Ανδρέας Ζούλας

Το φρόντισε ο ίδιος. Εάν δε, παρά τα αυτοαποκαλυπτήριά του διατηρεί πιθανότητες να διαδραματίσει πολιτικό ρόλο, είναι κάτι που εναπόκειται στις … ιδιορρυθμίες μας, ως «λαού» και ως «εκλογικού σώματος». Το οποίο όμως πρέπει να γνωρίζει και να λάβει εν προκειμένω σοβαρά υπόψιν του ορισμένα πολύ βασικά πράγματα…

Δεν υπάρχει στην πολιτική μας ιστορία, αλλά και διεθνώς, προηγούμενο «ηγέτη», ο οποίος να αυτοδιασύρεται τόσο, όσο ο κ. Τσίπρας. Και το έκανε αυτό ευτελίζοντας τους στενούς συνεργάτες του, της «πρώτης φοράς Αριστερά», τους οποίους αυτός ο ίδιος επέλεξε και τους ανέθεσε τα καίρια καθήκοντα, στα οποία, όλοι τους, υπό την ηγεσία του, τα θαλάσσωσαν. Και τώρα τους εκθέτει έναν-έναν, χωρίς καν να έχει συναίσθηση ότι καταγελώντας τους τον εαυτό του και τις επιλογές του πρωτίστως καταγελά. Αυτό είναι το πραγματικό μέτρο του κ. Τσίπρα…

Το απόλυτο κριτήριο της αξίας ή της ανικανότητας του «ηγέτη» είναι οι συνεργάτες του. Το λέει η λαϊκή θυμοσοφία, με το καταλυτικό απόφθεγμα: Πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, Το λέει – πολύ πριν – η σκέψη και η πείρα του Πλάτωνα, ο οποίος («Εβδόμη Επιστολή», 332c) αποφαίνεται ότι δεν υπάρχει καλύτερο, ασφαλέστερο, κριτήριο για την ικανότητα ή την ανικανότητα ενός ηγέτη, από το να έχει ή να μην έχει άξιους συνεργάτες. (σημ. απορώ πώς… ο Άδωνις, δεν τού το επισήμανε).

Στην περίπτωση του κ. Τσίπρα έχουμε το μοναδικό φαινόμενο ο ίδιος ο «ηγέτης» να επικρίνει τους συνεργάτες που αυτός επέλεξε και προώθησε σε θέσεις-κλειδιά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τους επικρίνει, σε βαθμό διασυρμού, αναδρομικά, αφού τους άφησε να δράσουν υπό τις γενικές κατευθύνσεις που ο ίδιος έδινε. Τους διατήρησε όλους στις θέσεις τους. Και τους επικρίνει και τους διασύρει τώρα, όταν αυτός ετοιμάζεται να … επαναδραστηριοποιηθεί και να «κατέβει στην πολιτική». Τα παραδείγματα είναι αρκετά και ήδη πασίγνωστα στο κοινό, ώστε να περιττεύει επανάληψη και περαιτέρω σχολιασμός τους. Εγώ μόνο λίγες σκέψεις – που κάνει ο μέσος πολίτης – θα διατυπώσω.

Αυτός ο πρωτοφανής διασυρμός των παλαιών συνεργατών δεν έχει άλλη σκοπιμότητα, από το να τους αφαιρέσει κάθε δυνατότητα να τον «αντιπολιτευθούν» τώρα που θα επανεργοποιηθεί εκείνος και θα τους αφήσει εκτός «κόμματος» που θα κάνει – όταν το κάνει. Αν το πιστεύει αυτό θα πρέπει να είναι περισσότερο άκριτος και από την σκιαγραφία που κάνει στον εαυτό του μέσα από την «Ιθάκη» (που μάλλον σε … «Φαλκονέρα» του εξελίσσεται).

-Υπάρχει βεβαίως, εκτός από τους διασυρθέντες - που θα μείνουν εκτός κόμματος - και εκείνοι από τους «παλιούς φίλους» που θα κληθούν ή θα γίνουν δεκτοί στον νέο φορέα, αν και όταν αυτός προκύψει. Αυτοί θα μείνουν … αλώβητοι της κριτικής που θα τούς κάνουν οι διασυρθέντες; Θα απαντούν ή θα αντιτάσσουν «υπερήφανη σιωπή»;

-Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, με κάποιο «πρόγραμμα» ή έστω «προγραμματικές υποσχέσεις» θα πρέπει να εμφανισθεί στον λαό για να ζητήσει την εμπιστοσύνη του. Με τι πειστικότητα θα το κάνει όταν, εξαντλεί τα όρια του παραλογισμού, καθώς: και φορτώνει στους συνεργάτες που αυτός επέλεξε τις ευθύνες για την τραγελαφική εικόνα της διακυβέρνησής του, αλλά και στο τέλος διατείνεται ότι έσωσε την Ελλάδα και την έβγαλε από τα μνημόνια. Δηλαδή, παρά την ασχετοσύνη των επιλογών μου σε συνεργάτες, σάς έσωσα…

