Αμερικανικές εκλογές: O Τραμπ παίζει την... τελευταία του μάσκα

Πώς τσιμπάει αλήθεια ο ψηφοφόρος του σήμερα ότι ένας πολιτικός που πετάει τη γραβάτα του, βγάζει το σακάκι και σηκώνει τα μανίκια είναι άξιος να του κάνει τη δουλειά; Ως τέχνασμα πολιτικού μάρκετινγκ είχε επιτυχία κάποτε. Οταν το έκανε ο Κένεντι, ένα πελώριο χαμόγελο απλώθηκε από τη μια άκρη της Αμερικής στην άλλη, κι έγινε και εξαγώγιμο gadget σε εκλογικές καμπάνιες. Οι επικοινωνιολόγοι του τότε το σκέφτηκαν αφού βρήκαν πρώτα το σύνθημα «To get the job done». Δηλαδή «Για να γίνει η δουλειά, ψήφισε αυτόν». Ηταν εποχές, βλέπετε, που ο λόγος έπρεπε σιγά-σιγά να δώσει χώρο και στην πράξη για να γίνει πιστευτός. Και αυτή η πράξη σημειολογικά βρήκε την έκφρασή της στο σήκωμα των μανικιών. Το επανέφερε, λοιπόν, τις προάλλες ο Ντόναλντ Τραμπ βγάζοντας και πετώντας τη γραβάτα του μπροστά σε ένα αλαλάζον κοινό, που εκτός από στημένο ήταν και παρωχημένο. Οπως το μαρκετίστικο κόλπο. Οπως το «στριπτίζ» του πολιτικού που θέλει να αποδείξει ότι είναι δυνατός ιδίως στα δύσκολα και ότι σηκώνει μανίκια και γίνεται εν ανάγκη ακόμα και οικοδόμος σε γιαπί. «Θα σου χτίσω εγώ το μέλλον σου», ήταν κάποτε το σύνθημα.

Ο «άτρωτος» Πρόεδρος

Ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ επανέφερε την ιδέα, το concept που λέμε τώρα! Ούτε 20 ημέρες πριν από την εκλογική αναμέτρηση, ούτε 20 ημέρες μετά την εισαγωγή του σε νοσοκομείο με κορωνοϊό. Και το επανέφερε για να πει αυτό που οι πιο σοβαροί Αμερικανοί αναλυτές θεωρούν το ύστατο όπλο του: να δείξει, όπως γράφαμε την προηγούμενη Κυριακή, ότι σε αντίθεση με τον αντίπαλό του που συνεχώς τον λέει γέρο και ασθενικό, αυτός είναι άτρωτος, βιονικός, πέρασε τον κορωνοϊό «για πλάκα». Το ίδιο και ο 14χρονος γιος του!

«Ο Μπάρον είχε κι αυτός τον κορωνοϊό. Τον κινεζοϊό, όπως τον λέω, γιατί για μένα “κορώνα” σημαίνει Ιταλία, ενώ το “κινεζό” παραπέμπει στη χώρα από την οποία μας ήρθε. Για πολύ λίγο είχε τον ιό ο Μπάρον. Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος ήξερε ότι τον είχε. Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά και το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι δυνατό και νικάνε τον ιό κατά 99,9%. Και ο Μπάρον είναι υπέροχος και ελεύθερος. Και γι’ αυτό σας λέω, μη φοβάστε!». Ολο αυτό, το απόλυτα σουρεαλιστικό, με ένα πλήθος απελπιστικά στημένο μπροστά από το προεδρικό αεροσκάφος, πίσω από τον «πρώτο» επιβάτη του, θα πει κάποιος ότι αγγίζει (εάν δεν ξεπερνά κιόλας) τα όρια του υπερφυσικού. Ασχέτως εάν ένα όχι αμελητέο κομμάτι του αμερικανικού λαού το βλέπει και το τρώει. Αγγίζει όμως συνάμα και μια πιο ρεαλιστική πτυχή, η οποία παραπέμπει σε αυτά που ο ίδιος πιστεύει και πολλοί συμφωνούν μαζί του πως είναι τα δυνατά του χαρτιά, τα επιτεύγματά του στα πέντε χρόνια θητείας του: οικονομία και πολυμέτωπες δράσεις στην εξωτερική πολιτική που «έκαναν την Αμερική μεγάλη ξανά».

