Ο πολυμήχανος Αντώνης Λουδάρος

Ο μικρότερος από επτά αδέλφια, ο σαρωτικός Αντώνης Λουδάρος, μετά από 27 ολόκληρα χρόνια ενασχόλησης -κυρίως- με το θέατρο, χειμώνα-καλοκαίρι, αποφάσισε φέτος να δοκιμάσει τον εαυτό του σε ένα άλλο είδος ζωντανής παράστασης, αυτή τη φορά όχι από τη σκηνή κάποιου θεάτρου αλλά από το πλατό ενός καναλιού, κάθε Σαββατοκύριακο. Οταν τον ρωτάω πώς νιώθει που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των media εξαιτίας της στροφής του στην ψυχαγωγία, αρνείται ότι έκανε την οποιαδήποτε στροφή. «Εγώ δεν νιώθω ότι έχω κάνει κάποια στροφή», απαντά και συνεχίζει: «Είμαι ηθοποιός. Οπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, όταν είχα πρωτοξεκινήσει είχα τρομερά στεγανά. Ημουν ταγμένος στο θέατρο και σνομπάριζα την τηλεόραση.

Γενικά πολλοί ηθοποιοί του θεάτρου σνόμπαραν την τηλεόραση στην Ελλάδα όταν ξεκίνησε η ιδιωτική. Υπήρχε η πεποίθηση ότι αυτοί που έχουν ποιότητα δεν κάνουν τηλεόραση. Μια μπούρδα δηλαδή. Είμαι πια 27 χρόνια σε αυτή τη δουλειά και πιστεύω ότι όποιος άνθρωπος σέβεται τον εαυτό του οφείλει να αλλάζει, να επανατοποθετείται πάνω στα πράγματα, να εξελίσσεται. Ετσι με τον καιρό έκανα και σίριαλ. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας το ψυχαγωγικό κομμάτι της τηλεόρασης αναρωτιόμουν και έλεγα “Αντώνη, θα μπορούσες;”. Τηλεπαιχνίδια, πρωινά προγράμματα, ζωντανά βραδινά σόου. Το σκεφτόμουν αλλά δίσταζα να το παραδεχθώ ακόμα και στον εαυτό μου για πολύ καιρό. Με έβλεπα αλλά δίσταζα να το παραδεχθώ. Είχε όμως μπει αυτό το σποράκι μέσα μου. Απλώς πήρε περισσότερο χρόνο. Και η πορεία μου στο θέατρο άλλωστε έχει έντονο το μουσικό κομμάτι, το αμιγώς ψυχαγωγικό. Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια άρχισα να το λέω. Δυνατά. Και σε φίλους».

Εχοντας την τύχη με το μέρος του, πέρυσι προς το τέλος της σεζόν μετά την εμφάνισή του ως καλεσμένος του «Μες την καλή χαρά», η Ζήνα Κουτσελίνη του έκανε την πρόταση να συμμετάσχει στο καινούριο project που ετοίμαζαν εκείνο τον καιρό. «Δεν είμαι στα ξεκινήματα της καριέρας μου για να φοβηθώ μήπως χαρακτηριστώ από αυτό», διευκρινίζει προλαβαίνοντας τη σχετική ερώτησή μου αν δεν είχε ούτε μια στιγμή αμφιβολίες να πει το «ναι». «Είναι μια πρωινή εκπομπή του Σαββατοκύριακου, το οποίο ήταν ένα θετικό στοιχείο για μένα, ότι δεν θα είχα δηλαδή να πηγαίνω κάθε μέρα. Διότι δεν έχω αφήσει την κυρίως δουλειά μου. Εξακολουθώ να κάνω θέατρο. Ηταν όμως μια πόρτα μπροστά μου και έπρεπε να δω τι έχει από την άλλη πλευρά. Δεν είμαι δέσμιος κανενός, δεν με αλυσοδέσανε. Εχω ένα συμβόλαιο που κάποια στιγμή θα λήξει. Είναι όμως επιλογή μου και θα την υπερασπιστώ. Δεν είμαι επαγγελματίας αυτού του πράγματος και κάνω πολλές συναντήσεις, συζητήσεις, πρόβες ώστε να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Καταβάλλω προσπάθεια για να μάθω αυτά που σε άλλους φαίνονται αυτονόητα. Ημασταν σήμερα σε σύσκεψη και υπήρχαν στιγμές που δεν καταλάβαινα τίποτα. Οταν αρχίζουν όλοι και μιλάνε με τηλεοπτική ορολογία είναι σαν να ακούω κινέζικα. Ρωτάω όμως και προσπαθώ να μάθω. Τηρουμένων των αναλογιών, ήμουν αρκετά ήρεμος στην πρώτη εκπομπή. Δεν είναι η δουλειά μου, αλλά αυτό που έχω να κάνω θέλω να το κάνω με χαρά και αγάπη. Ηταν καθαρά δική μου επιλογή και το τονίζω γιατί οι δικοί μου άνθρωποι ήταν πολύ πιο σκεπτικοί από μένα για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Ηταν όλοι λίγο του στυλ “Μμμμ…”. Εγώ ένιωσα ότι ήταν μια πρόκληση που ήθελα να την αντιμετωπίσω.




Ο Αντώνης Λουδάρος με την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου

Υπάρχουν πάντα γύρω μας άνθρωποι έτοιμοι να κάνουν το επικριτικό τους “μμμμ” ακόμα και για το τι δουλειά θα κάνουμε. Δεν με απασχόλησε όμως ποτέ», εξομολογείται και προσθέτει πως σκοπεύει να κάνει πολύ περισσότερα στη συνέχεια της σεζόν. «Το μυαλό μου τρέχει συνέχεια.

