Λύση των δύο κρατών: Ένα σχέδιο «νεκρό» που δεν πρόκειται να ξαναζωντανέψει με καμία αναγνώριση Παλαιστίνης

Ακόμη και για όσους οι κρίσεις στη Μέση Ανατολή είναι σαν το κυριακάτικο ανάγνωσμα εφημερίδων μαζί με τον καφέ, η σημερινή εικόνα στην περιοχή είναι πολύ πιο πολύπλοκη και δεδομένα πιο σύνθετη από κάθε άλλη.

Το Ισραήλ, μετά τη 7η Οκτωβρίου, την εισβολή της Χαμάς και τις σφαγές αμάχων έχει εξαπολύσει μία επίθεση που δείχνει στρατηγικό σχεδιασμό πολυετή, μεθοδικό και ξεκάθαρα ένα πλάνο στο οποίο στόχος είναι η ριζική αλλαγή των δεδομένων και όχι ακόμη μία συμφωνία ή ακόμη μία Συνθήκη. Οι κινήσεις του Πρωθυπουργού του Ισραήλ και της κυβέρνησής του έχουν καταφέρει όχι απλά να φέρουν σε δύσκολη θέση ολόκληρο το σύστημα αντιπάλων του Ισραήλ αλλά κυρίως αυτό των φίλων και δεδηλωμένων εταίρων του.

Το Ισραήλ μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια από την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του μετά από τη θηριωδία του Ολοκαυτώματος, έχει καταφέρει πέρα από το να απολινώσει κάθε όμορη με τα σύνορά του απειλή, να στείλει μηνύματα με μαχητικά στην Τεχεράνη αλλά και να δώσει σε όσους πιστεύουν πως υπάρχει κάποια αξία στα εντάλματα σύλληψης από το Διεθνές Δικαστήριο μία ξεκάθαρη θέση: «το τέλος αυτή τη φορά το γράφουμε εμείς».

Τα δεδομένα στα πεδία, με το αίμα αθώων να χύνεται ακόμη είτε από σφαίρες είτε από τον λιμό, είναι σαφέστατα πιο απτά από τα όσα εξελίσσονται σε επίπεδο διπλωματίας. Το Ισραήλ θα βρεθεί στη Νέα Υόρκη και θα είναι δεδομένο πως θα επιχειρήσει να χτυπήσει όσους επέλεξαν να βρεθούν απέναντί του με κάθε τρόπο. Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου μπορεί να μην έχει δημόσια δηλώσει πουθενά πως έχει στα σκαριά μία εισβολή και απόλυτη κατοχή της Δυτικής όχθης – έχει τους ακροδεξιούς του εταίρους να το πράττουν – αλλά είναι ξεκάθαρο ακόμη και σε όσους «συντονίζονται» τώρα με τα όσα γίνονται πως δεν θα διστάσει στιγμή να κάνει αυτό που θα του δώσει, έστω και πρόσκαιρα, πλεονέκτημα.

Αναλυτές, κυρίως από το Ισραήλ, επιχειρούν τις τελευταίες ώρες να βάλουν στο πίσω μέρος της μεγάλης εικόνας τη συγκεκριμένη κίνηση και δηλώνουν πως ο Νετανιάχου δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει περαιτέρω κινδύνους τόσο σε εσωτερικό όσο και εξωτερικό κι αν τελικώς επιχειρήσει μία τέτοια κίνηση στη Δυτική Όχθη αυτή πιθανότατα θα γίνει στον λεγόμενο και τομέα «C» ο οποίος τυπικά και πρακτικά δεν απειλεί ούτε την Παλαιστινιακή κοινότητα. Ο Νετανιάχου όμως ούτε ανακόλουθος είναι ούτε και αδαής και είναι ξεκάθαρο πως δεν χρειάζεται καμία απολύτως εισβολή στη Δυτική Όχθη, καθώς έχει εδώ και μήνες εξαπολύσει πόλεμο κανονικό κατά των Παλαιστινίων της περιοχής μέσα από έναν «στρατό» εποίκων. Μέσα σε διάστημα 18 μηνών οι εποικισμοί στην περιοχή είναι τριπλάσιοι από το 2023 και παρά το γεγονός πως επίσημα ο εποικισμός θεωρείται από τον ΟΗΕ έγκλημα πολέμου το Ισραήλ έχει πάρει την απόφαση να θεωρεί τα συγκεκριμένα ψηφίσματα και τις διαχρονικές παγκόσμιες νόρμες «ψιλά γράμματα».