-Υπάρχει και μια άλλη «ομάδα ανθρώπων» που πολύ σκέπτομαι. Είναι οι «σαράντα ένας» επιστήμονες και καθηγητές που θα αποτελούν την «σκέψη» του νέου κόμματος του κ. Τσίπρα. Υπάρχουν ορισμένοι εξ αυτών, που είχαν μετάσχει στο «κόμμα» ή και σε κυβερνητικό σχήμα του κ. Τσίπρα. Αυτοί είναι «δεδομένοι» και γνωστοί. Σκέπτομαι τους λοιπούς, - πολύ περισσότερους - που τώρα, «για πρώτη φορά» θέλουν να μετάσχουν στην «δεύτερη φορά» του κ. Τσίπρα. Έχουν αναλογισθεί ότι οι σκέψεις και οι πρωτοβουλίες τους, ιδίως μάλιστα εκείνες που θα αποκλίνουν από τις «προδιαγραφές Τσίπρα», μπορεί να «καταγράφονται» για να αποτελέσουν «ύλη» για τον ... δεύτερο τόμο της «Ιθάκης»;…

Πρόβλημά τους, θα μού πείτε. Ναι, αλλά οι άλλοι, οι νυν διασυρόμενοι, απετέλεσαν επί σειρά ετών το δικό μας πρώτο και κύριο πρόβλημα, ενώ αυτοί και τότε και τώρα – πλην του διασυρμού – δεν βλέπω να έχουν πρόβλημα…

Προφανώς δεν το σκέπτονται, τουλάχιστον ακόμη… ‘Όπως δεν σκέπτεται και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ότι το βιβλίο του εξανέμισε την όση είχε απομείνει - και σε εκείνους στους οποίους είχε απομείνει - αξιοπιστία του. Έπαθε ότι ακριβώς είχε πάθει και ο κ. Βαρουφάκης, τον οποίο ειρωνεύεται τώρα, ότι στις κοινοτικές συναντήσεις δεν τον πλησίαζε κανείς. Και πώς να τον πλησιάζει. Με τις πρώτες του «παρεμβάσεις» του, τον «μέτρησαν». Περαιτέρω επαφή μαζί του ήταν «χάσιμο χρόνου». Και σαν να μην έφθανε αυτό, ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης απεκάλυψε ότι κατέγραφε τις συζητήσεις τους στα Συμβούλια… Ποιος συνομιλητής του κ. Τσίπρα δεν θα υποπτεύεται ότι τις συνομιλίες τους κάποτε μπορεί και να τις … δημοσιεύσει για να «αποδείξει» πόσο έξυπνος είναι ο ίδιος και πόσο «λάθος» ο συνομιλητής του; Και καλά όταν πρόκειται για τους «συντρόφους» του. Τα ήθελαν και τα έπαθαν. Τι γίνεται όμως με τους «επισήμους» συνομιλητές του. Ποιος θα τον παίρνει στα σοβαρά με τέτοιο «συγγραφικό παρελθόν;

Στην παρουσίαση του βιβλίου του ο κ. Τσίπρας θα πει «τα δικά του». Όμως τα λόγια δεν μετρούν. Μετρούν οι πράξεις. Και αυτές συνοψίζονται σε δυο λέξεις (πίσω από τις οποίες «έρχετ’ ο Αλέξης»: Ακρισία και αναξιοπιστία. Λέξεις, καθοριστικά καταδικαστικές για «πολιτικό ηγέτη». Και στην επιλογή των συνεργατών του και στην αναδρομική απαξίωσή τους, σε βαθμό προσωπικής, δικής του, απαξίωσης.

Λένε ορισμένοι «νέοι» συνεργάτες του ότι με το βιβλίο του ο Αλέξης καθάρισε τους λογαριασμούς του με το παρελθόν και αρχίζει το νέο του κεφάλαιο… Λάθος. Πρώτον, γιατί ο «πολιτικός ηγέτης» δεν είναι «μπακαλάκος», να κλείνει το «μαγαζί» στην περιοχή όπου έπεσε ο τζίρος γιατί άρχισε να λειτουργεί «σούπερ μάρκετ», και πάει να ανοίξει το «μαγαζάκι» του σε άλλη γειτονιά, με άλλη «επωνυμία». Και δεύτερον, γιατί δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει «νέο κεφάλαιο» για τον κ. Τσίπρα. Και μια που εκείνος διάλεξε ως τίτλο του βιβλίου του την «Ιθάκη» του Καβάφη, ισχύει πολύ καλύτερα για την περίπτωσή του το καταλυτικό του μεγάλου Αλεξανδρινού:

«…δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ,
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλη την γη την χάλασες»..

Για την ακριβολογία νομίζω ότι συγχωρείται μια μικρή παρέμβαση: το «σου» μπορεί να γίνει «μας». Δηλαδή «Έτσι που τη ζωή ΜΑΣ ρήμαξες εδώ»… Τα λοιπά ταιριάζουν απολύτως…