Το προηγούμενο Σάββατο που μιλήσαμε ο Λεονάρντο Κούτρης ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος. Βρισκόταν ήδη σε κάποιο μπαρ, στο κέντρο του Ηρακλείου, μαζί με τους συμπαίκτες του, κάποιους φίλους του και παράγοντες του Εργοτέλη στον οποίο παίζει ως αριστερός μπακ χαφ.
Γιόρταζαν τη νίκη της ομάδας τους για την 5η αγωνιστική του Πρωταθλήματος της Β’ Εθνικής εναντίον του Παναιγιάλειου, με σκορ 3-2 μέσα στο Ηράκλειο, στο Παγκρήτιο Στάδιο, όπως γίνεται άλλωστε κάθε φορά μετά από νίκη της ομάδας τους. Τα πράγματα, βέβαια, ήταν κάπως διαφορετικά αυτή τη φορά. Πρωταγωνιστής ήταν ο ίδιος, αφού από την προηγούμενη Πέμπτη που μεταδόθηκε το βίντεο με τον τραυματισμό του και όσα επακολούθησαν με τους τραυματιοφορείς στην εκπομπή της Ελεν Ντε Τζένερις, ο Λεονάρντο Κούτρης είχε γίνει ο «μικρός ήρωας» που ξεπέρασε τα σύνορα της ομάδας του διαφημίζοντάς την -έστω χιουμοριστικά- σε όλο τον κόσμο. «Οι συμπαίκτες μου την Παρασκευή με πείραζαν κατά τη διάρκεια της προπόνησης.
Κάποιοι άλλοι με έπαιρναν από απόκρυψη για να μου πουν ότι είμαστε από τον τάδε τηλεοπτικό σταθμό και να βγω να δώσω συνέντευξη. Αλλοι παρίσταναν την ίδια την Ντε Τζένερις! Ηταν κάτι απρόσμενο. Ηξερα βέβαια ότι το όλο θέμα είχε πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις, αλλά δεν περίμενα πως θα ασχολούνταν μαζί μας η Ντε Τζένερις, η παρουσιάστρια που εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολουθούν κάθε εβδομάδα την εκπομπή της στην Αμερική. Μέχρι και από τη Βραζιλία με πήραν στο τηλέφωνο συγγενείς μου, για να μου πουν “σε είδαμε στην τηλεόραση! Τώρα είσαι καλύτερα; Σου πέρασε ο τραυματισμός;”. Ηταν λίγο τρομακτικό».
Ολα ξεκίνησαν το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια του αγώνα Λάρισα - Εργοτέλη, στο γήπεδο ΑΕΛ FC Arena της Λάρισας, όταν ο Λεονάρντο Κούτρης τραυματίστηκε στο 67o λεπτό. «Δεν καταλάβαινα τι γινόταν με τους τραυματιοφορείς. Εκείνη τη στιγμή πονούσα. Και θύμωσα αρκετά, όχι μόνο με αυτό που συνέβαινε, με τον τρόπο δηλαδή που προσπάθησαν να με πιάσουν και να με βάλουν στο φορείο -αν και βλέποντάς το μετά στην τηλεόραση μόνο για γέλια ήταν-, αλλά και κατά τη διάρκεια του γεγονότος, καθώς και με τον αρχηγό της Λάρισας, Κώστα Μπανούση, ο οποίος με τράβηξε απ’ τη φανέλα κάπως άτσαλα ενώ εγώ ήμουν κάτω».
