Μάριος Ιορδάνου:«Ημουν sex machine... Εφτασα κάτω από το μηδέν»

Κάθε συνάντηση με τον Μάριο Ιορδάνου αποτελεί ένα μικρό μάθημα ζωής, ίσως γιατί ποτέ δεν έκρυψε τους φόβους και τις αδυναμίες του, αλλά αντίθετα τους πολέμησε φωναχτά προσπαθώντας να αλλάξει τον εαυτό του. Ο ίδιος, άλλωστε, γνωρίζει καλά ότι οι μεγαλύτερες παγίδες κρύβονται μέσα μας.

- Στις 19 Νοεμβρίου δραματοποίησες και παρουσίασες στα γερμανικά σημαντικές σκηνές από έργα του Νίκου Καζαντζάκη σε ένα μεγάλο αφιέρωμα που έγινε στο Βερολίνο για τα 130 χρόνια από τη γέννησή του. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτό.
Η εκδήλωση ονομάζεται «Νίκος Καζαντζάκης: 130 χρόνια φως». Ξεκινήσαμε από το Βερολίνο με τη συνδρομή των εκδόσεων Καζαντζάκη σε μια προσπάθεια, την οποία έχει αναλάβει η Νίκη Σταύρου, διευθύντρια των εκδόσεων και πνευματική κόρη της Ελένης Καζαντζάκη, να ταξιδέψουμε τον λόγο του σπουδαίου συγγραφέα σε όλο τον κόσμο. Επιθυμούσαμε να βάλουμε ένα ελάχιστο λιθαράκι στην αποδόμηση της κακής εικόνας που έχουν στο εξωτερικό για τη χώρα μας. Αυτή η προσπάθεια θα παρουσιαστεί σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Σκηνοθετώ την παράσταση, όπου παίζουμε με τη Σοφία Καζατζιάν.

- Πώς προήλθε η συνεργασία σας με την πνευματική κόρη της Ελένης Καζαντζάκη; 
Διάβαζα Καζαντζάκη από μικρός. Επειτα από την πρώτη μου ταινία μικρού μήκους «Gone with the sea», που ταξίδεψε στο Λος Αντζελες και το Λονδίνο, αναθάρρησα και ξεκίνησα τη δεύτερη, «Το μυστικό του Θησέα», η οποία είναι εμπνευσμένη από την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Απευθύνθηκα στην κυρία Σταύρου, η οποία έχει τα δικαιώματα του πνευματικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη. Αγκάλιασε την προσπάθειά μου και αμέσως προσφέρθηκε να με βοηθήσει.

- Δεν φοβάσαι ότι πολλοί μπορεί να πουν: «Τι δουλειά έχει ο Ιορδάνου να δραματοποιεί έργα του Καζαντζάκη»;
Ο,τι πράττω το κάνω με αγάπη και αφοσίωση. Σ’ αυτή την προσπάθεια είχα αρωγό έναν άνθρωπο που ξέρει σε βάθος το έργο του Καζαντζάκη. Δεν φοβάμαι τίποτα...

- Δεκαπέντε χρόνια στη showbiz. Δέχτηκες πόλεμο στην πορεία σου;
Oχι, δεν έδωσα δικαιώματα. Ακολούθησα μια πορεία με τον σταυρό στο χέρι. Δεν έμπλεξα ούτε με παρεάκια, ούτε με κλίκες. Ημουν και πορεύομαι μόνος μου. Νιώθω πως καθετί το κατάφερα μόνος μου. Εχω κάνει θέατρο με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, που ήταν μέντοράς μου, έχω συνεργαστεί με τον Μίνωα Βολανάκη, έχω παρουσιάσει συνθέσεις μου στο Μέγαρο Μουσικής. Τα όνειρά μου τα κάνω πραγματικότητα. Ο,τι κόστος και να είχε, είναι ελάχιστο.

- Πέρασες μαύρες περιόδους στη ζωή σου;
Ναι. Εχω περάσει μαύρες περιόδους... Δεν ήθελα να έχω επαφές με πολύ κόσμο. Προσπαθούσα να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Εφτασα κάτω από το μηδέν. Ηταν όμως η πιο δημιουργική περίοδος της ζωής μου. Επαιζα δέκα έως δεκαπέντε ώρες την ημέρα πιάνο. Θυμάμαι σε μια πολύ δύσκολη στιγμή μου μέσα σε ένα βράδυ έγραψα έντεκα κομμάτια.

- Πέρασες από τον δρόμο της παραίτησης;
Ναι, αλλά ευτυχώς το γύρισα αμέσως υπέρ μου. Είπα «ή θα παραιτηθείς ή θα πολεμήσεις». Διάλεξα τον δρόμο της καθημερινής μάχης.

 - Υπήρξες sex machine στη ζωή σου;
Ναι, σε υπερβολικό βαθμό. Εχει τύχει να πηγαίνω κάθε μέρα με άλλη σύντροφο. Δεν ήμουν καλά όμως τότε με τον εαυτό μου. Αν τα έχεις βρει με το μέσα σου, δεν έχεις ανάγκη να σκορπίζεσαι και να σπαταλιέσαι. Σήμερα τη σύντροφό μου την αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είναι, αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είναι μαζί μου.

- Με τη Σοφία είστε πέντε χρόνια μαζί. Τι αγαπάς σ’ εκείνη;
Αλλαξε τη ματιά μου στα πράγματα. Είναι ένα φοβερά ταλαντούχο πλάσμα. Είμαστε μαζί σε ό,τι κάνουμε. Στην παράσταση στο Βερολίνο έπαιξε και έκανε κινησιολογία. Ξέρω ότι έχοντάς τη δίπλα μου μπορώ να κάνω τα πάντα.

- Σκοπεύετε να παντρευτείτε;
Θέλω να είμαι μαζί της μια ζωή. Από κει και πέρα, είμαι κατά των θεσμών και της εκκλησίας. Δεν μου αρέσουν αυτά που μας έχουν φορέσει τόσα χρόνια οι θρησκείες.

- Δεν πιστεύεις στον Θεό;
Οχι. Δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία. Δεν το έχω ανάγκη. Σ’ αυτό τον κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι. Και αν είμαστε τυχεροί στο μεσοδιάστημα, μπορεί να συναντήσουμε τον άνθρωπο της ζωής μας. Επειτα δεν υπάρχει τίποτα. Εδώ είναι η κόλαση και ο παράδεισος.

- Αλήθεια, κλαις, ξεσπάς για όσα νιώθεις;
Ναι. Οι άνδρες κλαίνε. Οι λιπόψυχοι και οι δειλοί δεν κλαίνε για να μην εκτεθούν. Ο γενναίος θα κλάψει, θα τσαλακωθεί. Ο δειλός θα τρομάξει. Εγώ προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά γονατισμένος.