Βασίλης Στεφανακίδης

Εφεξής και μέχρι τις 7 Ιουλίου δεν υπάρχουν εφεδρείες παροχών (όχι πως υπήρχαν πριν) παρά μόνο μικροδιευθετήσεις και μικρορουσφέτια που δεν πρόλαβαν να κάνουν πριν με τροπολογίες στη Βουλή.

Και τώρα τι; Τώρα ο έρχεται ο λογαριασμός των αφρόνων παροχών και αποκαλύπτεται το ναρκοπέδιο στο οποίο μας οδήγησε ο Τσίπρας με γνώμονα και πάλι τις αυταπάτες του για την εκτοξευμένη οικονομία. Την Τετάρτη η Κομισιόν θα ανακοινώσει την έκθεση και τις προβλέψεις της για την εκτέλεση του Προϋπολογισμού.

Και τι θα λέει, σύμφωνα με τις πρώτες διαρροές από τις Βρυξέλλες; Οτι για την τρέχουσα χρονιά ο στόχος του 3,5% για το πλεόνασμα χάνεται, καθώς διαπιστώνεται μια απόκλιση από τον στόχο κατά 1%, η οποία είναι προϊόν των παροχών. Σχεδόν 2 δισ. άνοιγμα λόγω της (τρόπος του λέγειν) 13ης σύνταξης, της μείωσης του ΦΠΑ και των πάσης φύσεως επιδομάτων, αλλά και τις 120 δόσεις που δόθηκαν αλόγιστα από ένα θεωρητικό και φαντασιακό υπερπλεόνασμα.

Τι θα σημαίνουν όμως πρακτικά αυτές οι επισημάνσεις των θεσμών; Τι μπορούν να μας κάνουν; Αυτή τη στιγμή μάλλον τίποτα, καθώς θεωρητικά υπάρχει ένα κενό εξουσίας στα ανώτατα όργανα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και δεν ξέρουμε ακόμα ποιοι θα τεθούν επικεφαλής. Ωστόσο οι διαπιστώσεις παραμένουν και θα τις βρει μπροστά της από την πρώτη μέρα η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές.

Τουτέστιν, με το καλημέρα η νέα κυβέρνηση θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να πρέπει από κάπου να γεννήσει σχεδόν 2 δισ. προκειμένου να προκύψει 3,5% πλεόνασμα. Μάλιστα ξεκινάει από χαμηλότερη βάση εκκίνησης και την επόμενη χρονιά, καθώς υπάρχει και η μονιμότητα των παροχών Τσίπρα.

Επειδή όμως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν στην πραγματική οικονομία, η λύση για την επόμενη κυβέρνηση προκειμένου να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει υπογράψει ο Τσίπρας με τους δανειστές είναι να ακολουθήσει για ένα διάστημα όχι το πρόγραμμά του με οριζόντιες μειώσεις των φόρων και των εισφορών αλλά με περικοπές (κι άλλες)στο Πρόγραμμα Δημοσίων Δαπανών, με νέες καθυστερήσεις στους προμηθευτές του Δημοσίου και γενικώς μια υπολειτουργία του κράτους, γιατί ποιος θα τολμήσει να πάρει πίσω τη μείωση του ΦΠΑ ή την επιδοματική σύνταξη, πολλώ δε μάλλον τις 120 δόσεις από τις οποίες παίρνουν ανάσα επιχειρήσεις και ιδιώτες φορολογούμενοι.

Και τι αποδεικνύει αυτή η κατάσταση, όπως διαμορφώνεται με σαφήνεια πλέον; Πως ήρθαν στην εξουσία με ψέματα και πλήρη άγνοια για το πώς λειτουργεί η οικονομία και παρότι βρίσκονται επί 4,5 χρόνια στην κυβέρνηση, όχι απλά δεν κατάλαβαν τίποτα γιατί εφάρμοζαν ό,τι τους ζητούσαν οι δανειστές, αλλά μόλις νόμισαν πως μπορούν να κάνουν κουμάντο μόνοι τους χωρίς να δίνουν λογαριασμό επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη.

Κι αυτή τη φορά όχι από ανοησία ή από άγνοια κινδύνου. Τουλάχιστον μετά από 4,5 χρόνια, αν μη τι άλλο έμαθαν πως τζάμπα μαγκιές με αυτούς που σε δανείζουν και σε σώζουν από τον όλεθρο δεν γίνονται. Αυτός που δανείζει, βάζει και τους όρους δανεισμού και από τη στιγμή που τους δέχεσαι η αθέτηση είναι πολύ επώδυνη. Οπως συμβαίνει και στον κοσμάκη που χάνει τα σπίτια του από τις τράπεζες γιατί δεν μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του. Τόσο απλά.

Το έκαναν όμως με υστεροβουλία γνωρίζοντας πως τον λογαριασμό δεν θα κληθούν να τον πληρώσουν οι ίδιοι αλλά οι αντίπαλοι. Επομένως διπλό το όφελος: και εμφανίζονται καλοί και συμπονετικοί στον φτωχό λαό και βάζουν βόμβα στα θεμέλια της επόμενης κυβέρνησης.