Μαρτυρία-σοκ: Η αστυνομία του Ιράν μας μαστιγώνει 70 φορές αν δεν φορέσουμε μαντήλι

Τα μαντήλια τους ανεμίζουν, εκείνες χαμογελαστές αφήνουν ελεύθερα τα μαλλιά τους και ποζάρουν στο φακό, άλλοτε συνεσταλμένες, άλλοτε με περισσότερο θάρρος… Τα λίγα λεπτά που έχουν στη διάθεσή τους δίχως το υποχρεωτικό χιτζάμπ που «φυλακίζει» το κεφάλι τους σημαίνουν ελευθερία και αυτή την ελευθερία οι γυναίκες του Ιράν λαχταρούν να πιουν μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Αυτή την αίσθηση αφήνουν στον επισκέπτη της σελίδας στο Facebook «My Stealthy Freedom» οι δεκάδες φωτογραφίες νέων γυναικών από την Τεχεράνη και άλλες περιοχές του Ιράν που αψηφώντας τον αυστηρό θρησκευτικό νόμο αποφασίζουν να απαλλαγούν για λίγο από το μαντήλι τους απαντώντας στο κάλεσμα της Ιρανής δημοσιογράφου και δημιουργού της σελίδας, Μασίχ Αλινεζάντ, να πουν «όχι» στην παραβίαση των γυναικείων δικαιωμάτων.

Η Μασίχ Αλινεζάντ με την πρωτοβουλία της να δημιουργήσει το «My Stealthy Freedom» που έως τώρα συγκεντρώνει περίπου 800.000 likes ζητά από τις Ιρανές να αφαιρέσουν δημοσίως το χιτζάμπ, το οποίο έπειτα από την πτώση του σάχη και την επιβολή του ισλαμικού θρησκευτικού νόμου είναι υποχρεωτικό για κάθε γυναίκα από την ηλικία των επτά, και να αναρτήσουν μία φωτογραφία τους στη σελίδα της. Η ανταπόκριση ξεπέρασε τις προσδοκίες της και αρχικά δειλά-δειλά, αλλά στη συνέχεια με ολοένα περισσότερη τόλμη, δεκάδες ήταν οι γυναίκες που συμμετείχαν στην προσπάθειά της.



Ποια είναι, όμως, η Μασίχ Αλινεζάντ, η οποία απελάθηκε από τη χώρα της, καθώς κρίθηκε persona non grata από την ιρανική κυβέρνηση; Ποια είναι η γυναίκα που εγκατέλειψε με πόνο την οικογένειά της και τώρα ζει και εργάζεται στην Νέα Υόρκη ως δημοσιογράφος; Ποια είναι η γυναίκα-σύμβολο που δεν σιωπά όταν σκληροπυρηνικοί κληρικοί την αποκαλούν «πόρνη;

Η Μασίχ Αλινεζάντ μιλάει στο protothema.gr και εξηγεί τον νόμο του χιτζάμπ, την τιμωρία που επιβάλλεται σε όποια γυναίκα εντοπιστεί να κυκλοφορεί δημόσια χωρίς μαντήλι και καλεί τους Δυτικούς πολιτικούς να θέσουν σοβαρά ερωτήματα στην ιρανική κυβέρνηση για την παραβίαση των γυναικείων δικαιωμάτων.



Πώς γεννήθηκε η ιδέα της σελίδας «My Stealthy Freedom»;

Όλα ξεκίνησαν από μία δική μου φωτογραφία. Στο Ιράν ζούσα με περιορισμούς όλη μου τη ζωή. Κάθε φορά που πηγαίνω σε μία ελεύθερη χώρα και νιώθω τον άνεμο στα μαλλιά μου νιώθω ότι βρισκόμουν υπό καθεστώς ομηρίας. Έγραψα για αυτή την αίσθηση και ανήρτησα στο Διαδίκτυο μία φωτογραφία μου από το Λονδίνο σε ένα δρόμο γεμάτο λουλούδια. Έγραψα ότι έτρεχα και ένιωθα τον αέρα στα μαλλιά μου και αισθάνθηκα σαν να ήμουν όμηρος στα χέρια της ιρανικής κυβέρνησης. Βρήκα μία ακόμα φωτογραφία μου ενώ βρισκόμουν στο Ιράν. Οδηγούσα χωρίς μαντήλι στο κεφάλι μου και έγραψα στις Ιρανές ζητώντας  δικές τους φωτογραφίες με τις στιγμές ελευθερίας τους. Ονόμασα τη σελίδα «Η Λαθραία Ελευθερία μου» γιατί δεν επιτρέπεται να βγάλεις το μαντήλι και αν το κάνεις η αστυνομία καραδοκεί. Κάπως έτσι ξεκίνησε το «My Stealthy Freedom» όταν οι γυναίκες από το Ιράν άρχισαν να μου στέλνουν τις δικές τους φωτογραφίες χωρίς χιτζάμπ. Με βομβάρδισαν με φωτογραφίες. Οι Ιρανές εύχονται να είχαν την ίδια ελευθερία.



