Μπορεί οι πρωταγωνιστές Τιμοτέ Σαλαμέ και Άρμι Χάμερ να κλέβουν τα φώτα με την όμορφη νιότη και τον ακόμα πιο όμορφο έρωτά τους, αλλά εδώ δίνουμε χώρο στον πραγματικό ήρωα της ταινίας του Λούκα Γκουαντανίνο, τον βετεράνο ηθοποιό Μάικλ Στούλμπαργκ, που επιτέλους λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει.
Μετά από μια μακρά πορεία στο θέατρο, ο Στούλμπαργκ πρωταγωνίστησε στο σινεμά στην καλύτερη – αν και παραγνωρισμένη – ταινία των αδερφών Κοέν, «Ένας σοβαρός άνθρωπος».
Να’ ναι καλά ο Τζόελ που τον είδε σε παράσταση της γυναίκας του Φράνσις ΜακΝτόρμαντ και τον τσίμπησε! Έκτοτε, σκηνοθέτες όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε («Hugo»), ο Μάρτιν ΜακΝτόνα («Επτά ψυχοπαθείς»), ο Ντάνι Μπόιλ («Steve Jobs») και ο Ντενί Βιλνέβ («Arrival») τον επιλέγουν σταθερά για μικρότερους, αλλά σημαντικούς ρόλους στις ταινίες τους. Κάποιοι ίσως τον θυμάστε από το ρόλο του μαφιόζου Άρνολντ Ρόθστιν στο «Boardwalk Empire».
Ο Λούκα Γκουαντανίνο τον σκέφτηκε ο ίδιος για το ρόλο του πατέρα του πρωταγωνιστή, ενός ανοιχτόμυαλου ακαδημαϊκού. Τον είχε πρωτοδεί στο “Ένας σοβαρός άνθρωπος”: “Είναι πήγη έμπνευσης για μένα από τότε”, ομολογεί ο σκηνοθέτης στο Vanity Fair. “Είναι σταθερός σαν βράχος. Είναι βαθυστόχαστος και προετοιμασμένος. Έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στα πιο σωστά χέρια. Είναι πολύ συμπονετικός ηθοποιός». Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο όχι απλά τον επέλεξε για έναν από τους βασικούς ρόλους της “Μορφής του νερού”, αλλά τον έγραψε ειδικά για εκείνον! (περισσότερα γι’ αυτό παρακάτω).
Με φανερή ταπεινότητα, ο Στούλμπαργκ λέει ότι είναι τιμή του. Και ανταποδίδει παραδίδοντας έναν από τους καλύτερους μονολόγους στο σινεμά. Η φήμη του λόγου που βγάζει στο γιο του στο τέλος της ταινίας, ήδη προηγείται της ταινίας και θα μείνει στην ιστορία. Μέσα σε 2-3 λεπτά, ο καθηγητής μοιράζεται με το γιο του τη σημασία του να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αισθάνεται όσο δύσκολο κι αν είναι. «Το να μη νιώθεις για να μη νιώσεις τίποτα – τι σπατάλη!» Η σκηνή είναι απλά αφοπλιστική και έχει τρομερή απήχηση στο κοινό. «Πολλοί μου έχουν πει πως εύχονται να είχαν την ευκαιρία να ακούσουν κάποια από τα πράγματα που μοιράζεται ο καθηγητής με το γιο του από τους δικούς τους γονείς», λέει ο Στούλμπαργκ στο Interview.
«Φαίνεται πως έχει αγγίξει το κοινό σε πολύ προσωπικό επίπεδο. Είναι σημαντικά λόγια για όλους μας. Είμαστε πολύ τυχεροί αν νιώσουμε κάτι με πραγματική ένταση στη ζωή μας. Όσο βαθύ κι αν είναι το συναίσθημα που νιώσεις, είναι σημαντικό να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το νιώσει, γιατί πολύ συχνά σπρώχνουμε τα συναισθήματα μακριά. Ίσως να μαθαίναμε κάτι αν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να νιώσει όσο πιο πολύ μπορεί, κι ας είναι επώδυνο».
Μπορεί η υπογράμμιση εδώ να είναι σοβαρή, αλλά η ταινία του Γκουαντανίνο είναι μια ωδή στην ομορφιά του έρωτα. Ο Γκουαντανίνο ήθελε να φέρει “μια αλαφράδα στα πράγματα και πολύ γέλιο», συμπληρώνει στο Deadline. «Μας ενθάρρυνε να το διασκεδάζουμε σε όλη τη διάρκεια. Αυτό το πνεύμα αποτυπώνεται με όμορφο τρόπο σε διαφορετικά σημεία στην ταινία. Μου έδωσε μια καλή αφετηρία για το πώς παρατηρεί ένας πατέρας τον γιο του καθώς βιώνει αυτά τα πράγματα. Κρατώντας μεν τις σκέψεις για τον εαυτό του αλλά όντας μάρτυρας ταυτόχρονα».
