Βασίλης Στεφανακίδης

Σε σημείο που αν και όταν πραγματωθούν αποτελούν είδηση. Χθες για παράδειγμα, έγινε μια κατά τα άλλα εθιμοτυπική συνάντηση του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ κι αυτό αποτέλεσε μέγα γεγονός, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί άργησε αυτή η συνάντηση σχεδόν τρία χρόνια! Και επί της ουσίας, χωρίς να εξαλειφθούν οι λόγοι που επικαλείτο ο κ. Ανδρουλάκης και δεν ευκαιρούσε να δει τον πρωθυπουργό έστω για τυπικούς λόγους. Γιατί φαντάζομαι δεν είναι αρκετά πειστική δικαιολογία ότι τώρα το έκανε, επειδή από σπόντα αναγορεύτηκε σε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Το μενού της συνάντησης όπως φυσικά αναμενόταν είναι η διαπίστωση της συνολικής διαφωνίας τους για όλα τα θέματα μείζονος σημασίας για τη χώρα και τους πολίτες. Και πως θα γινόταν διαφορετικά αν ο καθένας από τους δυο, δεν υπηρετούσε το ρόλο του, δηλαδή ο ένας να κυβερνά και ο άλλος να αντιπολιτεύεται αλα ελληνικά. Όλα τα άλλα τα θεωρητικά περί ανοικτών διαύλων επικοινωνίας και συναινέσεων στα μεγάλα ζητήματα είναι νάχαμε να λέγαμε.

Άλλωστε και το γεγονός πως επί τρία χρόνια ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να δει κατ΄ιδίαν τον πρωθυπουργό, για τους δικούς του λόγους, πάθαμε τίποτα και δεν λειτουργούσε το δημοκρατικό μας πολίτευμα και τώρα μπαίνουν τα πράγματα στη θέσης τους; Αστεία πράγματα. Η κόντρα των δυο εφεξής θα είναι σφοδρότερη γιατί ο μεν Μητσοτάκης τον βλέπει πλέον ως τον πιο «απειλητικό» αντίπαλο μετά τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο δε Ανδρουλάκης έχει πιστέψει στ’ αλήθεια πως το κόμμα του, έστω και δημοσκοπικά είναι αξιωματική αντιπολίτευση και ο ίδιος εν αναμονή πρωθυπουργός και θα πολλαπλασιάσει τα όχι του σε ό,τι έχει κυβερνητική αφετηρία ή αποφάσεις της. Και τα πρώτα δείγματα του τελευταίου διαστήματος όχι μόνο δεν δείχνουν διάθεση συναινέσεων ακόμα και στα πιο ανώδυνα και ρεαλιστικά θετικά για την κοινωνία αλλά τουναντίον κάποιες θέσεις του, θυμίζουν ΣΥΡΙΖΑ στο απόγειο του λαϊκισμού του!

Τα δε χαμόγελα και τα αστειάκια on camera θα εξαφανιστούν με το πρώτο φύσημα, όπως η άχνη από τους κουραμπιέδες της Ντόρας που προσφέρθηκαν για τρατάρισμα. Κι είναι πολύ κρύο αστείο το χαριτολόγημα, πως συμφώνησαν ότι διαφωνούν!
Αλλά είπαμε ο Ελληνικός τρόπος είναι μοναδικός και ο χρόνος μια πολύ σχετική έννοια. Δείτε για παράδειγμα το νέο στολίδι της Θεσσαλονίκης, του Μετρό, που χρειάστηκαν 30 χρόνια για να υλοποιηθεί η πρώτη φάση του έργου και σχεδόν 50 χρόνια από την πρώτη εγγραφή σχετικών κονδυλίων στον προϋπολογισμό του 1976! Το γεγονός της επιτέλους περάτωσης του έργου δεν υποτιμάται αλλά δεν είναι δυνατόν να σβηστεί και η συλλογική μνήμη και να αφεθούν οι αμαρτίες όλου του πολιτικού συστήματος στα προηγούμενα πολλά χρόνια. Είναι δυο διαφορετικά πράγματα τα οποία κρίνονται ξεχωριστά.

Αλλά μήπως, δεν είναι μοναδικό το φαινόμενα να πλημμυρίζει το τούνελ του σιδηροδρόμου στα Τέμπη και να διακόπτονται τα δρομολόγια κάποιες μέρες, μέχρι να αξιολογηθεί και να επιδιορθωθεί η συντελεσθείσα ζημιά; Το γεγονός πως όλοι οι αρμόδιοι έπεσαν από τα σύννεφα γιατί πρώτη φορά συμβαίνει αυτό, δεν μας παρηγορεί γιατί για όλα, υπάρχει μια πρώτη φορά. Όπως και η τραγική σύγκρουση των τραίνων στην ίδια περιοχή, όπως και ο Ιανός και ο Ντάνιελ λίγο πιο κάτω στη Θεσσαλία. Το ερώτημα είναι αν κάνουνε κάτι για να μη θρηνήσουμε τις ίδιες συνέπειες στη δεύτερη ή την τρίτη φορά που κάποια στιγμή θα συμβεί. Και μάλλον δεν κάνουν τίποτα εκτός από άφθονη παραγωγή …δικαιολογιών και αντικειμενικών δυσκολιών που στην πραγματικότητα είναι προσωπικές δυσκολίες ανίκανων ανευθυνοϋπεύθυνων! Είναι κι αυτά μέσα στον ελληνικό τρόπο και ρυθμό λειτουργίας του κράτους και των οργάνων του.