Η Ελεν Ντε Τζένερις δεν μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια της την ώρα που μοιράζεται με το κοινό της το βίντεο με τη σουρεάλ διακομιδή του τραυματισμένου ποδοσφαιριστή από τους ανεκδιήγητους τραυματιοφορείς στη Λάρισα
Τον ρωτάω αν κάποιος από τους τραυματιοφορείς τού απολογήθηκε μετά. «Ο ένας από αυτούς ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη», μου απαντά. «Αλλά μου είπε κιόλας ότι θα ’πρεπε να ντρέπομαι μ’ αυτά που έκανα. Του απάντησα ότι δέχομαι τη συγγνώμη του, αλλά εκείνος που θα ’πρεπε να ντρέπεται είναι εκείνος και όχι εγώ. Δεν ήθελα να συνεχίσω τον διάλογο γιατί θα πήγαινε αλλού η κουβέντα». «Παράγοντες, ωστόσο, της αντίπαλης ομάδας, όπως και οι τραυματιοφορείς, αμφισβητώντας τον τραυματισμό σου λένε πως επιδίωκες καθυστέρηση του αγώνα και πως δεν ήταν, γενικότερα, επαγγελματική η συμπεριφορά σου κατά τη διάρκειά του», του αναφέρω. «Θεωρώ ότι όποιος ασχολείται με το ποδόσφαιρο καταλαβαίνει ότι όλα αυτά που ειπώθηκαν από κάποιους είναι γελοία», ισχυρίζεται. «Δεν είναι δυνατόν να κάνει κάποιος καθυστερήσεις στο 67ο λεπτό προκειμένου να κερδίσει 2 λεπτά! Εχουν δει εκατομμύρια άνθρωποι το βίντεο. Σίγουρα υπάρχει μια μερίδα που πιστεύει ότι η συμπεριφορά μου δεν ήταν επαγγελματική, αλλά η πλειονότητα βλέπει ξεκάθαρα αυτό που διαπιστώνει όλος ο κόσμος, ότι δηλαδή δέχομαι μια αγκωνιά στα πλευρά. Ο καθένας ας πιστεύει αυτό που θέλει!» καταλήγει.
Το βίντεο από την εκπομπή της Ντε Τζένερις ο Λεονάρντο το παρακολούθησε από το Facebook ενός φίλου του, το πρωί της Παρασκευής 23 Οκτωβρίου. Μέχρι τότε δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα στην εκπομπή. Παραδέχεται, ωστόσο, ότι γέλασε πολύ. Το ίδιο και η οικογένειά του, αλλά και οι φίλοι του. «Το γεγονός αυτό καθαυτό ήταν για κλάματα, αλλά έτσι όπως το παρουσίασε η Ντε Τζένερις ήταν για γέλια. Δεν το πίστευα!» μου λέει. «Υστερα, όλη τη μέρα και την επομένη ήμουν συνέχεια στα τηλέφωνα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται! Πάντως θα ήθελα πολύ να τη γνωρίσω από κοντά. Και μακάρι να με καλούσαν από την εκπομπή της. Οταν μία παρουσιάστρια όπως η Ελεν, που είναι διεθνούς βεληνεκούς, αναφέρεται σ’ εσένα, ακόμη και με αυτό τον σατιρικό τρόπο, είναι πολύ όμορφο», προσθέτει.
Ενας Βραζιλιάνος παίζει ποδόσφαιρο
Ο Λεονάρντο γεννήθηκε στo Ριμπεϊράου Πρέτο του Σάο Πάολο της Βραζιλίας από πατέρα Ελληνα και μητέρα Βραζιλιάνα. Εκεί ζούσε μέχρι τα 7 του χρόνια, ενώ θυμάται πάντα ότι το μόνο πράγμα που τον απασχολούσε ήταν να κλοτσάει παντού μια μπάλα - στο σπίτι, σε μεγάλες αλάνες, στο γήπεδο του σχολείου, στον δρόμο. Τα πράγματα ήταν περίπου προδιαγεγραμμένα: από 4 χρόνων μπήκε σε ομάδα ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, ξεκίνησε προπονήσεις, εντάχθηκε σε ακαδημία ποδοσφαίρου, αναγνωρίστηκε ως «εξαιρετικό ταλέντο», παράλληλα άρχισε να φοιτά σε σχολείο, αλλά η προτεραιότητά του ήταν πάντα το ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν όλη του η ζωή. «Στη Βραζιλία ζούσα μόνο με τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου βρισκόταν ήδη στην Ελλάδα.
Ηταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι μέσα σε ένα σπίτι ζούσαμε 6-7 άτομα, δεν ήταν εύκολα τα πράγματα για μας και πάλευε πολύ η οικογένειά μου για να τα βγάζουμε πέρα αξιοπρεπώς. Η μητέρα μου ήταν ταυτόχρονα μπαμπάς και μαμά για μένα. Σκέψου ότι ουσιαστικά γνώρισα τον πατέρα μου όταν ήρθαμε με τη μητέρα μου στην Ελλάδα, στα 7 μου χρόνια. Μέχρι τότε δεν ήξερα ποιος ήταν. Πατεράδες για μένα ήταν οι θείοι μου και ο παππούς μου».
Ο Λεονάρντο Κούτρης κατάφερε -έστω και κωμικοτραγικά- να μεταμορφωθεί σε «μικρό ήρωα» που ξεπέρασε τα σύνορα της ομάδας του κάνοντάς τη γνωστή σε όλο τον κόσμο
Τον Αύγουστο του 2002, όταν είχαν έρθει μαζί με τη μητέρα του στη Ρόδο για διακοπές, δεν είχαν σκοπό να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. «Προέκυψε στην πορεία», μου αναφέρει ο Λεονάρντο. «Ηταν τόσο ωραία στη Ρόδο, που αποφασίσαμε να μείνουμε μόνιμα εκεί, με την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Σκέψου ότι μέχρι τότε δεν ήξερα ούτε μία ελληνική λέξη, γράφτηκα στο Δημοτικό και σιγά σιγά ξεκίνησα να μαθαίνω τη γλώσσα και τους Ελληνες. Ευτυχώς, δεν αντιμετώπισα δυσκολίες, προσαρμόστηκα γρήγορα. Ούτε είχα προβλήματα με τους συμμαθητές μου, ίσως γιατί είμαι και ήμουν πάντα πολύ κοινωνικός. Μερικοί που έλεγαν “ο Βραζιλιάνος” το αντιλαμβανόμουν ως κάτι το χαριτωμένο, όχι ως ρατσιστικό σχόλιο».
Παράλληλα με το σχολείο του ξεκίνησε προπονήσεις στη Νίκη Ρόδου, έπαιξε στην ομάδα μέχρι το 2011, οπότε πήρε μεταγραφή για τον Εργοτέλη. «Μέχρι την Α’ Γυμνασίου ήμουν αρκετά καλός μαθητής. Μετά όμως, όταν πια η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο άρχισε να σοβαρεύει -είχα ταξίδια και παιχνίδια, ακόμη και με την εθνική ομάδα-, υπήρξαν χρονιές που έχανα ακόμη και τρεις μήνες απ’ το σχολείο μου, πράγμα που με πήγε πολύ πίσω στα μαθήματά μου. Ευτυχώς το τελείωσα κανονικά, στο Ηράκλειο».
Από τα 16 του χρόνια παίζει στον Εργοτέλη. Κάτι που τον κάνει να νιώθει μεγάλη ικανοποίηση, αφού πάντα πίστευε στις δυνατότητες της συγκεκριμένης ομάδας. «Είχα προτάσεις και από άλλες ομάδες, αλλά ο Εργοτέλης ήταν αυτός που κάλυπτε όλα όσα ήθελα, κυρίως σπίτι και δουλειά για τη μητέρα μου. Ηταν η καλύτερη επιλογή για μένα! Στην αρχή, βέβαια, ήταν λίγο δύσκολο. Γιατί άφηνα πίσω στη Ρόδο τους φίλους μου, τους συμπαίκτες μου και την κοπέλα μου. Στη συνέχεια, όμως, έκανα νέες παρέες, γνώρισα την πόλη, οι συμπαίκτες μου με αντιμετώπισαν πολύ θερμά και τώρα νιώθω απολύτως ενσωματωμένος στην ομάδα», μου εξηγεί.