Τι σημαίνουν για μία Ιρανή οι φωτογραφίες χωρίς χιτζάμπ; Φοβούνται οι γυναίκες που βγαίνουν δημόσια με ακάλυπτο το κεφάλι;

Αν είσαι γυναίκα στο Ιράν ξεκινάς να φοβάσαι από την ηλικία των επτά γιατί τότε ξεκινάς να φοράς χιτζάμπ. Σε ελέγχουν άνθρωποι στο δρόμο για να διαπιστώσουν αν το φοράς σωστά. Ξεκινούμε τον αγώνα, λοιπόν, στα επτά μας χρόνια. Όταν περπατάς στον δρόμο είσαι προετοιμασμένη να δεχθείς προειδοποιήσεις από την αστυνομία ηθών δημοσίως, στους δρόμους. Το να βγάλεις, λοιπόν, φωτογραφίες χωρίς μαντήλι είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας κατά του καταπιεστικού νόμου του χιτζάμπ. Είναι η μόνη επιλογή να ακουστούν. Ρισκάρουν τη ζωή τους για να το κάνουν.



Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι να εκφραστούν στο πλαίσιο αυτών των περιορισμών;

Υπάρχουν πολλές γυναίκες ακτιβίστριες. Οι ακτιβίστριες διαμαρτύρονται για αυτόν τον νόμο. Ωστόσο, αυτές (που στέλνουν φωτογραφίες) είναι απλές γυναίκες από χωριά που δεν έχουν καμία σχέση με τον ακτιβισμό. Θέλουν απλώς να ζήσουν ελεύθερες. Ο μόνος τρόπος να το καταφέρουν είναι να μιλήσουν για τον εαυτό τους. Είναι κανονικές γυναίκες που θέλουν να είναι ο εαυτός τους. Η μόνη επιλογή είναι να μιλήσουν. Είναι το βασικό τους δικαίωμα. Δεν έχουν μία επίσημη φωνή από τα ΜΜΕ του Ιράν. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση βλέπεις μόνο γυναίκες ντυμένες στα μαύρα, ντυμένες με χιτζάμπ. Έτσι, χρησιμοποιούν τους τόπους κοινωνικής δικτύωσης για να ακουστούν. Γίνονται οι ίδιες οι αφηγήτριες της ιστορίας τους.



Αυτό αποτελεί επιλογή μόνο για τις προνομιούχες γυναίκες; Μιλήσατε για Ιρανές που ζουν στην επαρχία. Έχουν ανάλογες επιλογές διαμαρτυρίας;

Κατάγομαι από ένα μικρό παραδοσιακό χωριό. Μερικές γυναίκες δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Όταν νεαρές γυναίκες ξεκινούν τη φοίτησή τους στο Πανεπιστήμιο και αποκτούν πρόσβαση στο Διαδίκτυο ανακαλύπτουν τα δικαιώματά τους. Μπορούν, λοιπόν, με τη σειράς τους να εκπαιδεύσουν τις παλαιότερες γενιές στην επαρχία. Η χρήση του Facebook και άλλων τόπων κοινωνικής δικτύωσης δεν μας βοηθάει μόνο στον αγώνα κατά του υποχρεωτικού χιτζάμπ, αλλά επιτρέπει να σπάσει αυτό το ταμπού και οι κόκκινες γραμμές της κοινωνίας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ για εμάς. Αυτά που μαθαίνουν είναι απλώς προπαγάνδα από τα ισλαμικά ΜΜΕ που υποστηρίζουν ότι όσες γυναίκες αρνούνται να φορέσουν το χιτζάμπ τάσσονται κατά του Ισλάμ. Τα κοινωνικά δίκτυα μας δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσουμε, να ακουστούμε, να μιλήσουμε απευθείας στον κόσμο. Να πούμε στον κόσμο ποιες είμαστε και τι θέλουμε. Να τους πούμε ότι επιθυμούμε την ελευθερία μας και την ελευθερία της επιλογής και για εκείνους. Θέλουμε σεβασμό και θέλουμε να περπατούμε πλάι πλάι μαζί τους. Σύμφωνα με την ιρανική αστυνομία, το περασμένο χρόνο 3,5 εκατ. γυναικών δέχθηκαν προειδοποίηση από την αστυνομία της ηθικής. Γιατί; Γιατί δεν φορούσαν σωστά το ισλαμικό χιτζάμπ και 18 από αυτές δικάστηκαν.



