιας το μέλλον τη χώρας. Με τη ασυγχρόνιστη παρέλαση θαμπών, τρεμουλιαστών εικόνων απόλυτης δήθεν ευταξίας, νομιμοφροσύνης και αλληλεγγύης.

Προφανώς η βαθιά, διαρκής, δομική κρίση στον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε κάθε ταλάντωση του ανάμεσα στο δυνατόν και το επιθυμητό. Με συνέπεια και ο νέος ηγέτης του να μην υπολείπεται σε αυταπάτες. Αμύητος στη παραδοσιακή κομματική κουλτούρα και ανεπίγνωστος της εγχωρίας σύγχρονης Ιστορίας, λοξοδρομεί με απλουστευτικές αναγωγές προς ξεπεσμένους μύθους .

Η αλήθεια είναι πως δεν συνιστά κακό, όπως του επιρρίπτουν οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ, να συμπεριφέρεται πέρα από κάθε εκδοχή της Αριστεράς. Το χειρότερο είναι να βρίσκεται διαρκώς ρητορικά τρικλίζων, αν όχι ιδεολογικά μετέωρος, εκτός τόπου και χρόνου.