Τα «δυνατά χαρτιά»...

Εφυγε από τη Συρία. Επανέφερε κυρώσεις κατά του Ιράν. Σκότωσε χειρουργικά τον Ιρανό Κασέμ Σολεϊμανί, αποκαλύπτοντας στοιχεία που τον χαρακτήριζαν μέγα τρομοκράτη, έτοιμο να επιφέρει μεγάλο πλήγμα σε αμερικανικούς στόχους, σημαίνον πρόσωπο (στρατηγός) στην ιρανική ιεραρχία, και όμως, παρά τις απειλές, δεν είδαμε αντίποινα, έως τώρα τουλάχιστον. Πέραν αυτών, άλλες πράξεις που, ως φαίνεται, μετρούν πολύ στην κρίση του λεγόμενου μέσου Αμερικανού ως επιτεύγματά του, πάντα στο πνεύμα του «να κάνουμε την Αμερική σπουδαία ξανά», ήταν ότι:

■ Το 2018 άρχισε να βάζει δασμούς και άλλα εμπόδια στο εμπόριο με την Κίνα, με στόχο να την αναγκάσει να αλλάξει «αθέμιτες εμπορικές τακτικές» της. Κατηγόρησε το Πεκίνο για τη διασπορά του κορωνοϊού και, για να αποσείσει τις δικές του ευθύνες για το ξέσπασμα της πανδημίας στην Αμερική, όπου κατάφερε μάλιστα, παρά το γεγονός ότι μετράει κιόλας περίπου 8,25 εκατομμύρια κρούσματα και σχεδόν 225.000 νεκρούς, να επιβάλει ως σύνθημα τον όρο chinavirus αντί για coronavirus.
■ Εβγαλε τις ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ισχυριζόμενος ότι δεν τις προστάτεψε, κατ’ επέκταση όλο τον κόσμο, από τον ιό που ξεκίνησε από την Κίνα. Αυτή η απόφαση, πέραν του ότι ικανοποίησε τα λαϊκά ένστικτα, συνοδεύτηκε και από το επίσης ελκυστικό γεγονός ότι εξοικονομούνται περίπου 900 εκατ. δολάρια που ήταν η διετής προϋπολογισμένη συνεισφορά της Αμερικής στον ΠΟΥ.
■ Αποσύρθηκε από τη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, το 2015, πείθοντας πολλούς Αμερικανούς ότι δεν υπάρχει υπερθέρμανση του πλανήτη και δείχνοντάς τους και τον λογαριασμό, που σίγουρα με την αποχώρηση θα είναι κατά πολύ χαμηλότερος, αφού οι στόχοι για περιορισμό των ρύπων έχουν άμεσο οικονομικό κόστος.
■ Κήρυξε την Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ, χάρη στο οποίο αναμένεται να κερδίσει σημαντική εκλογική υποστήριξη από το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ.
Ολα αυτά, λοιπόν, τα «δυνατά χαρτιά» έχασαν μεγάλη αξία με τον ερχομό του κορωνοϊού. Ο οποίος, ακόμα κι αν ήρθε από την Κίνα, όπως θέλει να πιστεύει ο πρόεδρος, σκότωσε έως τώρα πάνω από 200.000 Αμερικανούς και γονάτισε την οικονομία. Ο τρόπος που διαχειρίστηκε, ή μάλλον δεν διαχειρίστηκε, την κρίση εκτιμάται ότι «εξηγεί» τη διαφορά των 11 ποσοστιαίων μονάδων (54%-43%) υπέρ του Μπάιντεν, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση που έγινε από την εταιρεία Marist Poll για τα δίκτυα NPR/PBS Newshour.