Ποια είναι η τιμωρία για όσες δεν φορούν το ισλαμικό χιτζάμπ;

Όταν μία γυναίκα δεν φοράει μαντήλι δημοσίως τιμωρείται αρχικά με 50- 70 μαστιγώσεις. Ωστόσο, αν κάποια πει «όχι» στο χιτζάμπ χάνει τα βασικά της δικαιώματα. Η βασική τιμωρία είναι ότι χάνει το δικαίωμα στη μόρφωση, χάνει το δικαίωμα να ζει στην ίδια της τη χώρα και στην εύρεση εργασίας. Η βασική τιμωρία είναι ότι σου απαγορεύουν να ζεις στη χώρα σου και να ζεις μαζί με την οικογένειά σου.



Το ίδιο συνέβη σε εσάς;

Ακριβώς το ίδιο συνέβη σε εμένα. Ήμουν πολιτική συντάκτρια. Αποκάλυψα ένα οικονομικό σκάνδαλο, τη βαναυσότητα της κυβέρνησης. Αυτή ήταν η δουλειά μου. Αλλά τώρα εστιάζω στις καθημερινές γυναίκες. Υπάρχουν τόσες πολλές που τους αφαιρούν το δικαίωμα να ζουν στη χώρα τους. Κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι το χιτζάμπ είναι θέμα ήσσονος σημασίας και ότι υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα. Πράγματι, αλλά όταν το χιτζάμπ, ένα κομμάτι ύφασμα είναι στα χέρια της κυβέρνησης, γίνεται μία αλυσίδα γύρω από το λαιμό των γυναικών του Ιράν. Η φωτογραφία χωρίς χιτζάμπ είναι το πρώτο βήμα. Μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για ισότητα. Όταν δεν έχει έλεγχο των μαλλιών σου τότε δεν έχεις έλεγχο της ζωής σου. Είναι τόσο απλό. Πρόκειται για έναν πόλεμο που ξεκινά από ένα κορίτσι επτά ετών και φτάνει σε μία γυναίκα 70 ετών. Είναι ένας καθημερινός πόλεμος ανάμεσα σε μία μεμονωμένη γυναίκα και ολόκληρη την κυβέρνηση. Δεν επιτρέπεται να φορέσεις αυτό που θέλεις, δεν επιτρέπεται να τραγουδάς μόνη σου, δεν επιτρέπεται να ταξιδέψεις χωρίς την άδεια από τον πατέρα σου ή τον σύζυγό σου, δεν επιτρέπεται να παντρευτείς δίχως την άδεια του πατέρα σου. Επομένως, η άρνηση του χιτζάμπ είναι το πρώτο βήμα προς την ισότητα γιατί πιστεύω ότι δίνει στις Ιρανές δύναμη. Όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν έχεις δύναμη, δεν αισθάνεσαι δυνατός για να παλέψεις για τα υπόλοιπα δικαιώματά σου.



