Ανδρέας Ζούλας

Οι εκλογές, «τοποθετούνται» το 2027, όχι όμως «στο τέλος της τετραετίας, αλλά στο τέλος του χειμώνα ή τις αρχές της άνοιξης του έτους αυτού. Δηλαδή, λήγοντος του 2026, σε ένα χρόνο, θα έχουμε κανονική «προεκλογική περίοδο», για να μη πω ότι και ολόκληρο το προσεχές έτος σε «προεκλογικό πνεύμα» θα έρθει και θα περάσει… Το γεγονός που «φέρνει» πιο κοντά τις εκλογές - από «τον Ιούνιο του 2027» - είναι ότι την 1η Ιουλίου του έτους αυτού η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και, λογικώς, θα πρέπει να έχει εκλεγμένη και ορκισμένη Κυβέρνηση. Τούτο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κανείς δεν ξέρει πόσες εκλογές θα χρειασθούν για να έχουμε την επόμενη Κυβέρνηση, καθιστά το διάστημα Μαρτίου – Μαΐου 2027 «εκλογική περίοδο» ή «περίοδο αλλεπαλλήλων εκλογών».

Τελευταία φορά που ασκήσαμε την «Ευρωπαϊκή Προεδρία» ήταν το δεύτερο εξάμηνο του 2014, με Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και, φυσικά με την κατάσταση που επικρατούσε τότε, ουδείς θυμάται ή ενδιαφέρεται για το τι «έκανε» η Ελλάδα, ως «προεδρεύουσα» της «Ευρώπης». Αξίζει όμως να σκεφθούμε πώς ήταν η χώρα τότε και πώς είναι τώρα και στην πορεία προς την νέα «προεδρία». Κυρίως δε το δεύτερο, καθώς η Ελλάδα σήμερα, με πραγματικές θυσίες του συνόλου της κοινωνίας και την σώφρονα και αποτελεσματική διακυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαίως και ευλόγως φιλοδοξεί να είναι ο πρωθυπουργός και της νέας τετραετίας, που θα αρχίσει με το εξάμηνο της «Ευρωπαϊκής Προεδρίας» για να προτείνει και να προωθήσει «πολιτικές» που θα κινηθούν και θα αναπτυχθούν σε «ευρωπαϊκό πλαίσιο», αλλά αναμφισβήτητα θα έχουν ευεργετικά και για την Ελλάδα αποτελέσματα. Είναι δε καθορισμένοι από τώρα – δεδομένοι – οι «στόχοι» της «Ελληνικής προεδρίας»: Οικονομική Ανάπτυξη – Απασχόληση – Ασφάλεια – Εμβάθυνση της Ευρωζώνης. Η πολιτεία της σημερινής Κυβέρνησης, η γενική πολιτική της και τα αποτελέσματά της, είναι σαφές και ασφαλές πρόκριμα των προοπτικών που διασφαλίζει για τον τόπο και τον πολίτη.

Αυτό είναι το «δεδομένο» από την μια πλευρά για τον πολίτη που σε λίγους μήνες θα γίνει «εκλογικό σώμα». Από την άλλη πλευρά, τι ακριβώς υπάρχει; Αντικειμενικά κρίνοντας θα πούμε επιγραμματικά: Τσίπρας, αλλά με πολύ … μελλοντικές προοπτικές, όχι άμεσες, Βενιζέλος και στο… βάθος Καρυστιανού (όχι ο … αυτοδυνάμως «μαχόμενος» Ανδρουλάκης). Για την κυρία Καρυστιανού επιφυλάσσομαι για το μέλλον, εάν και εφόσον μετατραπούν οι εκφράσεις επιθυμίας της σε πολιτική πράξη και εφόσον, φυσικά, ξεκαθαρίσουν και ορισμένα άλλα πράγματα που ήδη προοιωνίζονται και από τις αντιδράσεις γονέων και συγγενών θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, αλλά και από … ενδείξεις συμπεριφοράς της κυρίας Κωνσταντοπούλου…

Η πολιτική επανενεργοποίηση του κ. Τσίπρα χαρακτηρίζεται από την φύσει αντιφατική προσπάθεια να «αναγεννήσει» τον «αριστερό χώρο» απαξιώνοντας την πλειονότητα των πολιτικών προσώπων που τον εξέφρασαν συνεργαζόμενα μαζί του αφενός και αφετέρου να επεκταθεί προς το «κέντρο». Ο δεύτερος αυτός στόχος εξηγεί και γιατί ο κ. Τσίπρας – παραδόξως – δεν επιτίθεται τόσο στην Κυβέρνηση, όσο στο ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, αποκαλύπτοντας έτσι ταυτοχρόνως και το «μακροπρόθεσμο» των βλέψεών του. Για τους λόγους αυτούς οι κινήσεις Τσίπρα ενδιαφέρουν εντοπισμένα, τον χώρο της σημερινής Αντιπολίτευσης και στις εντός αυτού πολιτικές ανακατατάξεις αποβλέπουν, «λειτουργούσες» ως «μελλοντική επένδυση»…

Εν προκειμένω ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει πάντως ή «αντιπαράθεση»  Τσίπρα – Κωνσταντοπούλου για την «αριστερή έκφραση» ή την «έκφραση της Αριστεράς. Αλλά και εδώ θα πρέπει να αναμείνουμε την έκβαση της δίκης μετά την άρση ασυλίας της αρχηγού της Πλεύσης Ελευθερίας, καθώς ενδέχεται να προκύψουν κατά την δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης και συνταγματικά ακόμη θέματα, όπως υπενόησε ο κ. Μηταράκης (για πηγές χρηματοδοτήσεως πολιτικών κομμάτων. Οψόμεθα, λοιπόν, αναμένοντας την δικαστική εξέλιξη).

