Βασίλης Στεφανακίδης

Τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα είδαμε μια ουσιαστική γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας, με την επιλογή των ΗΠΑ να καταστήσουν τη χώρα αφετηριακό σταθμό για τη διοχέτευση του αμερικανικού φυσικού αερίου σε 7 χώρες της Νότιας και Κεντρικής Ευρώπης. Είδαμε, επίσης, δύο αμερικανικούς κολοσσούς, την ExxonMobil και τη Chevron, να δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην Ελλάδα συνάπτοντας μια συμμαχία έρευνας και εκμετάλλευσης κοιτασμάτων στην ελληνική ΑΟΖ, θωρακίζοντάς την έναντι άλλων γειτόνων που προσπαθούν να βάλουν εμπόδια με παράνομα και ανεδαφικά μνημόνια.

Επονται επενδυτικές συμμετοχές τόσο σε νέο σταθμό αεριοποίησης του υγρού φυσικού αμερικανικού αερίου όσο και στο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου.

Ολα αυτά δεν είναι θεωρίες και wishful thinkings αλλά facts. Ποια ήταν, όμως, η υποδοχή αυτών των ειδήσεων από την αντιπολίτευση; Από ηχηρή σιωπή έως «ναι μεν, αλλά».

Εγκλωβισμένοι σε μια στείρα αντιπολιτευτική μιζέρια, εθελοτυφλούν και κάνουν ότι δεν βλέπουν ότι αυτές οι εξελίξεις είναι θετικές για τη χώρα, για το μέλλον της οποίας υποτίθεται ότι κόπτονται και αγωνιούν. Δεν αποκλείεται, δε, σε λίγο να ταυτιστούν κάποιοι και με τις αντιδράσεις διαφόρων «ευαίσθητων» περιβαλλοντολόγων που θα προβάλουν κινδύνους για το θαλάσσιο οικοσύστημα και την αναπαραγωγή της μεσογειακής φάλαινας από τις γεωτρήσεις!

Κανείς δεν παραγνωρίζει ότι η νέα διοίκηση Τραμπ λειτουργεί με βάση τα επιχειρηματικά deals απ’ άκρη εις άκρη του πλανήτη. Συνδιαλέγεται μόνο με εκείνους τους ηγέτες που μπορούν να συνυπογράψουν συμφωνίες με οικονομικό περιεχόμενο. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτό είναι το νέο δόγμα στις διεθνείς σχέσεις αυτή την περίοδο.

Θυμόμαστε, όμως, τις αντιπολιτευτικές κορόνες όταν ο Ερντογάν πήγε στον Λευκό Οίκο για να συνυπογράψει κι αυτός τις συμφωνίες του, που κατακεραύνωναν τον Μητσοτάκη γιατί άφηνε τη χώρα στο περιθώριο και κάτω από τα ραντάρ των ΗΠΑ.

Τι έγινε αλήθεια τώρα που αυτό το αφήγημα διαψεύστηκε στην πράξη;

Κανείς φυσικά δεν γνωρίζει αν θα επιτευχθούν όλοι αυτοί οι μεγαλεπήβολοι στόχοι που έχουν βάθος 5ετίας. Αν θα υλοποιηθεί ο Κάθετος Διάδρομος διασύνδεσης με την Κεντρική Ευρώπη, αν θα ρέει επί μακρόν το αμερικανικό φυσικό αέριο, αν θα βρεθούν τελικά κοιτάσματα στα νότια της Κρήτης ή στο Ιόνιο.

Βλέπετε, το διεθνές περιβάλλον είναι τόσο ευμετάβλητο που οι σταθερές είναι ελάχιστες. Ούτε ξέρει κανείς τι θα μπορούσε να γίνει αν τελείωνε ο ρωσοουκρανικός πόλεμος και τα έβρισκε ο Πούτιν με τον Τραμπ ή έπαιρνε κάποιος άλλος τη θέση του Πούτιν με φιλικές διαθέσεις προς την Ευρώπη και προσέφερε χαμηλότερες τιμές στο φυσικό αέριο από αυτές των ΗΠΑ. Κι όλα αυτά δεν μπορεί να τα αποκλείσει κανείς.

Μιλώντας, όμως, για την παρούσα χρονική συγκυρία και τις τωρινές γεωπολιτικές συνθήκες, θα συνέφερε την Ελλάδα να την αγνοούν οι πάντες;

Θα ήταν προτιμότερο να επέλεγαν οι ΗΠΑ την Τουρκία για συνεταίρο στην πώληση του φυσικού τους αερίου ή θα ήταν προτιμότερο να γύριζαν την πλάτη οι αμερικανικοί κολοσσοί στα πιθανά κοιτάσματα της ελληνικής ΑΟΖ;

Η απάντηση είναι προφανής για τους εχέφρονες αλλά όχι και τόσο για αυτούς που χτίζουν καριέρες με παρωπίδες και σύνθημα «όχι σε όλα». Και είναι βέβαιο ότι η πράξη και τα αποτελέσματα θα δείξουν στο τέλος ποιοι κάνουν τις σωστές επιλογές και ποιοι όχι.