Υπάρχουν γυναίκες στο Ιράν που έχουν αποδεχθεί το χιτζάμπ;

Υπάρχουν πολλές γυναίκες που είναι εντάξει με το χιτζάμπ, που το αγαπούν και επιλέγουν να το φορούν. Αλλά ο κύριος λόγος της αποτυχίας: ότι αυτές οι γυναίκες επιλέγουν να το φορούν και δεν αντιδρούν. Όταν η μητέρα μου, η αδελφή μου και όλες οι γυναίκες της οικογένειάς μου είναι ελεύθερες να φορέσουν χιτζάμπ και δεν με βοηθούν να έχω την ίδια ελευθερία όπως εκείνες, τότε είναι και δικό τους λάθος, δική τους ευθύνη. Η ευθύνη του να υπερασπίζεσαι την ελευθερία είναι τεράστια. Δεν μπορείς απλώς να πεις ότι είσαι ελεύθερος να φορέσεις ό,τι θέλεις και απλώς να μην νοιάζεσαι για όλα τα άλλα. Για αυτό η καταπίεση των γυναικών είναι τεράστια, γιατί χρησιμοποιούν την θρησκεία εναντίον μας. Για αυτό το λόγο είναι σημαντικό να μιλάς στους τόπους κοινωνικής δικτύωσης για το θέμα αυτό. Γιατί μπορώ να μιλήσω απευθείας σε αυτές τις γυναίκες που συμφωνούν με το χιτζάμπ και να τους πως «αν πάτε σε μία ξένη χώρα και σας αναγκάσουν να βγάλετε το μαντήλι πώς θα νιώσετε;». Έτσι ακριβώς νιώθω στην ίδια μου τη χώρα.



Όταν σας απέλασαν από το Ιράν υπήρξαν άνδρες που σας υπερασπίστηκαν;

Απελάθηκα από το Ιράν από την κυβέρνηση γιατί εξέθεσα την διαφθορά. Τότε η υποστήριξη ήταν σπουδαία. 350 δημοσιογράφοι συγκέντρωσαν υπογραφές ζητώντας από την κυβέρνηση να μου επιτρέψει να κάνω τη δουλειά μου. Η πρωτοβουλία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, αλλά η συμπάθεια και η αλληλεγγύη ήταν απίστευτη. Μετά τις εκλογές του 2009 καταπίεσαν τον λαό και για αυτό υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι στη φυλακή. Το ποσοστό υποστήριξης των γυναικείων δικαιωμάτων είναι χαμηλό, γιατί το ποσοστό καταπίεσης είναι υψηλό. Εντούτοις, υπάρχουν άνδρες αυτή τη στιγμή στο Ιράν που υποστηρίζουν το δικαίωμα επιλογής των γυναικών και για αυτό καλώ τους άνδρες να συμμετάσχουν στο «My Stealthy Freedom». Έχουν αναρτηθεί στη σελίδα φωτογραφίες ανδρών μαζί με γυναίκες, επομένως δείχνουν την αλληλεγγύη τους. Κάθε φορά η ιρανική κυβέρνηση χρησιμοποιεί τους άνδρες κατά των γυναικών, απειλώντας ότι θα βιαστούν αν δεν φορέσουν το χιτζάμπ, επομένως για τη δική τους ασφάλεια πρέπει να το φορούν. Με αυτό τον τρόπο η ιρανική κυβέρνηση θέλει να καταδικάσει την κοινωνία και λέει στις γυναίκες να φορούν το μαντήλι διαφορετικά θα προκαλέσουν τους άνδρες, γιατί τα μαλλιά τους θα τους ερεθίσουν. Έτσι, υπάρχουν έξι βίντεο στη σελίδα μου όπου γυναίκες περπατούν στο δρόμο χωρίς μαντήλι ενώ δίπλα τους βρίσκονται άνδρες. Οι άνδρες φαίνονται να σέβονται τις γυναίκες, να μην τις ενοχλούν. Με αυτό τον τρόπο, οι γυναίκες δείχνουν στον υπόλοιπο κόσμο και την κοινωνία ότι μπορούν να ζουν ελεύθερες στη χώρα τους. Η κυβέρνηση ψεύδεται όταν λέει ότι οι άνδρες θα επιτεθούν και θα βιάσουν αν μία γυναίκα δε φορά σωστά το χιτζάμπ. Οι άνδρες θα την σεβαστούν και είναι η κυβέρνηση που δεν σέβεται τις γυναίκες. Οι άνδρες είναι ανοιχτόμυαλοι και με παιδεία.