Πολύ πιο «άμεσο» ενδιαφέρον παρουσιάζει η κινητικότητα του κ. Βενιζέλου. Ιδίως μετά την κοινή παρουσία του με τους κ.κ. Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά. Και μόνο αυτό το γεγονός δημιουργεί την εντύπωση ότι αυτά που λέει τις τελευταίες ημέρες ο κ. Βενιζέλος, μετ’ ιδιαιτέρας επιτάσεως μάλιστα, τυγχάνουν της επιδοκιμασίας και ενθαρρύνσεως ακόμη των δύο πρώην πρωθυπουργών και προέδρων της Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό χρήζει ιδιαιτέρας προσεγγίσεως… Προηγουμένως όμως ας μείνουμε στα λεγόμενα του κ. Βενιζέλου.

Κεντρικό σημείο της «γενικής θέσης» του - εκτός του ότι η χώρα έχει γίνει «μη διακυβερνήσιμη», κατά τον όρο που ο ίδιος εισήγαγε - είναι ότι η εποχή των αυτοδυνάμων κυβερνήσεων έχει παρέλθει. Και εξ αυτού, προβάλλει την λύση των κυβερνήσεων συνεργασίας. Πριν δούμε ποιος με ποιον είναι δυνατόν να συνεργασθεί «σήμερα» - ή και μετά τις προσεχείς εκλογές, γιατί περί αυτού πρόκειται - ας ανατρέξουμε στα πρόσφατα παραδείγματα:

-Κυβέρνηση συνεργασίας Τσίπρα – Καμμένου, με μοναδικό συνεκτικό κρίκο «την άσκηση-νομή της εξουσίας». Τα πεπραγμένα της είναι νωπά ακόμη. Τα πληρώσαμε πανάκριβα (120 δις ευρώ και Υπερταμείο) με το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, αλλά και την επιβάρυνση σειράς εθνικών θεμάτων, μεταξύ των οποίων και το «Σκοπιανό» (που αντιμετωπίσθηκε με παράκαμψη του Συντάγματος, καθώς η «κυβέρνηση συνεργασίας» είχε χάσει την «δεδηλωμένη» με την αποχώρηση Καμμένου, αλλά αυτό είναι μια άλλη, ολόκληρη, ιστορία…).

-Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ., αρχικά και Κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου αργότερα. Έκανε πολλά εκείνη η Κυβέρνηση, αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει την «άνοδο Τσίπρα» και αυτό είναι η «τελική αποτίμησή της»… Δίδαγμα: Τα δύο μεγάλα κόμματα ασκώντας από κοινού την κυβερνητική εξουσία δεν άφησαν στο εκλογικό σώμα άλλη «εναλλακτική λύση», ανοίγοντας τον δρόμο σε παντοιοτρόπως ακατάλληλους να κυβερνήσουν ανθρώπους…

-Ένα άλλο παράδειγμα «διακομματικής σύμπραξης» είναι το κωμικοτραγικό «άθροισμα» που «διοικεί» τον πρώτο δήμο της χώρας. Όλος ο «προοδευτικός» κόσμος πανηγύρισε την «νίκη» του κ. Δούκα που από το 12 % του πρώτου γύρου κέρδισε τον κ. Μπακογιάννη στον δεύτερο και ανεδείχθη «δήμαρχος Αθηναίων» με την «σύμπραξη» ενός κυριολεκτικά απίθανου συνονθυλεύματος κομματιδίων, τάσεων και ανέντακτων ατόμων… Όποιος δεν πιστεύει στα γραφόμενά μου δεν έχει παρά να «μπει» στην «ηλεκτρονική σελίδα» του Δήμου Αθηναίων, όπου μεταδίδονται «ζωντανά» οι συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου... Ειλικρινά, αφού διασκεδάσετε με την «όλη φάση», στο τέλος θα αγανακτήσετε, όχι όμως «με το δίκιο σας». Γιατί ο κ. Δούκας «συνεργατικός δήμαρχος» δεν εξελέγη μόνος του, αλλά με την ψήφο των δημοτών…

Όμως, ανεξαρτήτως όλων αυτών, η εκ μέρους του κ. Βενιζέλου προβολή της «ιδέας» ότι «ήρθε η εποχή των «κυβερνήσεων συνεργασίας» συνοδεύεται από δημοσιευόμενες «πληροφορίες» ή «σκέψεις» (τρίτων) ότι πρόεδρος μιας τέτοιας «κυβέρνησης συνεργασίας» θα ήταν, φυσικά, εκείνος. Ερωτήματα…

