Ποιος είναι ο μικρός με το αγγελικό χαμόγελο που έγινε μία από τις πιο επιδραστικές μορφές στον κόσμο - Τι είχε προβλέψει δασκάλα του

Ένα μικρό αγόρι, με φωτεινά μάτια, απαλά σγουρά μαλλιά και ένα σχεδόν αγγελικό χαμόγελο. Στη φωτογραφία μοιάζει σαν κάθε άλλο παιδί της ηλικίας του - όμως το μέλλον του θα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Αυτός ο μικρός, ο Ρόμπερτ Πρεβόστ, θα γινόταν δεκαετίες αργότερα ο Πάπας Λέων ΙΔ΄, μια από τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες της εποχής μας.

Το ασπρόμαυρο στιγμιότυπο που παρουσιάστηκε πρόσφατα σε ντοκιμαντέρ, δείχνει ένα μωρό γεμάτο περιέργεια και γλυκύτητα, πολύ πριν το όνομά του γίνει γνωστό από ήπειρο σε ήπειρο. Άλλες εικόνες της εφηβείας του τον δείχνουν συνεσταλμένο, με το διακριτικό χαμόγελο ενός παιδιού που ακόμα ανακαλύπτει τον κόσμο· και λίγο αργότερα, ως νεαρό ενήλικα, με κοστούμι και γραβάτα, ήδη με την αυτοκυριαρχία και ωριμότητα που θα χαρακτήριζαν αργότερα τον δημόσιο ρόλο του.

Οι συμμαθητές του τον θυμούνται ως «ήρεμο, καλόκαρδο, ευγενικό και διαβολεμένα έξυπνο». Κοιτάζοντας σήμερα αυτές τις φωτογραφίες, μοιάζει σχεδόν απίστευτο πως ο μικρός της διπλανής πόρτας θα εξελισσόταν σε ηγέτη με παγκόσμια επιρροή.

Μεγαλώνοντας μέσα σε μια απλή, καθολική οικογένεια

Ο μελλοντικός Πάπας γεννήθηκε στο Ντόλτον του Ιλινόι, σε μια μικρή, δεμένη καθολική οικογένεια. Το σπίτι ήταν λιτό — ένα υπνοδωμάτιο, ένα μπάνιο, ένα υπόγειο και μια σοφίτα σε ημιτελή κατάσταση. Η κούνια του χωρούσε μόνο στη μικρή τραπεζαρία, ενώ η καθημερινότητα της οικογένειας περιστρεφόταν γύρω από προσευχή, σχολείο και δουλειά.

Τα αδέλφια του θυμούνται πώς κάθε βράδυ οι γονείς τους έμπαιναν στο σαλόνι για να προσευχηθούν με το ροζάριο· και πώς η μητέρα τους δεν έχανε ποτέ τη λειτουργία των 6 το πρωί. Τα γεύματα ήταν απλά, «αμερικάνικα»: μπέργκερ, μπριζόλα κάθε Πέμπτη, ψάρι κάθε Παρασκευή. Τα παιδιά έπαιζαν μπέιζμπολ στον δρόμο και πήγαιναν με τα πόδια στο καθολικό σχολείο.

Ήδη τότε υπήρχαν μικρές ενδείξεις της προσωπικότητας που θα αναδυόταν: μια ήρεμη σιγουριά, μια ιδιαίτερη ικανότητα να ηρεμεί τους άλλους. Όπως όταν, στο Μπομπιέν Γουντς, μια παρέα μεγαλύτερων αγοριών απείλησε να τους κλέψει τα ποδήλατα — κι εκείνος απλώς είπε «Αφήστε με να τους μιλήσω». Και το έκανε. Μέσα σε λίγα λεπτά η ένταση είχε εξαφανιστεί.

Τα πρώτα σημάδια ενός προορισμού

Η κλίση του φαινόταν ακόμη και στο πιο απλό παιχνίδι. Στο υπόγειο του σπιτιού, έστρωνε τραπεζομάντηλο και τελούσε «λειτουργία» γνωρίζοντας όλες τις προσευχές — στα αγγλικά και στα λατινικά. Ακόμη και οι δασκάλες του το διέκριναν από νωρίς: μία του είχε πει «Ρόμπερτ Φράνσις, θα μπορούσες να γίνεις Πάπας μια μέρα». Προσπάθησε να το αποφύγει, αλλά οι άλλοι φαίνεται πως το έβλεπαν πιο καθαρά από εκείνον.

Η διαδρομή προς την ηγεσία της Εκκλησίας

Το ταξίδι του από την παιδική του γειτονιά μέχρι τη Ρώμη γράφτηκε μέσα από αφοσίωση και μελέτη. Εντάχθηκε στο Τάγμα των Αυγουστινιανών το 1977 και έκανε τις αιώνιες υποσχέσεις του το 1981. Σπούδασε μαθηματικά, συνέχισε με θεολογία και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο κανονικό δίκαιο στη Ρώμη.

Υπηρέτησε επί χρόνια στις ιεραποστολές του Περού, απέκτησε εμπειρία μέσα σε διαφορετικές κουλτούρες και έμαθε να μιλάει άπταιστα πολλές γλώσσες. Η εργατικότητά του και η ήρεμη παρουσία του τον έφεραν σταδιακά κοντά στα υψηλά κλιμάκια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η συνεργασία του με τον Πάπα Φραγκίσκο ενίσχυσε τη σχέση αμοιβαίου σεβασμού, που έμελλε να τον οδηγήσει όλο και πιο ψηλά. Όταν, στο τελευταίο κονκλάβιο, το όνομά του άρχισε να ακούγεται έντονα, οι περισσότεροι στο Βατικανό δεν εξεπλάγησαν. Και κάπως έτσι, ο μικρός με τα φωτεινά μάτια και την ήσυχη αποφασιστικότητα, εκείνο το παιδί του Ντόλτον με το αγγελικό χαμόγελο, έγινε ο Πάπας Λέων ΙΔ΄. Κοιτάζοντας τώρα εκείνες τις παιδικές φωτογραφίες, είναι δύσκολο να μη σκεφτεί κανείς ότι πολλά από όσα έγινε τελικά…  βρίσκονταν ήδη μέσα του από την αρχή.