Εφόσον οι άνδρες σέβονται τις γυναίκες δε νομίζετε ότι υπάρχει ελπίδα για αλλαγή στο Ιράν;

Η ιρανική κυβέρνηση θέλει να μας κάνει να χάσουμε την ελπίδα για αλλαγή. Εδώ και 30 χρόνια οι γυναίκες στο Ιράν δε μπορούν να διεκδικήσουν το απλό δικαίωμα του να φορούν ό,τι θέλουν. Για την κυβέρνηση το χιτζάμπ είναι η εικόνα της ισλαμικής δημοκρατίας. Για αυτό το λόγο δεν θέλουν οι γυναίκες να διαλύσουν αυτή την εικόνα. Θέλουν να μας κάνουν να χάσουμε κάθε ελπίδα. Μέσω του Διαδικτύου όταν ο κόσμος έρχεται κοντά, υπάρχει η ελπίδα και το μέλλον είναι λαμπρό. Χάρη στους τόπους κοινωνικής δικτύωσης δε μπορούν να μας φιμώσουν. Αλλά το θέμα είναι ότι αν καμία από τις γυναίκες πολιτικούς στον κόσμο δεν συνταχθεί στον αγώνα μας δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν υποστηρίζω ότι θα φέρουν εκείνες την αλλαγή, αλλά η διεθνής πίεση είναι σημαντική, η διεθνής κοινότητα έφερε την ιρανική κυβέρνηση στη Γενεύη για συνομιλίες. Κατά τον ίδιο τρόπο, λοιπόν, κι εμείς επιθυμούμε συνομιλίες και διαπραγμάτευση για τα γυναικεία δικαιώματα στο Ιράν. Το δεύτερο βήμα, λοιπόν, είναι η ελπίδα, είναι η προσοχή που μπορούμε να τραβήξουμε από τις γυναίκες πολιτικούς του κόσμου. Πάνω από 30 χρόνια η ιρανική κυβέρνηση δεν απαντά στις διαμαρτυρίες μας, στα αιτήματά μας γύρω από το καταπιεστικό χιτζάμπ. Θέλουμε οι γυναίκες πολιτικοί να εντάξουν το χιτζάμπ στην ατζέντα τους. Και όταν ταξιδεύουν στο Ιράν και επισκέπτονται την ιρανική κυβέρνηση να θυμούνται ότι υπάρχουν πολλές καθημερινές γυναίκες που αρνούνται το χιτζάμπ. Έτσι, δε θα έπρεπε ούτε εκείνες να το φορέσουν στις επισκέψεις τους. Η τουλάχιστον να θέσουν ένα ερώτημα για αυτό. Η σκλαβιά ήταν παράνομη. Αν κανείς δεν αντιδρούσε θα υπήρχε ακόμα και σήμερα σκλαβιά. Οι Ιρανές δε θέλουν να είναι σκλάβες ενός νόμου που δημιουργεί διακρίσεις. Δε θα κινδυνεύσει μία ξένη πολιτικός αν πει όχι στο νόμο αυτό.



Δεν πιστεύετε ότι η εκλογή του προέδρου Χασάν Ρουχάνι θα φέρει ελπίδα; Δεν είναι διαφορετικός από τον προκάτοχό του;

