Μαρίνα Ασλάνογλου: «Ας τρώω και φασόλια.Hθελα να ανεβάσω το “Τζόρνταν” ξανά»

Λίγες ώρες πριν από την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Τζόρνταν» η Μαρίνα Ασλάνογλου δεν ακούγεται ιδιαίτερα αγχωμένη. «Είμαι. Μια τέτοια μέρα έχεις στο μυαλό σου ότι είναι επίσημη πρεμιέρα και σκέφτεσαι “να φύγει να ηρεμήσω”. Δεν ξεπερνιέται ποτέ το άγχος. Είναι δημιουργικό άγχος. Ευτυχώς, όταν ανεβαίνω στη σκηνή φεύγει. Αλλά εννοείται ότι με πιάνουν τα ψυχοσωματικά μου προτού βγω. Πριν από την παράσταση δεν κάνω απολύτως τίποτα. Είναι ένα δύσκολο έργο. Δεν θα πάω ούτε στο περίπτερο να πάρω τσιγάρα. Πάντα έχω την ίδια κουβέντα με τη βοηθό μου, τη Νίκη. “Δεν είμαι καλά”, της λέω».

Γιατί το συγκεκριμένο έργο; «Ηταν μέσα στο σπίτι μου αυτό το έργο. Στη βιβλιοθήκη μου. Πριν πολλά χρόνια το είχε ανεβάσει η Κάτια Δανδουλάκη. Το είχε ο πρώην άνδρας μου στη βιβλιοθήκη. Επεσε στα χέρια μου. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Το διάβασα, αλλά το άφησα στην άκρη. Δύο μήνες αργότερα, σε ένα γνωστό βιβλιοπωλείο του Λονδίνου με θεατρικά έργα, σχεδόν έπεσε πάλι στα χέρια μου. “Κάτι συμβαίνει εδώ”, σκέφτηκα. Μόλις γύρισα στην Αθήνα είπα να το διαβάσω μια τελευταία φορά. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση ήμουν σίγουρη ότι θα το κάνω». 

Είναι ένα βαρύ και σκοτεινό έργο. Σίγουρα απογυμνώνει τον ηθοποιό - εσωτερικά και εξωτερικά. Δεν είναι ένα έργο όπου η ηρωίδα είναι ντυμένη με φορέματα και κοκέτα. «Δεν με απασχόλησε λεπτό αυτό, εκείνο που ενδιαφέρει εμένα στο θέατρο είναι να τσαλακώνομαι, να μην ταΐζω τη ματαιοδοξία μου αλλά την ψυχή μου. Προσπαθώ να σπάω τα καλούπια ρόλων που ταιριάζουν στην εξωτερική μου εμφάνιση». Γιατί έφυγε από το Εθνικό; «Είχα κλείσει να παίξω στην “Πιαφ”. Πήγα και στην πρώτη ανάγνωση. Δεν υπήρξε καμία ρήξη ούτε με τον σκηνοθέτη, ούτε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού. Δεν με κάλυπτε πολύ. Δεν ήθελα να το κάνω. Εγώ είμαι παρορμητική, ακολουθώ το ένστικτό μου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι που δεν μου αρέσει για τα λεφτά. Και αυτό δεν μου έχει βγει σε κακό». 

«Η δουλειά μας θέλει γερό στομάχι»
Την ενοχλεί που ενώ το θεατρόφιλο κοινό τη γνωρίζει από τις δουλειές της το τηλεοπτικό την ξέρει ως «η πρώην σύζυγος του Κώστα Σπυρόπουλου»; «Δεν με ενοχλεί. Στο θέατρο με ξέρουν. Δεν έχω τέτοια θέματα. Είμαι 13  χρόνια σε μια δουλειά που αγαπώ πολύ. Και δεν πιστεύω στις ταμπέλες εμπορικό και ποιοτικό θέατρο. Δεν πάει να λέει ο καθένας ό,τι θέλει». 
Ηταν δύσκολο για μια τεταρτοετή του τμήματος Ψυχολογίας να ανακοινώσει στους γονείς της στην Κρήτη ότι θα γίνει ηθοποιός; «Ηταν κάτι πρωτόγνωρο για τους γονείς μου. Με το που τελείωσα το Λύκειο, έστω και ερασιτεχνικά, υπήρχα στο θέατρο. Είδαν στα μάτια μου και στην ψυχή μου ότι το αγαπώ. Ο πατέρας μου, ο Ισαάκ, είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου και πάντα είναι δίπλα μου». Εχει κόστος αυτή την εποχή να πεις ένα μεγάλο «όχι» ή να παραιτηθείς από μια δουλειά; «Πάντα έτσι ήταν στο επάγγελμά μας. Εχει κόστος και τίμημα αυτή η δουλειά. Θέλει γερό στομάχι. Κάνει και κύκλους. Υπάρχουν περίοδοι όπου μπορεί να έχεις πέντε και δέκα προτάσεις και άλλες όπου πρέπει να βιοποριστείς με μία δουλειά. Εγώ το “Τζόρνταν” είπα θα το ανεβάσω ακόμη κι αν τρώω φασόλια κάθε μέρα».

Φίλους έχει μέσα στον χώρο; «Εχω φίλους ζωής που ανήκουν σε δύο κατηγορίες: εκείνους που είμαστε μαζί 22 χρόνια και με αποφορτίζουν μιλώντας για τις ζωές τους και τους φίλους του θεάτρου. Τη Θάλεια Ματίκα, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, την Ελισάβετ Μουτάφη επί παραδείγματι. Δεν μπλέκονται αυτές οι δύο παρέες. Βαριούνται να ακούν οι υπόλοιποι τους ηθοποιούς να μιλούν μονάχα για τη δουλειά».  Το παιδί είναι κάτι που υπάρχει στα άμεσα σχέδιά της; «Είναι κάτι μακρινό στο μυαλό μου. Βέβαια, η ίδια η ζωή έρχεται και σου ανατρέπει τα σχέδια. Στη φάση που είμαι τώρα δεν θέλω ένα παιδί. Δεν ήμουν ποτέ η γυναίκα που είπα ότι θέλω. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ο άντρας που θα μου βγάλει την ασφάλεια, τη βοήθεια, τη συμπαράσταση, την κατανόηση. Να καταλαβαίνει τα ωράρια μιας ηθοποιού. Μετά από μια παράσταση έχω τόση υπερένταση που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Θέλω να βγω, να δω φίλους, να πιω ένα ποτό, να χαλαρώσω. Δεν μπορώ να ξυπνήσω την επόμενη μέρα πριν από τις 12. Είμαι ειλικρινής. Δεν ξυπνάω. Δεν το ’χω με το παιδί, λοιπόν. Δεν καταπιέζομαι όμως. Για κανέναν λόγο».