Ηλιάνα Μαυρομάτη: Εκτονώνω επί σκηνής τις απωθημένες πλευρές μου

Το SMS που μου έστειλε είχε μια εσάνς αγωνίας: «Εχω γυρίσει όλο το Κολωνάκι και δεν βρίσκω θέση για να παρκάρω». Δέκα λεπτά αργότερα καθόταν δίπλα μου σε έναν από τους αναπαυτικούς καναπέδες του «42 Bar», ανακουφισμένη που έφερε εις πέρας τη δύσκολη αποστολή. Δεν ήταν η πρώτη, δεν θα είναι η τελευταία. Εδώ και 18 χρόνια -τόσα τα μετρήσαμε- έχει αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να κάνει αποκλειστικά δουλειές που ανταποκρίνονται στις καλλιτεχνικές απαιτήσεις της σε πείσμα της οικονομικής ανασφάλειας του επαγγέλματος. Και σε πείσμα εκείνων που επιμένουν να κολλάνε στα παιδιά των ηθοποιών την ταμπέλα του νεποτισμού, έχει καταφέρει να μην είναι πλέον η «κόρη του Βασίλη Μαυρομάτη και της Λίλας Καφαντάρη». Για την ακρίβεια, είναι η Ηλιάνα Μαυρομάτη. Σκέτο. Και υπεραρκετό. Τόσο που φέτος της πρότειναν άλλη μια δύσκολη αποστολή: να μεταμορφωθεί στην Αϊρίν της παράστασης «Barcelona», με περιορισμένο χρόνο προβών λόγω της αποχώρησης της προηγούμενης πρωταγωνίστριας. Εκείνη απλώς σήκωσε το γάντι και όρμησε στη μάχη.

GALA: Ηταν πρόκληση για σένα να προετοιμαστείς για τον ρόλο της Αϊρίν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα;
ΗΛΙΑΝΑ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ: Τρέλα ήταν, όχι απλώς πρόκληση. Κασκαντεριλίκι θα το έλεγα μάλιστα. Αν δεν ήταν τόσο ωραίο το έργο και τόσο καλές οι συνθήκες, δεν θα το τολμούσα. Αλλά ευτυχώς, πέρα από την προσωπική δουλειά που έριξα για να μπορέσω να ανταποκριθώ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, είχα πολύ καλούς συνεργάτες που μόνο βοηθούσαν. Η Αϊρίν είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορώ να ταυτιστώ. Βρήκα αρκετά κοινά, με πρώτο και κύριο το άγχος της. Είμαι κι εγώ αγχώδης, ευτυχώς όχι όσο εκείνη. Και είναι και το χιούμορ της. Η Αϊρίν μπαίνει στα πράγματα υπονομεύοντας τον εαυτό της, αλλά και τις καταστάσεις που έχει να διαχειριστεί. Αυτοσαρκάζεται, κι αυτό είναι πολύ γοητευτικό.

G.: Εχεις κι εσύ το στοιχείο του αυτοσαρκασμού;
ΗΛ.Μ.: Το έχω ή τουλάχιστον προσπαθώ να το έχω, γιατί είναι όντως ένας μηχανισμός που σώζει ζωές. (γελάει)

G.: Το «Barcelona» είναι μια ερωτική ιστορία;
ΗΛ.Μ.: Οχι, δεν είναι, αν και ξεκινάει ως τέτοια. Θα έλεγα ότι το άλλοθι είναι μια επιθυμία για ερωτική συνεύρεση, αλλά τελικά είναι η τυχαία συνάντηση δύο ανθρώπων που θα αλλάξει τις ζωές τους ριζικά. Ετσι, βέβαια, συμβαίνει με τους μεγάλους έρωτες - σε αλλάζουν, σε μετατοπίζουν. Και σ' αυτό το έργο υπάρχει το στοιχείο του μεγάλου έρωτα ανεξαρτήτως αν οι δύο ήρωες καταλήξουν να μείνουν μαζί.

G.: Πώς και ήσουν διαθέσιμη για να παίξεις στο «Barcelona» την τελευταία στιγμή;
ΗΛ.Μ.: Είχα ήδη κλείσει να παίξω στη σειρά «Μια νύχτα μόνο» στο MEGA και είχα αποφασίσει να απέχω φέτος από το θέατρο γιατί είναι σκότωμα για έναν ηθοποιό να κάνει ταυτόχρονα καθημερινά γυρίσματα και παραστάσεις. Αλλά μου άρεσε τόσο πολύ το έργο και οι συνθήκες που είπα «ναι».