Ο πρόεδρος του Ιράν, Χασάν Ρουχανί, είναι διαφορετικός από τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, αλλά τα γυναικεία δικαιώματα και το χιτζάμπ είναι άλλο ζήτημα. Δεν έχει σημασία αν στην προεδρία είναι ο Ρουχανί, γιατί όλοι πιστεύουν στην ισλαμική δημοκρατία πως το χιτζάμπ είναι σύμβολό της. Ο Ρουχανί απέναντι στο μαντήλι δεν έχει καμία δύναμη. Ο Ρουχανί βρίσκεται εκεί για να επιλύσει το πυρηνικό ζήτημα, άρα δεν βλέπουμε μεγάλες αλλαγές σχετικά με τα γυναικεία δικαιώματα μετά την ανάληψη εξουσίας του. Βέβαια, πρέπει να πω ότι έφερε ελπίδα στη χώρα γιατί ο λαός δε θέλει να είναι απομονωμένος. Βρίσκεται εκεί, λοιπόν, για να λύσει το θέμα των πυρηνικών. Αλλά κανείς δεν υπάρχει για να λύσει το θέμα των γυναικών. Μερικές φορές η κυβέρνηση επιτίθεται στις γυναίκες υποστηρίζοντας ότι τάσσονται κατά της χώρας τους. Όχι, όταν έγιναν οι συνομιλίες στη Γενεύη (για τα πυρηνικά) ο κόσμος ήταν χαρούμενος. Θέλουμε τις ίδιες συνομιλίες. Θέλουμε τις ίδιες διαπραγματεύσεις. Για πάνω από 30 χρόνια λέγαμε την Αμερική εχθρό και τώρα βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι διαπραγματεύσεων. Γιατί δεν βρίσκεται η ιρανική κυβέρνηση στο ίδιο τραπέζι με τον λαό; Έπειτα από 30 χρόνια κατάφεραν να σπάσουν τον πάγο και μιλούν με την Αμερική, επομένως μπορούν να σπάσουν τον πάγο και να μιλήσουν στις γυναίκες. Μερικές γυναίκες φεύγουν από το Ιράν γιατί δε θέλουν να ζουν σε ένα μέρος όπου τα βασικά δικαιώματά τους καταπατώνται. Η ιρανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η οικογένεια είναι σημαντική. Αντιθέτως, με αυτό τον τρόπο σπάνε τους οικογενειακούς δεσμούς. Κάνουν πλύση εγκεφάλου στις οικογένειες. Ο πατέρας μου που είναι ένας απλός αγρότης σε ένα μικρό χωριό μαθαίνει όλες τις ειδήσεις από την κρατική τηλεόραση. Όταν λοιπόν η κρατική τηλεόραση μετέδωσε ότι έπεσα θύμα βιασμού από τρεις άνδρες όσο βρισκόμουν στο Λονδίνο τι να περιμένει κανείς από τον πατέρα μου; Για αυτό θέλω να πω την ιστορία μου. Θέλω να μιλήσω απευθείας στον πατέρα μου. Δεν έχω τη δυνατότητα να πάω στην χώρα μου, αλλά μέσω των κοινωνικών δικτύων ταξιδεύω μέχρι εκεί. Θέλω να του πω ότι τον αγαπώ και ότι τον σέβομαι και θέλω να με σεβαστεί και εκείνος.



Ποια ακριβώς ήταν η αποκάλυψη που κάνατε και σας οδήγησε στην απέλαση;

Η ιρανική κυβέρνηση με μισεί. Αποκάλυψα το σκάνδαλο το 2005 για τους Ιρανούς βουλευτές. Έλεγαν ότι έχουν χαμηλούς μισθούς και εγώ αποκάλυψα το ποσό που λάμβαναν. Έλεγαν ότι ο μισθός τους ήταν ίδιος με εκείνον των νοσηλευτών, των δασκάλων, των εργατών. Βρήκα, λοιπόν, ότι ο μισθός τους ήταν τέσσερις φορές υψηλότερος από αυτόν των εργατών, ενώ έπαιρναν και μπόνους. Το δημοσίευσα. Με απέλασαν. Γιατί; Γιατί την επόμενη ημέρα συγκεντρώθηκαν δάσκαλοι έξω από τη βουλή για να διαμαρτυρηθούν και απαιτούσαν τον ίδιο μισθό με τους βουλευτές. Ήταν εξοργισμένοι και η κυβέρνηση με απέλασε. Υποκρίνονταν ότι ζούσαν απλές ζωές σαν τους εργάτες. Την ίδια στιγμή, έγραψα ένα άρθρο για τον Αχμαντίνετζαντ συγκρίνοντας τον με έναν εκπαιδευτή δελφινιών. Επειδή εμφανιζόταν συχνά στην τηλεόραση έχοντας πάντα πολλούς ανθρώπους γύρω του που τον υποστήριζαν όπως υποστηρίζουν τον ηγέτης της Βορείου Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, είπα ότι αυτός ο κόσμος είναι σαν δελφίνια. Όταν δείξεις ένα ψάρι σε ένα δελφίνι εκείνο θα χορέψει και θα τραγουδήσει. Κανείς δεν ξέρει ότι το τραγούδι του δεν είναι όμορφο γιατί το κάνει μόνο και μόνο για το ψάρι. Κρατούν τα δελφίνια πεινασμένα και μετά τους δείχνουν λίγο ψωμί ή λίγο ψάρι για να τα κάνουν να χορέψουν και να τραγουδήσουν. Αυτό έκανε ο Αχμαντίνετζαντ και αυτό έγραψα ότι έκανε στον κόσμο που ήταν δίπλα του. Χόρευαν και τραγουδούσαν γιατί είχαν ανάγκη.