Εχω πολλές ιδέες. Θεωρώ ότι αυτή η εκπομπή είναι ένα βήμα για να έρθω πιο κοντά στους ανθρώπους. Και δεδομένης και της ιδιαίτερης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, το βλέπω ως ευκαιρία να μεταδώσω ένα μήνυμα αισιοδο-ξίας και παράλληλα να παρουσιάσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, του πραγματικού Αντώνη. Χωρίς να κρύβομαι πίσω από το κείμενο κάποιου ρόλου. Και φυσικά θα αναλάβω θέματα που άπτονται του θεάτρου και του πολιτισμού.

Μου αρέσει η διακόσμηση, μου αρέσει η μουσική. Είναι πλευρές του ποιος είμαι εκτός σκηνής. Η αγωνία μου είναι μην πω καμιά αρλούμπα, γιατί το ζωντανό δεν μοντάρεται», συμπληρώνει. Θα ήταν όμως η επιλογή του ίδια αν οι καιροί δεν ήταν χαλεποί και το έξτρα εισόδημα μιας τηλεοπτικής ψυχαγωγικής εκπομπής δεν ήταν τόσο δελεαστικό κίνητρο; «Ναι, θα επέλεγα και πάλι να το κάνω. Με τα μυαλά που έχω τώρα, θα το ξανάκανα, γιατί για μένα είναι πρόκληση. Βεβαίως, στην τηλεόραση δεν υπάρχουν πια τα ίδια χρήματα που υπήρχαν παλιότερα και -ίσως ακουστεί υπερφίαλο, αλλά είναι η αλήθεια- το θέατρο με πληρώνει καλύτερα. Δουλεύω χειμώνα-καλοκαίρι στο θέατρο και αμείβομαι πολύ καλά. Θα ήμουν αγνώμων αν έλεγα το αντίθετο. Σε αυτό βοηθάει φυσικά και ότι τα τελευταία χρόνια παίζω σε μεγάλα θέατρα που μπορούν να βγάλουν τα έξοδά τους. Στο παρελθόν έχω παίξει και σε θεατρικά που όχι μόνο δεν βγάζαμε κέρδος, αλλά τσοντάραμε κιόλας για να μην μπούμε μέσα», απαντά με καθαρό και ειλικρινές βλέμμα.

Αναπολώντας το παρελθόν, μου μιλάει για τα σχολικά του χρόνια και το πώς είχε στήσει μια ομάδα θεάτρου που λειτουργούσε ως δραματική σχολή στο λύκειο, μου εκφράζει την απέραντη αγάπη του για τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και περιγράφει το σινεμά «Ριρίκα», το οποίο τα καλοκαίρια γυρνούσε πίσω τον χρόνο και έπαιζε στη μεγάλη οθόνη παλιές ελληνικές ταινίες.

«Ακόμα και όταν τελείωσα τη σχολή, δεν ήξερα αν θα καταφέρω να γίνω ηθοποιός», λέει και συνεχίζει τη διήγηση: «Κάθε τρία-τέσσερα χρόνια έβαζα στόχο. Ελεγα “αν στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια δεν έχεις καταφέρει να είσαι σε μια καλή δουλειά, παράτα τα”. Και πέρασαν αυτά τα τρία χρόνια και ήμουν σε καλή δουλειά. Μετά έλεγα “αν στα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια δεν σου δοθεί κανένας καλός ρόλος, παράτα τα”. Και ήρθε και ο καλός ο ρόλος και μάλιστα νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα. Λίγο η τύχη, λίγο το ότι κάποιοι ίσως είδαν κάτι σε μένα. Πλέον ο μοναδικός μου στόχος είναι να κάνω ωραίες συνεργασίες. Ποτέ δεν ντράπηκα να χτυπήσω πόρτα. Να πάρω τηλέφωνο και να πω ότι έχω ανάγκη από δουλειά. Ακόμα και όταν είχα κάνει επιτυχίες στο θέατρο. Πολλές φορές μετά από μια μεγάλη επιτυχία έρχεται η ανεργία.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά συμβαίνει. Δεν είχα πρόβλημα να ζητήσω πράγματα, να περάσω από οντισιόν. Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει γιατί αυτά με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα και είμαι χαρούμενος με τη ζωή μου. Εχω μετανιώσει όμως για κάτι που δεν έκανα: που υπήρξα κότα και δεν γνώρισα την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Οταν με είχαν πάρει τηλέφωνο και μου πρότειναν δουλειά για την “Εύθυμη χήρα” που είχε κάνει τότε στην τηλεόραση. Τότε -μικρός, ακόμα στο ξεκίνημα- φοβήθηκα ότι θα με κοροϊδέψουν οι συμμαθητές μου στη σχολή αν έλεγα ναι σε μια δουλειά που δεν ήταν και τόσο καλή ή αυτό που λέγαμε τότε ποιοτική. Δεν είχε όμως αυτό σημασία. Γιατί αν είχα δεχθεί, θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αυτή την εκπληκτική γυναίκα που τόσο είχα θαυμάσει μέσα από τις ταινίες της. Οχι επιφανειακά, όπως τη γνώρισα πολλά χρόνια αργότερα μετά από μια παράστασή μου, αλλά βαθιά, ουσιαστικά. Αλλωστε τι είναι η ζωή αν όχι μια σειρά από συναντήσεις με ανθρώπους;».