G.: Εκεί, ποιος είναι ο ρόλος σου;
ΗΛ.Μ.: Είμαι η Μιρέλλα, η αδελφή της Ελένης, που έρχεται από την Αγγλία όπου ζει, σπουδάζει και δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Εχει αρκετά βεβαρημένο παρελθόν και σε σχέση με την αδελφή της και έρχεται στην Ελλάδα για να βρει καταφύγιο και να προσπαθήσει να εξιλεωθεί. Είναι πολύ ενδιαφέρων ρόλος.



G.: Χρειάστηκε να παλέψεις λίγο περισσότερο ως νέα ηθοποιός για να αποδείξεις ότι βρίσκεσαι στον χώρο επειδή το αξίζεις και όχι λόγω των γονιών σου;
ΗΛ.Μ.: Οχι, δεν ένιωσα ποτέ ότι έπρεπε να αποδείξω κάτι έξτρα. Διάβασα πολύ, εργάστηκα σκληρά, πέρασα από πολλές ακροάσεις, δέχτηκα πολλές απορρίψεις, δεν ένιωσα ποτέ ότι έχαιρα ιδιαίτερης εύνοιας ή και το αντίθετο επειδή οι γονείς μου ήταν ηθοποιοί. Νομίζω ότι αντιμετώπισα ό,τι αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι που βγαίνουν σε αυτή την τρελή αγορά εργασίας. Για πάρα πολλά χρόνια πάλευα με την ανασφάλεια του επαγγέλματος, που τη μια μέρα μπορεί να έχεις δουλειά και την άλλη τίποτα, αλλά και με την έκθεση πάνω στη σκηνή, που στην αρχή με τρομοκρατούσε γιατί ο άλλος κρίνει εσένα και όχι το αποτέλεσμα της δουλειάς. Μέχρι που κάποια στιγμή κουράστηκα να νιώθω ανασφαλής και αποφάσισα ότι εφόσον αυτό θέλω να κάνω και δεν θέλω να επενδύσω την ενέργειά μου σε κάτι άλλο, ακόμα κι αν δεν είμαι η καλύτερη ηθοποιός, θα δουλέψω για να εξελιχθώ και να γίνω όσο καλύτερη μπορώ. Και σε κάποιους σίγουρα θα αρέσω και σε κάποιους άλλους σίγουρα όχι.

G.: Παρά τις όποιες ανασφάλειές σου, πάντως, το βιογραφικό σου είναι γεμάτο από καλές δουλειές και στο θέατρο και στην τηλεόραση...
ΗΛ.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι από πάρα πολύ νωρίς είχα καθορίσει ποιες καλλιτεχνικές επιλογές ήθελα να κάνω, με ποιους ανθρώπους να συνεργαστώ, σε τι συνθήκες να δουλέψω και με τι κείμενα να ασχολούμαι. Είχα σχεδόν από την αρχή μια κατεύθυνση που δεν μου επέτρεπε να κοιτάω αλλού. Αν δηλαδή δεν λειτουργούσε αυτή η κατεύθυνση, προτιμούσα να μπω στο Ταμείο Ανεργίας. Αλλά ευτυχώς, λόγω της συνεχούς διεκδίκησης και του στόχου μου, είχα συστηματικά δουλειά και δεν έμεινα ποτέ σοβαρά εκτεθειμένη.





G.: Εχεις πάρει μαθήματα από τους ρόλους σου;
ΗΛ.Μ: Πάντα κάτι ανακαλύπτεις, πάντα κάτι απελευθερώνεται ως δυνατότητα και ως συμπεριφορά. Σίγουρα έχω ανακαλύψει πλευρές που τις είχα απωθημένες και μέσα από τη διαδικασία της ερμηνείας απενοχοποιήθηκαν και εκφράστηκαν. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα τις αναπαράγω και στην καθημερινή μου ζωή, αλλά μου αρκεί που τις εκτονώνω επί σκηνής.

G.: Εχεις κάνει ποτέ κάποια μεγάλη τρέλα;
ΗΛ.Μ.: Τρέλα θεωρώ τις μεγάλες κινήσεις που έχουν αλλάξει τη ζωή μου. Το ότι έφυγα από το πατρικό μου νωρίς, το ότι άνοιξα το εργαστήριό μου υποκριτικής πολύ νωρίς στην πορεία μου. Οποιαδήποτε φορά στη ζωή μου έχω έρθει αντιμέτωπη με μια μεγάλη αλλαγή που πρέπει εγώ να κάνω είναι μια τρέλα, αλλά είναι απαραίτητη.

G.: Εχεις κάποιο μότο ή μια φράση που να επαναλαμβάνεις συχνά;
ΗΛ.Μ.: «Ψυχραιμία! Ολα θα πάνε καλά». Τη λέω στους άλλους και στον εαυτό μου ◆