Σε έναν πόλεμο είναι ξεκάθαρο πως η κάθε πλευρά θα αξιοποιήσει τα δικά της ισχυρά χαρτιά και όπλα. Το Ισραήλ το πράττει δεδομένα απέναντι στους εχθρούς του – ορατούς και αόρατους – με τρόπο μαεστρικό μόνο που ο αντίκτυπος των ενεργειών στα πεδία και τις μάχες – πραγματικές και διπλωματικές – σε τόσο δύσκολες καταστάσεις δεν μετριέται με τους μήνες αλλά μάλλον με τις δεκαετίες. Η βασική αλλαγή που έχει ήδη πραγματοποιηθεί από τα πεπραγμένα του Ισραήλ είναι πως η δράση της Κυβέρνησης της χώρας έχει περάσει προ πολλού από το ξεκάθαρο δικαίωμά της στην άμυνα σε ένα επίπεδο στο οποίο διακυβεύονται σύνορα και ισορροπίες που ποτέ στο παρελθόν, μεγαλύτερα πολιτικά και όχι μόνο ονόματα του Ισραήλ δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν.

Το Ισραήλ, που πάντα είχε τα πόδια στο παρόν σχεδιάζοντας και ορίζοντας το μέλλον, σήμερα μοιάζει να ζει για το τώρα και τη στιγμή μετρώντας σε ένα ιδιότυπο – ακραίο για τη Δύση ζύγι – φίλους και εχθρούς. Το νεαρό – με χρόνους ιστορικούς – Ισραήλ επιλέγει μόλις κατάφερε να πατήσει στα πόδια του να τρέξει αντί να περπατήσει και αυτό εγκυμονεί σημαντικούς κινδύνους όχι μόνο για το ίδιο αλλά και τη σταθερά που το κρατάει μέσα σε αυτή τη δίνη όρθιο. Στην περίπτωση του Ισραήλ αυτή η σταθερά είναι οι ΗΠΑ αλλά και αυτές είναι μάλλον καθαρό πως δεν έχουν «τυφλή» εμπιστοσύνη στον Νετανιάχου ειδικά μετά τα χτυπήματα στην Ντόχα.

Μέσα από το κάτοπτρο του Ισραήλ όμως και τη δεδομένη έκθεση που έχει και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ υπάρχουν και απτά δεδομένα που θα πρέπει να προβληματίσουν πρωτίστως τον ίδιο τον Λευκό Οίκο.

Το γεγονός για παράδειγμα πως το ταξίδι Ρούμπιο στον κόσμο και η προσπάθεια να μεταπειστούν οι παραδοσιακοί των ΗΠΑ σύμμαχοι να μην αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό κράτος κάθε άλλο από επιτυχημένη είναι. Η Βρετανία διατηρώντας βηματισμό ηγέτιδας της Κοινοπολιτείας αναγνώρισε όπως είχε δεσμευθεί την Παλαιστινιακή οντότητα αμέσως μετά τις Αυστραλία και Καναδά και όλα αυτά μερικές μόλις ώρες μετά την αποχώρηση Τραμπ από το Ηνωμένο Βασίλειο… Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία δεν θα είναι οι μόνες που θα συγκροτήσουν επίσης το μέτωπο απέναντι όχι μόνο στον Νετανιάχου αλλά και τον Τραμπ, και αυτό πέρα από κίνηση αντίθεσης είναι και το πρώτο αν όχι ευρωπαϊκό έστω «εξωαμερικανικό» όχι στην Ουάσιγκτον.

Η λύση των δύο κρατών που ο ίδιος ο Τραμπ στην πρώτη του θητεία πρόταξε με κάθε τρόπο – αναγνωρίζοντας όμως ως Πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ – είναι «νεκρή» εδώ και τουλάχιστον 8 χρόνια. Ακόμη κι αν η σορός της επιστρέψει στο προσκήνιο, όπως και οι δεκάδες σοροί απαχθέντων που ακόμη κρατά ως μακάβριο χαρτί διαπραγμάτευσης η Χαμάς, τίποτε δεν θα τη φέρει πίσω στη ζωή. Οι πληγές αυτές θα παραμείνουν άλλωστε «παραδοσιακά» επώδυνες ακόμη κι αν τα τραύματα επουλωθούν κάποτε…