...δυνατά καίγονται

Η πρώτη ανάλυση δείχνει ότι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών συνεχίζει να υπερέχει στους μαύρους ψηφοφόρους, στους Λατίνους, στους λευκούς με πανεπιστημιακή μόρφωση, στις γυναίκες, σε ανθρώπους που ζουν σε πόλεις και συνοικίες αυτών, σε νέους ψηφοφόρους και σε ανεξάρτητους. Η μεγάλη δεξαμενή από την οποία ανέκαθεν ψάρευε ο Τραμπ, και που είναι από το συντηρητικό έως και υπερσυντηρητικό κομμάτι της Αμερικής, εκείνο που καταλαμβάνει τις Μεσοδυτικές Πολιτείες, κυρίως τις επαρχίες τους, που φοβάται και δεν θέλει τους ξένους ή, ακριβέστερα, δεν θέλει άλλους ξένους, εκείνο που κυριαρχείται από άνδρες, με πιο σκληρό πυρήνα την ηλικιακή ομάδα «50 και βάλε».

Ολο αυτό το «πακέτο ψηφοφόρων» πριν από την έλευση του COVID-19 έμοιαζε και έως έναν βαθμό ήταν συμπαγές και πανίσχυρο. Η αρρώστια, η νοσηλεία και περίθαλψη, όπου αυτή ήταν δυνατή, ο θάνατος οικείων ή απλώς γνωστών, το πένθος, ο φόβος. Ολα τραυμάτισαν το μέτωπο των τραμπιστών. Πολλοί από τους οποίους ήδη έχουν δηλώσει ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν στις 3 Νοεμβρίου. Αγνωστος «Χ» είναι ο αριθμός εκείνων που θα αλλαξοπιστήσουν και θα πάνε στον Μπάιντεν.

Ωστόσο, υπάρχει μία ακόμη παράξενη και δύσκολα εξηγήσιμη αίσθηση (που μπορεί να είναι και φόβος) ότι «δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα με τον Τραμπ». Η ικανότητά του να παραποιεί γεγονότα, να παρουσιάζει τα λάθη και κουσούρια του ως παραστρατημένα προτερήματα, στην πιο ήπια εκδοχή, και ταυτόχρονα να επιστρατεύει θεμιτά η αθέμιτα μέσα για να πετυχαίνει στόχους είναι στοιχεία που τον κρατούν ακόμα γερά μέσα στο παιχνίδι. «Λίγοι θα το παραδεχτούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της Αμερικής ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το τέλος του Ντόναλντ Τραμπ», γράφει στους «Financial Times» o Εντουαρντ Λους, που όμως ταυτόχρονα προβλέπει ότι κι αν ακόμα συμβεί αυτό, «δεν θα απαλλαγεί η χώρα από τον τραμπισμό».

Ο ίδιος δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να τα καταφέρει ο νυν πρόεδρος, εκτιμώντας ότι βρισκόμαστε μπροστά στις πιο απρόβλεπτες εκλογές στην Ιστορία των ΗΠΑ.

«L’État, c’est moi»

«Αν χάσει όμως», συμπληρώνει, «μην τον ξεγράψετε». Γιατί; Γιατί «το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πια είναι αυτός». Που πάει να πει ότι ο πυρήνας που τώρα τον αποτελεί εκπροσωπεί «τη χριστιανική δεξιά της Αμερικής», που έχει πια «αγκαλιάσει τον εσωτερικό της Βλαντιμίρ Λένιν - ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Επομένως, ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει τώρα, με τον Τραμπ να πετάει γραβάτα, να σηκώνει μανίκια και να αραδιάζει δικές του, αυτοδημιούργητες αξίες, θα συνεχίσει να αντανακλά ένα πλήθος με MAGA πηλήκιο, στρατιωτικά παρατεταγμένο πίσω του ως ντεκόρ. Που, ακόμα κι αν ηττηθεί αυτός, ετούτο το ντεκόρ θα μείνει...