-Πρώτον. Οι πραγματικές συνθήκες σήμερα επιβάλλουν μια τέτοια «λύση»; Η διεκτραγώδηση της καταστάσεως από τους κ.κ. Κώστα Καραμανλή και Ε. Βενιζέλο στην πρόσφατη εκδήλωση της εφημερίδας «Δημοκρατία» υποβάλλει την ιδέα ότι «η κατάσταση δεν πάει άλλο»… Οι διαπιστώσεις τους όμως, αντικειμενικά, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Οι επισημάνσεις ότι κινδυνεύουν οι θεσμοί και ιδιαίτερα η Δικαιοσύνη χειροκροτήθηκαν. Όμως μεταξύ των ενθέρμων χειροκροτητών υπήρχαν πολλοί ξεπερασμένοι από την πραγματικότητα πολιτικοί, αλλά και άλλοι με γνωστότατη «πολιτεία» - ο μόνος που έλειπε ήταν ο «αρχιτέκτων» της NOVARTIS… Παπαγγελόπουλος. Αυτό και μόνο πολύ απλά λέει ότι και αν ακόμη χρειάζονται παρεμβάσεις, αυτές δεν θα προέλθουν ούτε έτσι ούτε από αυτούς… Στην πραγματικότητα η κατάσταση σήμερα και στο θέμα της ασφάλειας των επικοινωνιών και της λειτουργίας της Δικαιοσύνης είναι πολύ καλύτερη από ό,τι ήταν επί ΠΑΣΟΚ και φυσικά και επί ΣΥΡΙΖΑ. Αποδείξεις και παραδείγματα υπάρχουν… Όσον αφορά δε την γενική κατάσταση της χώρας, οι – αυτοδύναμες – Κυβερνήσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από οποιαδήποτε άλλη Κυβέρνηση από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μέχρι τώρα. Και στην οικονομία όπου η πραγματική ανάπτυξη καλύπτει και τις παροχές, αλλά και αποπληρώνει τα δάνεια, με αποτέλεσμα – για πρώτη φορά – να μειώνεται το δημόσιο χρέος. Και στην θωράκιση της άμυνας της χώρας και στην ουσιαστική αναβάθμισή της σε διεθνές επίπεδο, για να μείνουμε σ’ αυτά. Δεν είναι επιδόσεις και επιτεύγματα μιας «μη διακυβερνήσιμης χώρας» όλα αυτά…

-Δεύτερον. Προβάλλει την ανάγκη να υπάρξει «κυβέρνηση συνεργασίας» ο κ. Βενιζέλος. Πότε και μεταξύ ποιων. Ως προς τον χρόνο είναι προφανές ότι δεν αναφέρεται στον χρόνο που απομένει μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Αναφέρεται σε μετεκλογική συνεργασία. Δηλαδή αυτό που «προβάλλει» από τα συμφραζόμενα, ως πιθανό «σενάριο» είναι: Να εμποδιστεί η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας στις προσεχείς εκλογές για να προβληθεί το «αίτημα» για την συγκρότηση «κυβέρνησης συνεργασίας».

Πολλά γράφονται για συνεννοήσεις και για «σκέψεις» ορισμένων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «Καραμανλικών» και «Σαμαρικών» βουλευτών και πολιτευτών. Και αναφέρονται ακόμη και πρόσωπα. Άγνωστο το πόσο όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αυτό όμως που είναι κατάδηλο είναι τούτο:

-Ο πρωθυπουργός και αρχηγός του πρώτου σε δύναμη κόμματος δηλώνει καθαρά ότι στόχος του είναι η «αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας» στις προσεχείς εκλογές. Θα πάει στις εκλογές ζητώντας νέα εντολή για αυτοδύναμη κυβέρνηση…

-Με δεδομένη την θέση αυτή τα λεγόμενα περί «κυβερνήσεως συνεργασίας» υπονοούν καταστάσεις και ενέργειες που δεν έχουν σχέση με τις θεσμικές, συνταγματικές διαδικασίας και για την έκφραση του λαϊκού φρονήματος και για την επί τη βάσει της λαϊκής ετυμηγορίας συγκρότηση της Κυβερνήσεως.

Μπορεί, τελικά, όλα αυτά τα κατά καιρούς γραφόμενα να είναι απλά λόγια που αδικούν ακόμη και εκείνους που αναφέρουν ή υπονοούν. Οι επόμενοι δέκα οκτώ μήνες, γεμάτοι «πολιτική», αποτελούν ικανότατο χρονικό διάστημα, ιδίως για την Κυβέρνηση.
Που μπορεί και πρέπει να παγιώσει την αίσθηση σταθερότητας και προοπτικής, που ζητάει ο μέσος πολίτης στην πλειοψηφία του. Με πορεία και διακυβέρνηση που - αν είναι… δυνατόν - να μην έχει άλλα παραπατήματα τύπου «ΕΛΤΑ και ΕΛΓΑ»…

Καλά Χριστούγεννα