Αθήνα, 1927: Παρά τη φτώχεια, όλοι ντύνονταν σαν πρίγκιπες...

Και όμως αγαπητοί αναγνώστες το κειμενάκι από την «Αθηναϊκή» που ακολουθεί, δεν εκφράζει τις απορίες των σημερινών Ευρωπαίων δανειστών μας για τον τρόπο που νομίζουν ότι ζούμε, αλλά την απορία πώς ζούσαν οι πρόγονοί μας το 1927,  όπου η οικονομία της χώρας δεν ήταν και τότε στα καλύτερά της!

«Ένας όμορφος ήλιος, φθινοπωρινός είχε απλώσει την πορφύρα του πίσω από την Ακρόπολη και η Αθήνα άρχισε σιγά σιγά να τυλίγεται μέσα στης μενεξεδένιες γάζες του λυκόφωτος και να λάμπει στα φωτερά διαμάντια της. Ο κόσμος άρχισε ν’ αφίνη την εργασίαν του και να ξεχύνεται στους μεγάλους δρόμους, της κεντρικής αρτηρίας, να πλημμυρά τα κέντρα, τα ζαχαροπλαστεία, της μπύρες, το Ζάππειον. Αυτοκίνητα όλων των ειδών και ποιοτήτων, αμάξια, λεωφορεία, τραμ ξεχειλούσαν από τη ζωή. Η πλατεία της Ομονοίας και η πλατεία του Συντάγματος δύο μεγάλες μυρμηγκοφωλιές.

-Αμαξά στο Σύνταγμα!
-Σωφέρ στην Κηφισσιά!
-Γκαρσόν μία σοκολάτα με κρεμ-σαντιγύ.

Στην είσοδο των κινηματογράφων, θεάτρων, ντάνσιγκ το πλήθος εσχημάτιζεν ουράν, τα εμπορικά είχον ακόμη τους καθυστερημένους πελάτας των και έξω από τα αδαμαντοπωλεία τα κορίτσια της οδού Ερμού σχημάτιζαν κύκλο θαυμάζοντα τα περίφημα κοσμήματα κάθε βιτρίνας.

-Θα είσαι απόψε στην πρεμιέρα;
-Όχι θα φάμε στο Στροφίλι.
-Εμείς στο Τροκαντερό.
-Εγώ στο Σπόρτιν!



Η ηδονή, το γούστο, η χαρά της ζωής, το γλέντι, έδιναν το μοτίβο στο ρυθμό της πόλεως.
Ο σκεπτικιστής της συντροφιάς μας είπε:

-Απορώ πώς τα βγάζουν πέρα. Όλοι παραπονούνται δια την φτώχια, την ακρίβεια, την ανεργία. Και όμως όλοι τους είνε πάντα στην εντέλεια. Ντύνονται σαν πρίγκηπες μιλούν σαν εκατομμυριούχοι. Με ποιους μυστικούς πόρους πληρώνεται η πολυτέλεια αυτή της ζωής, η οποία θαμβώνει τους απλοϊκούς και μένη μυστήριον άλυτον για όλο τον άλλο κόσμο. 
Υπάρχουν πρόσωπα που ξέρομε πως δεν διαθέτουν ένα κατοστάρικο σύμφωνα με τον προϋπολογισμό τους και όμως βρίσκονται παντού, ντύνονται μεγαλοπρεπώς και περνούν ζωήν αμερικάνων εκατομμυριούχων. Ποιος θα λύση τον γρίφον αυτόν της συγχρόνου κοινωνίας;».
Το τελευταίο αυτό ερώτημα παραμένει για πολλούς διαχρονικό. Ας αναζητήσουν μέσα από πολλές απαντήσεις που μπορεί να δώσει κανείς την εσωτερική αρχοντιά του Έλληνα. Το έμφυτο κιμπαριλίκι του. Την έντονη διάθεση να ζήση τη ζωή του γεμάτος αισιοδοξία για το μέλλον. Το χιούμορ του και την τάση να διακωμωδεί κάθε τι που τον ενοχλεί και να το ξεπερνάει!

Εσείς τι λέτε;


Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)



Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com