Ποια άλλη αποκάλυψη κάνατε;

Ένα ακόμα που τους εξόργισε ήταν ότι έγραψα για τις εκτελέσεις ανθρώπων μετά τις εκλογές του 2009. Ισχυρίζονταν ότι δεν είχαν σκοτώσει κανέναν, αλλά εγώ πήρα συνέντευξη από τις οικογένειες των θυμάτων. Αποκάλυψα ότι 57  άνθρωποι εκτελέστηκαν. Δεν ήταν εύκολο να μιλάω σε μητέρες που έλεγαν τις λεπτομέρειες για τον τρόπο που εκτελέστηκαν οι αγαπημένοι τους ή για το πώς τους βασάνισε το ιρανικό καθεστώς. Πήρα συνέντευξη από τις οικογένειες εκατοντάδων ανθρώπων που φυλακίστηκαν. Έστειλα τα ονόματα των οικογενειών και των ανθρώπων που εκτελέστηκαν στον αντιπρόσωπο του Ιράν στον ΟΗΕ και εκείνος αναφέρθηκε σε αυτά τα ονόματα. Επίσης, ξεκίνησα να καταγράφω τις φωνές των μητέρων και έκανα ένα ντοκιμαντέρ για τους 57 Ιρανούς πολίτες που εκτελέστηκαν από το καθεστώς. Κανείς δε μιλάει για αυτούς, αλλά υπάρχουν. Η φωνή των μητέρων δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Με μισούν γιατί δίνω φωνή στον κόσμο που δεν έχει φωνή. Ενισχύω τις γυναίκες, τις μητέρες και αυτό είναι επικίνδυνο γιατί η κυβέρνηση δε θέλει να δώσει δύναμη στο λαό.



Είχατε πάρει συνέντευξη από έναν κληρικό που σας αποκάλεσε «πόρνη» επειδή δεν φοράτε χιτζάμπ…

Ναι, ο κληρικός μου είπε ότι τον αηδιάζω επειδή δεν φοράω χιτζάμπ. Έχει μία εβδομαδιαία εφημερίδα και είχε γράψει σε αυτή ότι ήμουν πόρνη. Τον ρώτησα γιατί το έγραψε και μου είπε ότι δεν φταίει εκείνος, αλλά σύμφωνα με το Ισλάμ ο τρόπος ζωής μου δείχνει ότι είμαι πόρνη. Ο τρόπος ζωής μίας Δυτικής γυναίκας για εκείνους είναι ο τρόπος ζωής μίας πόρνης. Δεν έχουν τη δύναμη να πουν ότι οι Δυτικές γυναίκες είναι πόρνες, αλλά κατηγορούν εμάς. Όταν τον ρώτησα γιατί αποκαλεί μόνο εμένα πόρνη, ενώ υπάρχουν πολλές Ιρανές που ζουν στη χώρα χωρίς χιτζάμπ μου απάντησε ότι αυτές μπορούν να φύγουν από το Ιράν. Τα μαλλιά μου, όμως, είναι σημαντικά για εμένα. Αποτελούν κομμάτι του σώματός μου. Δε θέλω να ντρέπομαι για αυτά και να τα κρύβω.
Κάτι ακόμα για το οποίο με μισούν είναι ότι όταν έφυγα από το Ιράν είπα στον εαυτό μου ότι δε θα σταματήσω να παίρνω συνεντεύξεις από ανθρώπους που ζουν στο Ιράν. Συνεχίζω να παίρνω συνεντεύξεις από πολιτικούς μέσω τηλεφώνου και τους θέτω ερωτήματα που δεν μου επέτρεπαν να θέσω όσο βρισκόμουν στη χώρα μου. Πήρα συνέντευξη από περίπου 100 πολιτικούς και κληρικούς. Μπορεί, λοιπόν, να με απέλασαν, αλλά εγώ βρίσκομαι ακόμα εκεί, μέσω τηλεφώνου, μέσω των τόπων κοινωνικής δικτύωσης. Τη στιγμή που ο Ρουχανί μιλάει στο CNN, ή ο υπουργός Εξωτερικών Tzαβάντ Ζαρίφ γράφει ένα άρθρο στην Washington Post εγώ δίνω την δυνατότητα σε μία απλή γυναίκα από το Ιράν να μιλήσει στον Guardian στην Washington Post ή στο CNN. Πρόκειται για νίκη της απλής γυναίκας του χωριού να έχει την ίδια δυνατότητα να μιλήσει όπως ο πρόεδρος και ο υπουργός της χώρας της. Βέβαια υπάρχουν φορές που νοσταλγώ τη χώρα μου και νιώθω ένοχη που έφυγα από το Ιράν. Αισθάνομαι ότι θα έπρεπε να είμαι εκεί και να αγωνίζομαι.