Είναι ένας πολύ καλός χρόνος για τον Στούλμπαργκ. Εμφανίζεται σε τρεις από τις πιο σημαντικές ταινίες της σεζόν, που πρωταγωνιστούν και στις τελετές βραβείων, με οσκαρικές υποψηφιότητες όλες τους: το «Να με φωνάζεις», το «The Post: Απαγορευμένα μυστικά» του Σπίλμπεργκ και η «Μορφή του νερού» του Ντελ Τόρο. Στη δεύτερη, καταφέρνει στα λίγα δευτερόλεπτα που συνολικά εμφανίζεται στο ρόλο του εκδότη των New York Times Έιμπ Ρόζενταλ να δηλώσει τη στιβαρή παρουσία του. Ενώ στην τρίτη, μεταφέρει το ανθρώπινο υπαρξιακό angst ενός Ρώσου κατασκόπου που παριστάνει τον Αμερικανό επιστήμονα.
“Νιώθω πολύ τυχερός που αυτές οι ταινίες ήρθαν στη ζωή μου με τον τρόπο που ήρθαν», ομολογεί στο Deadline. «Μου αρέσει που καθεμία είναι διαφορετική. Που είναι ξεχωριστοί, μοναδικοί κόσμοι. Όποτε μου δίνεται η δυνατότητα μου αρέσει να κάνω όσο διαφορετικά πράγματα μπορώ, και να χάνω τον εαυτό μου σε όποιον κόσμο εισέρχομαι.
Είτε στη Βόρειο Ιταλία του 1983, ή στο είδος του μαγικού ρεαλισμού που δημιούργησε ο Γκιγιέρμο στη Βαλτιμόρη του 1962, ή τον κόσμο του The Post επίσης». Οι τρεις σκηνοθέτες λειτουργούν πολύ διαφορετικά ο ένας από τον άλλον, αλλά από τον καθένα κέρδισε και κάτι πολύτιμο. «Ο Λούκα μου έδωσε ένα δώρο, όταν μου είπε πως η αφήγηση στην ταινία θα ήταν γεμάτη αγάπη, φως και γέλιο”, σημειώνει ο ηθοποιός στο GQ. «Το κείμενο στο σενάριο ήταν κάπως αργοκίνητο και καθηγητικό. Οπότε ήταν μεγάλο δώρο. Σε άλλα χέρια η ταινία δε θα ήταν τόσο συγκινητική. Με τον Γκιγιέρμο ένιωσα πως μας υποστήριζε όλους ξεχωριστά. Έγραψε κάθε ρόλο ξεχωριστά έχοντας τον καθένα μας στο μυαλό του από πριν. Μεγάλη τιμή.
Ένιωθες πως ήσουν μέλος μιας ομάδας. Ο Στίβεν ήταν φοβερός συνεργάτης. Ερευνώντας το ρόλο βρήκα κάποια στοιχεία για τον Έιμπ Ρόζενταλ που σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι χρήσιμα. «Αυτό είναι υπέροχο», μου είπε. «Ας δούμε πως μπορούμε να τα προσαρμόσουμε και να βρούμε χώρο για κάποιες από τις προτάσεις σου». Έχουν όλοι τους μια εγκυκλοπαιδική γνώση της κινηματογραφικής ιστορίας, αγαπάνε αυτό που κάνουν και είναι εξίσου παθιασμένοι». Παθιασμένος κι ο ίδιος όμως, αφοσιώνεται συγκινητικά στους ρόλους του. «Πάντα ήθελα να κάνω την καλύτερη δυνατή δουλειά”, εξηγεί στο Chicago Tribune. “Βυθίζομαι σ’ αυτήν όσο περισσότερο μπορώ.
Η γυναίκα μου [η Μάι-Λιν Λόφγκρεν] το καταλαβαίνει αυτό. Καταλαβαίνει επίσης πως υπάρχει ένας πραγματικός κόσμος έξω από τη δουλειά. Η επιρροή της με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αν δεν υπήρχε στη ζωή μου, αν ζούσα μόνος μου, δεν ξέρω πόσο υγιής ύπαρξη θα ήταν αυτή”.