Προτείνετε στις πολιτικούς που επισκέπτονται το Ιράν να λένε «όχι» στο χιτζάμπ;

Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι οι Δυτικοί πολιτικοί αγνοούν τη φωνή των γυναικών του Ιράν. Προτείνω σε όσους ξένους πολιτικούς επισκέπτονται το Ιράν να αρνούνται το χιτζάμπ και να δείξουν το ίδιο θάρρος με τις απλές γυναίκες και να πουν όχι στο μαντήλι. Όταν Ιρανοί πολιτικοί ταξιδεύουν στο εξωτερικό ζητούν να αφαιρεθούν όλα τα οινοπνευματώδη από τα επίσημα δείπνα. Εφόσον λοιπόν, η ιρανική κυβέρνηση ζητάει από ξένες κυβερνήσεις να σεβαστούν την ισλαμική αξία, γιατί δεν σέβεται την ανθρώπινη αξία; Δε θέλω οι ξένες κυβερνήσεις να εμπλέκονται με τα εσωτερικά ζητήματα, αλλά όταν επισκέπτονται τη χώρα θέλω να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους.



Ο ελληνικός και ο περσικός πολιτισμός έχουν κοινά στοιχεία. Πώς μπορεί η Ελλάδα να συμβάλει στην προσπάθειά σας;

Το Ιράν και η Ελλάδα έχουν την ίδια κουλτούρα. Οι Έλληνες κατανοούν τις Ιρανές καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη Δυτική χώρα. Η Ελλάδα μπορεί να δώσει φωνή στις Ιρανές. Οι αδελφές σας είναι εκείνες που είναι τόσο έξυπνες ώστε να συγκεντρώνουν το 60% των φοιτητών στα πανεπιστήμια. Μπορείτε να γίνετε η φωνή αυτών των γυναικών και να δείξετε αλληλεγγύη. Οι Ιρανές εκτιμούν όταν ο κόσμος δείχνει συμπαράσταση. Οι Ιρανές είναι σαν όμηροι που παλεύουν για την ελευθερία τους.



Πώς βλέπετε τη συμφωνία για τα πυρηνικά; Θα είναι θετική για τη χώρα;

Ο λαός είναι χαρούμενος για τη συμφωνία των πυρηνικών. Έπειτα από 30 χρόνια επιτέλους το Ιράν και οι ΗΠΑ ήρθαν κοντά για να συζητήσουν. Εμείς δε θέλουμε να είμαστε απομονωμένοι. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για την ίδια μας την κοινωνία.



Στείλτε ένα μήνυμα στους Έλληνες και πείτε μας τα μελλοντικά σχέδιά σας

Οι καλύτεροι φίλοι μου στο Λονδίνο ήταν Έλληνες. Η κουλτούρα και η ιστορία μας, μας βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα όσα συμβαίνουν. Μία ημέρα θα κρατιόμαστε χέρι-χέρι και θα βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γνωρίζουν από σύνορα. Μην αφήνετε τα σύνορα να μας χωρίζουν και να προκαλούν καταπίεση.  Όσο για τα όνειρά μου, στόχος μου είναι μία έκθεση σε ολόκληρο τον κόσμο με τις φωτογραφίες των γυναικών που πέταξαν το χιτζάμπ.
 
*Στην Μασίχ Αλινεζάντ απονεμήθηκε το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ελευθερίας για τη δημιουργία της σελίδας της, κατά την Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής της Γενεύης τον περασμένο Φεβρουάριο